My Bad Cousin (MPC2) |Harry Styles Fanfic|

"Harry's war."

Multiye çok bayıldım o dudaklar ne Harry? ♡♡♡

Neyse, şunu söylemem gerek ki;

MUTLU SON ÇOK YAKIN!

EVET, KİTAP FİNAL OLUYOR. 3. KİTABI ÇIKARMAYI DÜŞÜNDÜM AMA ARTIK YENİ KURGU OLMALI.

BEN GERÇEKTEN ÇOK AĞLAYACAĞIM. BU KITABIN FİNALİNDE ÇOK AĞLAYACAĞIM...

:( ♡

AMA GÖZÜM ARKADA ALMAZ İNŞALLAH....

NEYSE, YENİ BÖLÜME BAŞLAYIN.

İYİ OKUMALAR ♡~

-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-

>Amber'ın Anlatımı<

"İyi günler." dedi, doktor bey yanımızdan geçerken. Nasıl iyi gün olsun ki? Bu iyi bir gün mü?

Kendimi hemen cama yapıştırıp ona, odadan içeri baktım.

"Ah, Aptal Harry..." Anne Cox'un duymayacağı şekilde fısıldadım. "Benim aptal sevgilim..."

Gözümden bir yaş geldi. İçimde öyle sıkıntılar vardı ki dışarı çıkmaya çalışıyordu. Her an patlayacak gibi hissediyordum. Kendimi bir balon gibi hissediyordum. Patlayacak gibiydim.

Göz yaşlarım daha çok şiddetlenince Briana bana sarıldı.

"O iyi olacak." dedi. Her ne kadar Harry'i pek sevmese de, o da ağlayacak gibi bakıyordu. Belki o da seviyordu. Belki sadece sevgisini göstermiyordu.

"Amber, efsaneler ölmez."

Briana'nın saçlarına bir öpücük kondurdum. O daha 16 yaşındaydı. Bundan etkilenmesini istemiyordum. On altı yaş ne ki? Çok mu büyük?

Tamam, ben on sekiz yaşında olsam bile on sekiz yaş da pek büyük değil.

"Ne oldu ki? Ne oldu da böyle oldu?" dedi, Anne Cox sıkıntıyla. Elini yüzüne getirdi. Hepimiz zor durumdaydık.

Harry, bize neler yaptığına bak.

Neden böyle çılgın şeyler yapıyorsun

Bir de ne yaptığını, neden böyle olduğunu bir bilsem...

Şu an içeri girmek istiyorum. Ona sarılmak istiyorum. Korkuyorum. Orada acı çekmesinden, kendi içinde yalnız kalmasından korkuyorum. Kim bilir nasıl acı çekiyordur...

Doktor birazdan onu ameliyata alacak.

Tanrım, lütfen onu benden alma. Bu kadar şey yaşadım, o bana ışık oldu. Işığımı benden alma.

Bunu kim yaptıysa, yaptığına pişman olacak.

İki hemşirenin odaya doğru girdiğini görünce içimi bir korku doldurmuştu. Başlıyor muydu?

Lütfen, Harry.... Lütfen geri dön.

Geri çekilip Anne Cox'un yanına geçtim.

"Sanırım ameliyata alacaklar." dedi, hüzünle. Ağlamamak için kendisini zor tutuyordu. Gözleri çok fazla dolmuştu. Ayrıca burnu da kıpkırmızı olmuştu.

Koridorda hızlı ayak sesleri duyunca başımı ayak seslerinin geldiği yöne çevirdim.

Ayak sesleri tam yanımızda son buldu.

"O nasıl? İyi mi?"

Bu Zayn'di.

"İyi değil, o iyi değil..." Bir anda ellerini sırtımda hissettim.