To Love You More #Wattys2016

Epilogue

"I will..."

Mabilis na paghinga, mabilis na pagtibok ng puso pero pakiramdam ko ay nawasak ang buo kong pagkatao sa dalawang salitang binitiwan nya.

"I may pronounce you husband and wife. You may now kiss the bride.."

Tumalikod akong wasak na wasak. Tumalikod akong umiiyak. Tumalikod akong iniwan ang puso kong nagkapira-piraso.

Nahuli ako. Nahuli ako sa pagdating! Nahuli akong pigilan ang kasal nilang dalawa!

Watching her marrying other man torn me into pieces. Akala ko ay aabot ako pero hindi pala.

Even if I know what's coming, I never prepared for how it feels!

Ang sakit! Ang sakit, sakit!

Nagpunta ako sa race track na pagmamay-ari ng kaibigan ko. Pinigilan nila ako pero wala akong pinakinggan.

Binilisan ko ang pagpapatakbo at ibinangga ang sasakyan sa puno. Matindi ang naging impact noon.

"D-d..don't tell h-her.." I told Raven before I finally lost my consiousness.

Madaming butong nabali sa akin mula sa nangyaring aksidente. Nagpumilit akong magpa-discharge sa ospital.

"She's back.."

Tumingin ako sa babaeng nasa harapan ko at nakataas ang kilay. "Who?"

She smirked and didn't answer me. Umalis sya at may tangka na din sana akong umalis para umuwi nang may marinig akong nag uusap sa isang tabi.

Tiim-bagang kong sinalubong si Maggy na naglalakad at nakayuko. Pinilit kong maging maayos ang paglalakad ko para ipakita sa kanyang ayos lang ako.

"So what they said were true. You're really back..." Untag ko sa kanya.

Ramdam kong nagulat sya ng marinig ang boses ko. Hindi ako nagpakita ng emosyon kahit gustong gusto kong isumbat sa kanya ang lahat ng sakit na naramdaman ko.

Nagtitigan kami at kitang kita ko sa kanyang mga mata ang pagmamahal pero ayoko ng mapaniwala doon.

"You broke my heart into pieces. Happy now?"

Tumalikod ako sa kanya at naglakad palayo. Sa bawat paglayo ko ay naalala ko ang araw na naghiwalay kaming dalawa. Na nakipaghiwalay sya sa akin na hindi sinasabi ang dahilan.

I want her to feel the same pain.

Nakita ko sya noon sa canteen at kausap si Nico. Nang makita nya ako ay ngumisi na lang ako sa kanya at saka lumabas.

Sa twing makikita ko ang mukha nya, ang naalala ko ay ang araw ng kanyang kasal. Hindi ko sya kayang harapin dahil nasasaktan pa din ako. Masyado ko syang mahal but everytime I see her face, all I feel was deceit and pain.

"Trey!"

Hindi ako huminto sa paglalakad kahit alam kong hinahabol nya ako. Hindi ko sinasadyang mapatigil kung saan nakita ko silang magkausap ni Ram kaya nakita nila ako.

Humarang sya sa dinadaanan ko at sinamaan ko sya ng tingin.

"We need to talk!" She said almost pleading.

Nanatili akong walang emosyon.

"Trey.." Tawag nya sa pangalan ko ng hindi ako umimik.

Nang sinabi nyang mahal nya pa din ako ay gusto kong magtatalo sa tuwa. Gusto kong maniwala pero napasulyap ako sa singsing na nasa kamay nya. Nangibabaw ang sakit sa buo kong sistema.

Sinumbatan ko sya at wala akong pakialam kung masaktan sya sa mga sasabihin ko. Iniwan ko sya pero isinigaw nyang gagawin nya ang lahat mapatawad ko lang sya.