That Monster Prince (COMPLETED)

Sorry

'bakit mo nga ba ako hinanap?’

'pagkatapos nun kina Gino hindi na kita mahagilap. Sabi ni Lorraine di ka daw pumapasok.’ sinulyapan niyang phone niya na nakalatag sa handgear ng kotse niya, kanina pa ito nagvivibrate. 'i just want to say sorry, sa nakita mo doon.’

'silly. hindi mo naman kailangan humingi ng sorry matagal ko naman alam na ganun kayo hindi na bago sa akin yon, no?’ i give him my assuring smile pero restless parin ang hitsura niya.

'pasensiya sa mga nakita mo tj, hindi dapat kami gumawa nun.’ he said lowly.

'ano ba bakit ka ba hihingi ng paumanhin?’ i glance at him and i see him staring at me, unconvinced. 'parang awkward lang na nakita ko kayong ganun ang itsura, tapos ako iyong nahiya sa pinag gagawa niyo. Nabigla lang ako noh, malay ko bang iyon ang aabutan ko? i should have announce my presence para makapagprepare kayo.’ i let out an awkward laugh.

'really, hindi na iyon mauulit.’ he sighs.

seryoso bakit naman hindi nila uulitin?
okay lang sila?
nakasanayan nila ang ganung gawain tapos nakita ko lang, gusto na nilang magbago?

may milagro ba?

'Si Roy kasi!’

tumaas ang kilay ko sa tinuran niya, anong kinalaman ni Roy sa ginagawa nila?

May problema na naman ba si Roy at pilit naman tinatakpan ang mga alalahanin niya sa buhay?

Mabatukan ko nga iyon pag nakita ko.

The phone vibrated again.

Kevin glance at me and continue driving.

'bat di mo sagutin, baka importante?’

'huh?’ he glance at the phone 'baka maguilty ako pag nalaman ko kung sinong tumawag, hindi pa naman mo ako pinatawad.’

seriously?

wala naman siyang kasalanan sa akin bakit siya humihingi ng tawad?

'nagpapatawa ka Kevin? sabi ko naman na wala iyon, maluwag talaga ang turnilyo  niyong magkakaibigan.’

'im not joking. I mean it, and i am serious.’
he give a stare that makes me nervous.

hindi ko tuloy alam kung paano mag rereact.

bakit ba nitong mga nakaraang araw parati nalang akong speechless at nawawala sa deriksiyon ang mga pinag gagawa ko.
parati akong gumagawa ng mga bagay na hindi ko alam kung paano ko iyon pinag isipan o pinag isipan ko ba talaga?

haist.

'ako na ngang sasagot, ang drama mo.’

si Rana ang tumawag.

'its Rana.’ i announce.

kaya ba sabi niyang baka makokonsensiya siya pag nalaman niya kung sino ang tumawag dahil may kutob siyang si Rana ang tumatawag?

Oh my Kevin!
Alam ko kung gaano ka especial si Rana sa iyo, pero kailangan mo ba akong uunahin dahil nakokonsensiya ka sa milagrong natuklasan ko na ginawa niyo?

I stare at his serious face whose looking on the way where going.

Saan nga ba kami pupunta?

nakalimutan kung tanungin, basta nalang ako sumakay.

pfft. malala na rin pala ang daydreaming ko.

'hello, kuya Kevin. Nasa bahay mo ako ngayon, hihintayin kita sa dinner bilisan mo hap.’

tinitigan ko ulit si Kevin alam kung narinig niya ang sinabi ni Rana sa phone dahil ini on ko ang loudspeaker nito.

Kevin just answer me with a stare.

'okay sure Rana pauwi na si Kevin diyan.’ sagot ko.

'huh? sino to? bakit mo hawak ang phone ng Kuya ko? nasaan si kuya Kevin?’ sunod sunod niyang tanong sa akin.

'si ate tj to Rana’ masyado ring paranoid si Rana ng malaman na babae ang sumagot sa phone ng kuya niya. I glance at Kevin and he is giving a look of helplessness.

Problema nito?
'maari ba akong sumama kay Kevin diyan sa inyo Rana?’

'whoah!!!!! ate tj kaw pala akala ko kung sino!! hahhahaha, okay ate tj punta ka dito kwentuhan tayo hhahaha, bilisan niyo. mwuahhhh.’
then she off the call.

' i should bring you to eat dinner with me because i felt really bad.’

'tch! drama mo!!’ bahagya ko siyang pinalo sa balikat.

'next time nalang.’
while he heaved a heavy sigh.

'dont worry Kevin, sa susunod i know youll always be there when i wanted someone to run to.’ i smile at him.