My Name Is Sofie (Completed)

C29 #Lost

Dalawang araw na ang nakakaraan. Balisa at nakatunganga si Francis Sa kawalan sa may rooftop nila.

Pagkabalik kasi ng parents sa table nila noong gabing iyon sa party ay agad na nilang iniuwi ang nakababatang kapatid. At pinuntahan niya si Sofie sa comfort room. He waited sa labas ng toilet pero walang lumabas na Sofie. He even asked sa mga taong nakita niya doon pero wala daw nakakita dito. Hinanap niya sa loob. Hindi na nga niya pinansin pa si Mr. Sebastian na abala sa announcement niya sa malaking stage.

He was busy looking for Sofie. He texted her, called her but no one answers. Lumabas na siya at hinanap ito. Wala, walang kahit anino ni Sofie ang nakita niya.

Inisip niyang nawawala ito o umalis na pero bakit ito aalis eh nandoon sila sa loob ng pamilya niya. Bumalik siya sa table nila kanina and waited there baka sakaling babalik ulit ito doon. Pero oras ang lumipas ay walang Sofie. Until nagsiuwian na nga ang mga tao sa party.

Nanlumo ito at lumabas. She's gone or maybe lost.

Umuwi na ito. Texted her parents and manang flor if baka nauna na itong umuwi. But to his dismayed. Walang umuwing Sofie.

Gulong-gulo siya if anong nangyayari. Bakit nawala nalang sa party ang dalaga.

Again, sinabunutan nito ang ulo. He was longing for her already. Sinabi na nila sa mga pulis to search for her pero until now wala pang balita.

He remember that night. He was about to tell sofie his love and ask her if pwede siyang manligaw dito. But that never happened dahil nawala si Sofie sa hindi malamang dahilan.

"Bakit ka nawawala Sofie.. Bumalik na ba ang alaala mo at nakita mo ang totoong pamilya mo sa party at sumama ka na sa kanila? No, i know hindi mo gagawin iyon. Magpapaalam at magpapaalam ka. Or nabagok ba ulit ang ulo mo and forget me, forget us. No! In Jesus name hindi iyon ang nangyari! "

Kinakausap si Sofie mula sa screen ng phone niya at umiling-iling pa ito. Ito yong kinuha niyang litrato ng dalaga noong nasa kalye pa siya.

Grabe na talaga ang pag-aalala niya. His family was aware sa kabalisahan niya at nagsimula na ding mag-alala sa kanya. First time kasi nilang nakita si Francis ng ganito. Kaya inextend muna nila ang vacation nila para samahan ang binata.

"Sofie... And daya mo... Dumating ka sa panahong hindi ko inaasahan... Nahulog ako sa maikling panahon na nakasama kita. I can't even imagined na ganito lang ang ending natin. 'Cause i knew and believe na magiging masaya tayo in the end marching sa aisle wearing your white gown and showing others that you're the most beautiful among them all and that day you will be mine. And officially become Mrs. Sofie Morgan. At hindi mo na kailangan pa na hiramin ang apelyido ko. I prayed for that day to come... But... This happened..."

Naiiyak na sabi nito.

"Bakit ganon Sofie.. Lagi kong sinasabi at natatanggap ng bukal sa kalooban ko na kapag hindi will ni God then there is something better ahead. Pero bakit hindi ko masabi ang bagay na yon sayo. Na hindi ka will ni God sa akin at may dadating na better na nakalaan sa akin... It's aching my heart even more."

At tuluyan na nga ito humagolgol. It aching him, making his heart broken into pieces.

"But, i want to bilieve that miracle will happen between us.. "

Pangungumbinsi niya sa sarili at napipiyok pa siya sa pagkakasabi non.

He really fell to her. Deeply inlove with her. And it was the first time this happened to him. To love and get broken at the same time. Sobrang bilis nang nangyari. Halos hindi pa nga niya nananamnam ang pagmamahal na yon pero bigla nalang nawala.

He is so miserable.

"Nak? "

Napalingon siya sa likod niya. It was his dad. Hindi na niya namalayan ito na pumunta sa likod niya. They were still in the rooftop.

"D-dad.. I-i s-sorry. "

Anito sa ama dahil sa nadatnan nitong miserableng itsura niya.

"Hmmm it's okay anak. It's making you a real man. Just let go of those tears. Then promise yourself that it will be the last. Fix yourself anak, there's still hope. "

At tuluyan nang nakalapit ang ama sa kanya at tumabi ito at tinapik ang balikat nito. Napasinghot naman ito at tumulo na nang tumulo ang luha niya at nakayuko ito. Walang ingay ang iyak niya dahil nahihiya siya sa ama. Hinahayaan lang niyang kumawala sa mata nito ang napakadaming tubig na parang hindi mauubusan.

"God has his reason. All things work together for good son. Continue to trust God's plan. .."

Yes, God knows best. He need only to trust Him. He will not fail him. Nor leave or forsake him. He knows his misery and work in ways that he cannot see. He is the Author and finisher of our life. Everything was settled in His hand.

Unti-unti namang napawi ang bigat ng kalooban ni Francis dahil sa sinabi ng ama. And knowing God who is always there to help him in times of needs.

****

😭😭😭