Brahim & Rachida (af)

#73

Voor de lezers die me lastig vielen 😭.

Rachida

Ik probeer wakker te worden, maar me oogleden voelen zo zwaar aan. Het lijkt alsof me hoofd wilt ontploffen. Omg wat een hoofdpijn.
Ik sta moeizaam op en het lijkt alsof me benen niet mee willen werken. Vermoeid sleep ik me zelf de badkamer in. Ik voel me zo eenzaam, zo gebroken. Ik was me gezicht en kijk vervolgens in de spiegel die boven de wasbak hangt. Ik zie een meisje levenloos naar me kijken.
Waar is de oh vrolijke Rachida gebleven? Ik kijk snel de andere kant op omdat ik haar verdrietig gezichtje niet meer kan aanzien. Vermoeid loop ik de badkamer uit en loop naar mijn kamer en ga op het bed liggen.
Ik sluit me ogen en denk aan de tijd die ik samen met Brahim heb doorgebracht in Frankrijk.
Langzaam verschijnt er een glimlach op mijn mond als ik denk aan manier waarop we met elkaar omgingen, maar zodra ik me realiseer dat al deze herinneringen nooit meer herhaald kunnen worden, beginnen mijn ogen te prikken.

Ik voel hoe de tranen over mijn wangen rollen en begin dan moeilijk te ademen. Mijn wangen branden door de tranen die erover lopen.
Ik draai me op mijn zij en probeer me zelf rustig te krijgen. Ik probeer aan iets vrolijks te denken, maar elke keer zie ik het gezichtje van Brahim verschijnen. Wat gebeurt er toch met me? Ik kan toch best zonder hem leven. Rachida waar ben je mee bezig? vraag ik mezelf af. Ik hou me zelf voor de gek. Ik sta vlug op en trek mijn kleren aan, deze kamer is te benauwd voor me geworden.
Ik loop de trap af naar beneden en zie hoe mijn moeder in de woonkamer tv aan het kijken is, als ze me ziet verschijnen loopt ze snel naar me toe. 'Manie gha tra7edh hbiba?'
(waar ga je naar toe lieverd).
Ik kijk mijn moeder gebroken aan en loop dan snel het huis uit. Ik loop naar het parkje in de buurt en ga zitten op een bankje. Ik staar voor me uit naar de meer die voor het bankje ligt. Ik zie hoe het meertje er vredig bij ligt. Ik ontspan me en begin te denken. Ik begin te denken over mijn leven, wat heb ik nu bereikt in mijn leven? Ik heb geen man, geen kinderen, ik heb mijn geloof verwaarloos, mijn studie heb ik niet afgemaakt. Hopeloos kijk ik voor me uit. De ambitieuze Rachida heeft niets in haar leven bereikt. Na een tijdje te hebben nagedacht over mijn situatie, besluit ik om maar een wat te gaan doen met mijn leven. 1 ding weet ik zeker, zo kan het niet verder.
Ik sta vast besloten op en loop terug naar huis. Oef wat is het snel donker geworden. Snel loop ik het huis binnen en trek mijn schoenen uit.
Ik hoor mijn moeder me naam roepen en loop snel naar haar toe.
Ik kus haar voorhoofd en verontschuldig me van vanmiddag.
Ze kijkt me opgelucht aan en vertelt me dat ze ongerust was. Ik omhels moeder stevig. Ik hoor mijn moeder keer op keer herhalen dat het goed komt In Shaa Allah. Ik sluit me ogen en fluister zacht 'In Shaa Allah'..

Me moeder begint keihard te lachen als ik haar onbegrijpelijk aankijk.
'Hbiba, ik leg het nog 1 keer uit,
je vader houd niet van courgette in zijn tajine, dus wat je doet is nutteloos' zegt ze in het Berber'
'Maar mama Brahim..' Ik hoor hoe mijn stem weg valt en hoe mijn moeders glimlach veranderd in een pruillip. Ze loopt naar me toe en omhelst me. Langzaam maak ik haar los uit haar omhelzing. 'Het is al goed mama' ze kijkt me bezorgd aan en vertelt me dat ik haar alles kan vertellen, 'weet ik mama'. Ze begint snel te praten over een ander onderwerp, namelijk over Marokko en dat het weer bijna vakantie is en dat ik mee met hun moet gaan blabla. Ik vertel me moeder dat ik erover zal nadenken. We gaan verder met koken en praten gezellig over koetjes en kalfjes. Ik heb dit wel gemist, en me moeder doet me goed. Ze doet me mijn problemen vergeten en dat had ik erg nodig.

