Brahim & Rachida (af)

#92

Rachida

Ik zie de onzekerheid in zijn ogen opkomen en snel open ik mijn mond om te antwoorden. 'Ik ver-' voordat ik mijn zin kan afmaken worden we opgeschrikt door de deur die open wordt gegooid. Ik ga snel rechtop staan en ik merk dat Brahim nog steeds zijn armen om mijn middel heeft geslagen. Onze blikken kruisen elkaar en ik zend hem een boze blik toe. 'Oeps, volgens mij stoor ik' hoor ik Souhaila zich schamend zeggen. Brahim draait zich rustig naar haar om. 'Je kon me heus wel eerder los laten, wat als het een oudere vrouw was' fluister ik beschaamd tegen zijn rug. 'Sorry dame, heb je een seconde' vraagt hij aan Souhaila en draait zich vervolgens weer naar me om. 'Ik laat jou nooit meer los' fluistert hij zacht. De glinstering in zijn ogen doet me even zweven. Nu wist ik het zeker, hem laat ik nooit meer gaan. Brahim plant een klein kusje op mijn lippen 'We gaan straks verder waar we gebleven waren' zegt hij nog steeds fluisterend. Ondanks dat het maar Souhaila is die nog steeds in de deuropening staat. Brahim pakt mijn hand vast en loopt richting Souhaila. 'Stel je ons niet voor' vraagt Souhaila vol afwachting. 'jawel hoor. Brahim dit is Souhaila, een lieve vriendin die ik deze zomer heb leren kennen.'
Shit, hoe moet ik Brahim nu omschrijven tegenover Souhaila.

'Ga je hem nog voorstellen?' vraagt Souhaila wachtend. Oké nu kon ik haar wel schieten. 'Jaa natuurlijk' Even kijk ik in Brahim's ogen en zijn blik houdt me gevangen.
'Souhaila, dit is Brahim, mijn man' hoor ik uit mijn mond komen. Ik heb het echt gezegd. Ik heb het in zijn bijzijn gezegd. Ik voel de arm van Brahim om mijn middel en even kijk ik op in zijn ogen. Zijn ogen zeggen mij meer dan duizend woorden.

Brahim buigt zich naar me toe en plant een klein kusje op mijn kaaklijn. Ik voel vanaf die plek de warmte stijgen naar mijn wangen. Die kleine kusjes van hem maakte me al gek, ik wou meer dan dat. Maar dat zou nog zeker komen. Souhaila kijkt ons verliefd aan en Brahim en ik kunnen het niet laten om te lachen.
'Jullie lachen me toch niet uit hé' vraagt Souhaila quasi beledigd. Brahim en ik stellen haar gerust dat we haar niet uit lachen. Ik zie dat ze goed met elkaar kunnen opschieten. Gelukkig maar, want met haar zou ik zeker contact behouden als ik in Nederland was. 'Ghizlane, heeft je gemist bij haar vorige jurk. Ze staat erop dat je nu aanwezig zal zijn. Maar als jullie alleen willen zijn dan kan ik dat ook begrijpen' antwoord ze op een dood normale manier. Brahim en ik kijken elkaar even aan en vervolgens duw ik haar voor me uit en met zijn drietjes lopen we naar beneden. Als we de trap aflopen voel ik een zacht kneepje in mijn kont. Ik kijk quasi boos naar Brahim. 'We hebben nog wat af te maken' fluistert hij zacht. Ik buig, en ga op me tenen staan en fluister dan zacht in zijn oor. 'Dat heb je al duidelijk gemaakt. Om middernacht zie ik je boven aan het einde van de hal, er is daar een prachtig balkonnetje' Ik geef hem nog snel een kus op zijn wang en loop dan achter Souhaila aan, hem achter latend.

De tijd lijkt heel langzaam te gaan en ik kijk om de minuut op mijn horloge. Ik wil naar Brahim en wel nu! Ik zie hem nog af en toe de zaal inlopen en keer op keer voel ik mijn adem stokken. Wat een lekkerding en dan wel mijn lekkerding. Ghizlane komt met haar bruidsjurk binnenlopen, ze ziet er adembenemend uit. Ik zie hoe Jaouad in de hoek snel een traantje weg veegt. Meskien hij denkt dat niemand hem gezien heeft. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het over 5 minuten 12 uur is. Ik ben zenuwachtig, al vraag ik me af waarom. Ghizlane en haar man hebben inmiddels al de trouwringen verwisseld en zijn bezig met de taart snijden. Ik kijk op de grote gouden klok die in de zaal hangt. Precies twaalf uur. Ik sta op en loop onopvallend de zaal uit, rustig loop ik de trap op naar de 2e etage. De gang lijkt zo lang, ik open de deuren naar het balkon en voel al snel voel ik een koude bries langs mijn blote schouders waaien.

'Heb je het koud liefje?' hoor ik de warme vertrouwende stem van Brahim. Ik voel zijn arme om mijn heen en even blijven we zwijgend staan. Het voelde zo vertrouwd en veilig aan in zijn armen. Er ontsnap een traan uit mijn ooghoek, als ik mij afvraag hoe we het ooit zover hebben kunnen laten komen. De traan belandt op Brahims vinger. 'Ik hoop dat het regent en niet dat je het bent, die huilt' Er ontsnap een kleine lach uit mijn keel en Brahim draait me om. Hij kijkt me teder aan en veegt de spoor die de ene traan heeft achtergelaten weg met zijn duim. 'Mag ik?' en hij streelt mijn lippen met diezelfde duim. Knikkend kijk ik hem aan. Brahim blijft me aankijken en ik voel zijn lippen zachtjes op de mijne belanden. Ik sluit langzaam mijn ogen en ik voel zijn tong de mijne strelen. Het lijkt alsof ik mijn eerste zoen krijg en de gevoelens lopen hoog op. Brahim haalt plots zijn lippen van die van mij en ik hoor een kreun van teleurstelling uit mijn mond komen.
'Ik ga zo verder' grinnikt Brahim. Ik voel zijn hand onder mijn keel en met zijn andere hand streelt hij mijn wang. Met moeite doe ik mijn ogen open, want daarnet bevond ik me in een geweldige plek samen met Brahim. 'Ik hou van je en-' Brahim opent zijn mond om verder te praten, maar snel plaats ik mijn wijsvinger ervoor 'Ik hou ook van jou Brahim' antwoord ik. Ik hoefde dat geen 2e keer te zeggen en snel trek hij zich naar me toe en gaat verder met waar we gebleven waren.

-----------------------------------------------------------Stemmen graag xFaarttje❤❤

Lees ook het verhaal van AyaenYasmine