Brahim & Rachida (af)

#8

Ik loop het vliegtuig in met tranen in mn ogen. Oeff! Maleisië hier komen we dan..

Rachida

Ik loop met een vreemd gevoel in mijn buik het vliegtuig in. "sorry van de net mijn broertje moet hier nog heel erg aan wennen hij weet niet hoe hij moet reageren, hij dacht dat jij om mijn hand had gevraagt hij weet niet hoe het zit" "maak niet uit ik begrijp hem wel"

We hadden eerste klas tickets. Ik kon mezelf nog net in de stoelen proppen. Ik zat bij het raam ik kijk naar buiten Oeff ik ben dood op. Brahim zit naast me en kijkt voor dood zich uit. "ooit in Malasië geweest?" vraag ik hem 'Ja 1 keer met Noufal, is echt een heel mooi land, jij?" "nee het was voor mij altijd Marokko, ben wel 1 keer in Spanje geweest en naar Engeland, maar daar is het dan ook bij gebleven" "en Parijs nooit?" "nee wil er wel heel graag naar toe lijkt me prachtig!" "nou dan beloof ik je dat we daar een keertje naar toe gaan"

Ik word verlegen hij heeft me beloofd dat we naar de meest romantische stad ter wereld "hou ik je aan"zeg ik heel stoer. Ik hoor dat we omgeroepen worden omdat we onze gordels moeten omdoen. Het lukt nog net met mijn jurk.

Na half uur geklets te hebben zie ik dat Brahim slaapt ik kan geen oog dicht doen ik blijft denken aan de situatie waar ik in zit en wat er straks gaat gebeuren nog een paar uurtjes en dan zijn we er. Ik word nerveus denk aan straks wat er gaat gebeuren. Ik moet naar de wc maar dat gaat moeilijk met zo'n een jurk. Ik ben zo erg verzonken in mijn gedachten dat ik inslaap val.

Brahim

Hand in hand loop ik met Rachida het vliegtuig in, ik denk aan haar broertje wat hij net deed ik begrijp het wel ik trouw met zijn zus en ze wilt helemaal niet maar het was ook niet mijn keuze ik word boos maar weet me in te houden. Ze had net haar excusses aangeboden, vond het lief van haar want ze haalde hem terug om me toch te groeten het is een meisje met manieren dat zeker.

Ik zie dat ze moeilijkheden heeft met haar riem, wil haar graag helpen maar ik weet niet of ze dat wel waardeerd. Ik ben moe van deze 2 dagen vanaf nu is mijn hele leven veranderd niks word meer het zelfde nooit meer. Ik heb nu iemand in huis, ik zal met haar rekening moeten houden. Ik denk terug aan vroeger tijden zonder zorgen mooiste tijd van mijn leven zeg ik altijd, ik woonde nog bij mijn ouders, ik kwam thuis wanneer ik wou, voor 01:00 anders sliep ik niet thuis maar buiten tenzij ik mijn huissleutels bij me had.

Ik had een goed betaald zwart bijbaantje en kon al mijn geld uitgeven aan uitgaan en kleding mijn 2 grote hobby's niks of niemand boeide mij. Met Jaouad had ik dr grootse lol mee, als ik aan hem denk begin ik te lachen ik hou echt van die gozer. Ik heb zo veel met hem meegemaakt. Toen ik 18 werd draaide ik bij ik besteedde meer aandacht aan mijn studie ging voor mijn rijbewijs kocht een auto en ging opzoek naar een eigen woning ik woon opmezelf sinds ik 19 ben.

Jong vind ik zelf maar heb het altijd goed gehad. Ik kocht later een mooiere auto ronde mijn studie af had een goed betaalde baan en verhuisde naar een appartement in de stad. Een heerlijk leven had ik. Ik had schat van een moeder mijn alles, zonder haar was ik er niet en kan ik niet leven mijn zuurstof. Met mijn vader vroeger ging het niet zo goed tussen ons, sinds ik het huis uit ben zijn we elkaar beste vrieden geworden ookal heb ik hem nu 2 weken niet gesproken heb er ook even geen zin in, mijn zusjes en broertje zonder hun zou ik het nooit redden.

Ik schrik wakker door de piloot die omroept dat we onze gordels moeten omdoen want we gaan laden. ik kijk naar Rachida ze slaap ze lijkt net een engel, zal ik haar wakker maken? "Rachida Rachida?" zeg ik zachtjes langzaam opent ze haar ogen ik zie dat ze een beetje schrik "zijn we er?" "ja je moet je gordel om doen we gaan zo laden".
ze zet haar gordel vast en gaat recht zitten ik moet lachen om hoe ze keek ze schrok ze wist volgens mij wist ze niet meer waar ze was.

We stonden samen te wachten op de koffers, ik zie dat ze bijna in slaap valt en haar ogen nog maar net kan open houden snel pak ik de koffer. Gelukkig is het hotel dicht bij ik pak de koffers zet ze op het karretje "ga je mee?" ik steek mn hand uit, ze pakt mijn hand vast en samen hand in hand lopen we naar de taxi..

-----------------------------------------------------------
Stemmen graag! ❤