Brahim & Rachida (af)

#93

Rachida

*2 weken later*

Brahim en ik zijn al weer terug in Nederland. Hij had me gesmeekt om bij hem in te trekken, omdat hij zo snel mogelijk naast me wakker wou worden. (Jullie weten vast wel wat ik bedoel). Mijn ouders en zijn ouders zijn gelukkig blij met het feit dat het weer helemaal goed is gekomen en mijn vader moest bekennen dat hij zijn beste vriend ongelofelijk had gemist. Ik loop mijn huis in gevolgd door Redouan, Brahim en Jaouad. Ik zie Jaouad gelijk lopen naar de doos met de naam 'dekens' erop.
'Homo, neem die van servies en laat die voor Souhaila of Ghizlane' roep ik hem na. Hij draait zich om en steekt zijn middelvinger uit. Ik stap naast Brahim in de auto en gooi mijn haar naar achteren. 'Oeff, dat was vermoeiend' roep ik zuchtend uit. Brahim haalt zijn blik even weg van de snelweg en kijkt me verliefd aan. Hij duwt een verdwaalde pluk achter mijn oor en streel zacht mijn wang. Ik sluit mijn ogen en geniet ieder moment van zijn aanwezigheid.

Kreunend draai ik mijn hoofd om. 
Het gevoel wil maar niet weg gaan. Geïrriteerd open ik mijn ogen. Ik wil ook niet dat dit gevoel weg gaat. Ik voel hoe Brahim zachtjes in mijn oorlel bijt. 'Ben je wakker lieverd?'
Als antwoord sla ik mijn armen om zijn nek. Brahim tilt me gemakkelijk op en sluit de deur van de auto met zijn voet. Ik verberg mijn gezicht in zijn nek. 'Als je me laat vallen, ben je nog lang niet jarig' mompel ik tegen zijn nek. Ik voel de armen van Brahim nog strakker om mijn lichaam trekken en zo loopt hij ons huis binnen.
Het duurt even maar dan heb ik door welke liedje er tegen mijn trommelvlies aan dreunt. Het is ons liedje. Het lijkt alsof Maher Zain - For the rest of my life voor ons had geschreven.

'Waar moet ik je neerleggen lieverd, hier, de woonkamer, de keuken of de slaapkamer. Het kan namelijk overal' antwoord hij ondeugend, doelend op iets anders. Het gevoel dat ik nu voel, is niet te beschrijven. Ik dank Allah (swt) dat hij ervoor heeft gezorgd dat alles weer goed is gekomen. Als ik niet antwoord plaats Brahim me op de bank. Hij loopt even naar de keuken en ik kijk om me heen. Hij is verhuisd, hij kon het niet aan in het oude huis te wonen. Alles deed hem aan mij denken. Dit huis is veel groter. Ik ga staan en kijk waar Brahim blijft. Hij loopt de trap af en kom dan voor me staan. Mijn aandacht wordt getrokken door zijn ontblootte boven lichaam.  'Waar is je shirt gebleven' vraag ik blozend en nog steeds kijkend naar zijn borstkas. 'Heb ik boven gelaten, aangezien hij toch af zou gaan' zegt hij hees met een glinstering in zijn ogen. Hij verstrengelt zijn vingers in de mijne en duwt me langzaam tegen de muur aan. De kou van de muur wordt al snel vervangen door zijn warme lichaam die hij tegen me aanduwt. Langzaam plant hij kusjes op mijn schouder, gevolgd door mijn nek en mijn mond. Met zijn duim streelt hij mijn onderbuikje. Mijn handen plaats ik op zijn rug. Met zijn andere hand maakt hij de knoopjes los van mijn blouse. Zijn lippen bevinden zich nu in mijn nek. Hij tilt me op en loopt vervolgens de trap op naar de slaapkamer. Hij legt me neer op het bed en kust mijn buikje. Hij volgt kussend een onzichtbare weg naar mijn lippen. Hij haalt zijn lippen van mijn af en kijkt me intens aan. Zijn ogen zeiden genoeg en voor hij de 4 magische woorden kon uitbrengen, heb ik hem al het zwijgen opgelegd door mijn lippen op die van hem te plaatsen. 

----
Die dag zal ik nooit vergeten. Het was niet alleen de dag dat mijn gevoelens voor Brahim vergroten, maar ook iets waarvan ik dacht dat het onmogelijk was. Ik dacht dat het onmogelijk was om nog meer van Brahim te houden dan ik al deed. Het was ook de dag dat ons liefdeskindje werd verwerkt. Nooit gedacht dat ik, Rachida, ooit nog een man in mijn leven zou laten. Nu had ik er zelfs 2 in toegelaten, 
Brahim en Amine.

The end

Nawoord:

Ik wil jullie erg bedanken voor het lezen van deze verhaal. Echt waar, ik hou zo veel van jullie, mijn trouwe lezers. Ondanks dat een andere schrijfster had gelogen dat ze deze verhaal zelf had verzonnen, wat totaal niet bleek, kreeg ik geen haat reacties ofzo iets dergelijks. Trouwens, dat deze verhaal afgerond is, betekent niet dat ik ga stoppen met schrijven, dat nooit
In Shaa Allah.
Bigkisses, Farah ❤❤

(Er komt geen deel 2)