To Love You More #Wattys2016

TLYM 55

Sinimulan kong ilagay ang mga picture frame at kahit ang mga albums sa isang kahon. Hindi ko magawang tingnan ang bawat larawan na nakapaloob doon dahil sa sakit na hanggang ngayon ay nararamdaman ko.

Lumabas ako ng bahay at ang malamig na klima ang sumalubong sa akin. Hinigpitan ko ang hawak ko sa kahon at naglakad papunta sa likod ng bahay. Maayos kong inilapag ang dala ko sa bodega.

I can't decide if I would just sell this house or occupy it instead.

Pinagpag ko ang aking mga kamay at saka lumabas na ulit. Pinagmasdan ko ang paligid na balot ng malamig na hangin.

"Why don't you get inside?"

I didn't look back. I never bother what he would feel. I am too numb to feel anything.

Naramdaman ko ang kanyang presensya sa aking tabi. Nanatili akong nakatitig sa paligid pero naglalakbay naman ang aking diwa.

Mom and dad didn't survived. Pakiramdam ko ay hinintay lamang nila ang pgkakataon na sabihin kong pinapatawad ko na sila.

Why does it feel I am the one who let them go?

Manhid na manhid ang pakiramdam ko nang mga sandaling iyon. Lumabas ang doktor para lamang umiling sa harapan ko. My tears didn't fall. Blangko lamang ang aking titig sa kawalan at ni hindi gumagalaw..

I just found myself sitting at the chapel and asking Him, why?

Sa puntong iyon ay hindi ko malaman ang gagawin. I am completely a mess! I am torn and most of all, I am alone!. Paano ko magagawang isaayos ang buhay kong unti-unti nang gumugulo? Ang mundo kong unti-unti nang gumuho?

Naging napakabilis ng bawat sandali. Inilibing sina mommy at daddy nang wala ako sa sarili. Dumating si Queenie ng mismong araw na iyon at nagulat nang makita kung sinong nasa tabi ko.

Marie went here too. I didn't know who told her what happened. Hindi ko na ipinarating sa mga naiwan ko sa Pilipinas ang nangyari..

"Maggy.." He said softly. "Are you okay?"

"Don't ask me if I'm okay. I might open up to you.." I stared at him on the eye. "What are you doing here?"

"I just..happened to know.."

Nag-iwas sya ng tingin sa akin at wala akong nagawa kundi pagmasdan sya. Its funny how fast things changed. Ni sa panaginip ay hindi ko ito inaasahan.

He's the one who prepared everything. He's the one who made me stand still when my world crushed down in just a snap.. Naalala ko pa ang pagkabigla ko nang makita sya sa ospital.

How can he managed to be here?

"Do you think I would buy that?"

"Then don't. I am not forcing you.."

I smirked. "Really? I thought you're good on that word.."

Naglakad ako papasok ng bahay. Walang katulong ang mga magulang ko. Siguro ay pinaalis na nila pagkadating nila dito dahil sa nangyari sa hotel.

I remembered how those people chased after us. I remembered how hurt I was everytime they've ask me question without doubt of how would I feel.

Sinundan nya ako sa loob at matamang tinitigan. "Maggy.."

"What?"

He took a deep breath. Nabigla ako ng bigla na lamang syang mabuwal!

"Shit!" Daing nya habang hawak ang kanyang tuhod.

Nahintakutan ako sa aking nakita. What the hell's happening?!

I rushed him on the ospital. Tinawagan ko ang doctor na nasa calling card na iniabot nya habang nasa sasakyan kami. Namimilipit sya sa sakit at hindi ko mapigilang hindi umiyak nang makita kong nahihirapan sya.