Nu we samen zijn

Hoofdstuk 5

Het was middenin de nacht toen ik uit bed stapte. De dag was als een waas aan me voorbij gegaan. Alexander was een aantal keer langs geweest. Dan zat hij op de rand van mijn bed, terwijl we beide zwegen. Het voelde niet ongemakkelijk, maar juist prettig. Er waren geen woorden voor om dit goed te praten. Dat wisten we allebei. Of ik geslapen had, wist ik niet. Het enige dat ik wist was dat ik hier was zonder Draco. Toen ik uit bed stapte had ik geen idee wat ik van plan was. Mijn benen voerde me mee naar de deur, de gang op. In de gang stond ik even stil. Het was donker, maar ik kende de gang onderhand uit mijn hoofd. Zo voerde mijn benen me naar de kamer waar ik met Draco was geweest.

Ik knipte het licht aan, om de kamer te kunnen zien. Alles lag er zoals we het achter hadden gelaten de avond ervoor. Mijn kleren had ik netjes opgevouwen en op een hoek van het bed gelegd. De bedden waren strak opgemaakt, dat deed Draco altijd. Langzaam liep ik naar de bedden toe. Ik liet mezelf op zijn bed vallen. Even verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Hij kon geïrriteerd zijn als ik bovenop het opgemaakte bed ging zitten. Soms deed ik het alleen maar om hem te plagen. De glimlach vervaagde als snel toen ik me weer besefte dat hij er niet was. Ik trok de dekens los en sloeg ze open. De stem van Alexander klonk in mijn hoofd. 'Daar wil je niet zijn.' Hier wilde ik wel zijn.

Mijn hoofd rustte op het kussen en ik trok de dekens over me heen. Langzaam draaide ik me op mijn buik. Met mijn neus lag ik in het kussen. Geuren brengen herinneringen mee. Geur is onlosmakelijk verbonden aan een persoon. De geur in het kussen was van Draco. Zijn lachende gezicht verscheen in mijn gedachten. Hoe hij me aankeek als we hier samen lagen. Het gevoel van gemis overviel me meer dan ooit. Hij lag niet naast me om me te troosten. Ik was alleen. Alleen in het bed waar ik met hem had gelegen. Een gil ontsnapte uit mijn keel, die gesmoord werd door het kussen. Zo bleef ik liggen. Nat van de tranen, gebroken door de pijn. Ik had hier inderdaad niet moeten komen.

Een paar uur later werd ik wakker. Toen ik om me heen keek, zag ik dat ik niet meer in de kamer van Draco en mij lag. Ik was weer terug in de kamer waar Alexander me in eerste instantie had achtergelaten. Was ik zelf weer naar deze kamer gelopen? Ik kon me niet voorstellen dat ik daar toe in staat was. Moeizaam duwde ik mezelf omhoog. Mijn ogen voelde dik aan en mijn haar plakte op sommige plekken aan mijn gezicht vast. Voor de zoveelste keer was ik een wrak.

Aan de kast hing een set kleren. Hing dat er gisteren ook al? Mijn herinnering was te vaag om dat te ontdekken. Mijn gedachten zaten vol met Draco. De drang om op zoek te gaan naar Draco was groot, maar tegelijk wist ik dat het niet kon. Toch zorgde het ervoor dat ik mezelf uit bed sleepte en de kleren aantrok. Op de gang bleef ik stilstaan bij de deur van de kamer waar ik vannacht heen ging. Het was onverstandig geweest. Ik miste hem alleen maar meer toen ik zijn vertrouwde geur rook. Zuchtend liep ik verder, de trap af naar beneden.

In de keuken zat Alexander aan tafel. Hij zag er ook niet uit alsof hij een goede nacht had gehad. 'Hé,' zei ik. Dat was het eerste dat ik tegen hem zei nadat hij concludeerde dat het oorlog was. Is. Het is oorlog. Na zijn conclusie had ik alleen maar gehuild en geluisterd naar zijn verhaal. Ik had geen idee wat ik nu nog daarover kon zeggen, dus ik ging tegenover hem aan tafel zitten. Hij keek op en glimlachte vaag.

Zijn altijd zo heldere ogen waren bloeddoorlopen. Geen goede nachtrust. 'Goed geslapen?' vroeg hij. Ik trok mijn wenkbrauwen naar hem op. Wat is dat voor een vraag. Toch knikte ik, misschien zou het helpen als ik doe alsof alles goed gaat. Al heel snel kwam ik erachter dat het niet werkte. 'Er is een brief voor je,' zei Alexander. Mijn hartslag schoot omhoog en ik keek hem hoopvol aan. 'Niet van Draco,' zei hij. De teleurstelling was groot, ik kon het niet verwerken. Mijn voornemen om te doen alsof alles goed ging was nu al gefaald. Ik barstte in tranen uit. Even voelde ik zoveel hoop.

Zo leuk dat jullie je zo afvragen waarom het in de verleden tijd staat. Haha :') Love, Lynn.