Brahim & Rachida (af)

#15

Ik loop snel weer weg en ging naar
beneden om te bellen..

Brahim

"Allo?" hoor ik aan de andere kant van de telefoon " Salaam ah yemma, ik ben het, Brahim" " aaahh Brahim inou, kolchi mlih?" zegt ze enthousiast. "hamdoulillah, en hoe gaat het u?" "goed goed weldi" zegt ze met haar rustgevende stem " is iemand thuis?" "nee ze zijn allemaal weg, en hoe gaat het met Rachida?" "goed" zeg ik kortaf "doe ze allemaal de groetjes van me ik bel wel terug als ze er zijn" zeg ik snel. "wagha, let goed op je zelf en Rachida saff?" "waga ah yemma" "beslama" "beslama" en leg de telefoon neer.
Ik had geen zin meer om te bellen, ik weet niet waarom.

Ik mis haar, mijn moeder, mijn alles, alles wat ze meegemaakt heeft met mij, is ze mijn zuurstof. Zonder haar leef ik niet. Uit het niet denk ik weer aan het smsje van Samira, en twijfel of ik haar moet bellen, of ik het haar moet vertellen. Ze komt het toch te weten en dat heb ik liever dat ze het via mij komt te weten. Onbewust toets ik het nummer in. We belde elkaar bijna elke dag. Ik mis haar wel. We zagen elkaar 3 keer in de week het is maar dat ze in Rotterdam woont en ik in Den haag anders zouden we elkaar elke dag zien.

"met Samira hoor ik opeens" ik krijg niks uit mijn mond ik, het leek net alsof iemand met zn hand voor me mond had gezet. "hallo?" hoor ik nog een keer ik schraap mijn keel verzamel al mijn moed bij elkaar "hey met Brahim" zeg ik zachtjes "heeee schatje!!!" ze ze bijna schreeuwend "alles goed waarom bel je me nu pas!" "ehmm ja sorry, maar hoe gaat het met je?" "nu, goed " zegt ze lief  'ik heb je gemist' zegt ze zachtjes. Oeff waarom moet je dat zeggen denk ik, zo maakt ze het alleen maar moeilijker voor me.  'Samira ik moet je wat vertellen' 'wat is er? is er iets gebeurd toch niks ernstigs hoop ik?' 'je moet me beloven dat je me eerst uit laat praten' 'ja beloofd' met moeite kreeg ik het uit mijn mond 'mijn vader heeft ooit een belofte gemaakt aan een man toen ik 2 was'.

Het was stil. Het was echt moeilijk om het te vertellen vooral aan iemand waar je van houdt.  'en maand geleden moest mijn vader die afspraak na komen, hij kon er niet onder uit, niemand kon hem van gedachte veranderen. Wollah als ik mocht kiezen dan zou het nooit gebeurd zijn! echt niet' 'maar wat is er dan?' Zegt ze zachtjes maar toch bang  'ik ben getrouwd' zeg ik zachtjes zo zacht dat ze het net kon horen.

Het was voor even stil 'wollah ik kon er niks aan doen, echt niet'  'weet je hoeveel ik voor je hebt gehuild toen Brahim? Al die leugens die ik aan mijn ouders vertelde, die ruzies die ik thuis had en omdat ik laat thuis kwam omdat ik bij JOU was!" zei ze huilend 'Samira luister ik..'  ik kon mijn zinnetje niet eens afmaken, ze had al neergelegd. Ik legde de telefoon hard op de hoorn. Vele mensen keken me medelijdend aan of raar, maar fuck it. Ik haal mijn handen door mijn haren. Waarom moet het zo gaan? Waarom..

-----------------------------------------------------------
Stemmen graag! ❤