Ik hoor de sleutels in de deur rammelen en hoor me vader kuchtend naar binnen lopen. Ik hoor hoe zijn voetstappen bij de deur stoppen, ik draai me om en kijk me vader glimlachend aan.
'Salaam papa' me vader loopt glimlachend naar me toe en omhelst me stevig. 'Hoe gaat het mijn dochter en hoe gaat het met je Brahim?'
Ik voel hoe een golf van verdriet me overspoeld en zie dat me vader me bezorgd aankijkt als hij ziet hoe me blik van glimlachend naar verdrietig veranderd. Ik tover snel een glimlach op me gezicht en antwoord dat alles goed met me gaat. Me vader kijkt snel van mij naar mijn moeder. Ik kijk me moeder verontschuldigend aan en zie hoe ze me bemoedigend aankijkt. Ik neem plaats naast me vader en me moeder begint met praten. Ze legt me vader alles uit, aangezien ik geen woord meer uit mijn mond kreeg.
Ik zie hoe mijn vader zijn blik strak naar beneden richt. Zodra mijn moeder klaar is met praten kijkt me vader op. Ik zie hoe de tranen in zijn ogen staan en hoe hij me verdrietig aankijkt. 'Het is allemaal mijn schuld. Ik had je nooit moeten uithuwelijken Rachida, samhayi (sorry)'
Mijn vader kijkt me aan en zie hoe de eerste traan over zijn wang rolt.
Snel loop ik naar hem toe en omhels hem stevig. 'Het is jou schuld niet papa, ik wist dat je het beste voor me wou, maar dit is Allah's wil' mijn vader kijkt me aan en tovert een glimlach op zijn gezicht 'je bent een sterke meid, weet je die Brahim verdient je niet als hij niet kan in zien wat voor vrouw hij heeft laten gaan'

Hier zit ik dan aan tafel met mijn oude gezin. Er gebeurt van alles om me heen, mijn broertje die druk bezig is met praten, mijn moeder en vader die er hard om moeten lachen.
Maar ik? Ik lijk de zonnige kant van het leven niet meer te herkennen.
Ik por wat in mijn rijst en voor ik het weet gaan mijn gedachtes weer ver weg, ver naar iemand waar mijn hart naar verlangt. Langzaam kijk ik op als ik niets meer om me heen hoor. Ik zie hoe mijn ouders naar elkaar kijken en vervolgens weer naar mij. Ik richt snel mijn blik op mijn rijst en ga verder met eten. Dit hoef ik niet,
Ik hoef geen medelijden van niemand niet. Het is mijn schuld dat ik van Brahim ben gaan houden. Als ik merk dat er een traan langs mijn wang glijdt. Sta ik snel op en loop snel naar mijn kamer. Ik ga op mijn bed liggen en staar wezenloos naar het plafon.
Ik ga op mijn zij liggen en kijk uit het raam. Znel werp ik een blik op de kussen die naast me ligt. Hier had Brahim moeten liggen. Al snel stromen de tranen over mijn wange. Oke, dit kan niet langer verder. Als ik aan hem blijf denken word ik gek. Oeff! Hij moet weg, weg uit mijn hoofd.

Brahim

Ik steek een sigaret aan en ik zie hoe auto's voorbij blijven rijden. Ik hoor mijn maag knorren en besluit om maar wat te gaan eten. Ik start mijn auto en rij richting de snackbar.
ik stap de snackbar binnen en kijk om me heen, wat is het stil, maar dat zal vast door dit tijdstip komen. Het is 8 uur in de ochtend. Ik denk terug aan gisterenavond. Ik kwam terug van Jaouad en had geen zin om naar huis te gaan. Het huis waar Rachida's geur nog rond zweeft en waar we onze leuke momenten hebben doorgebracht. De dagen dat ik laat van mijn werk kwam en dat je de geur van het avond eten al bij de ingang van het huis kon ruiken en als je vervolgens naar binnen stapte zag je haar in de hoek van de bank met opgetrokken benen tv kijken. En als ze me dan zag de glinstering die in haar ogen verscheen. Ik schrik uit mijn gedachtes als de man die in de snackbar vraagt of hij me kan helpen. Ik kijk snel op en zeg dat ik nog aan het kijken ben. Mijn ogen dwalen de snackbar af en stoppen bij een meisje.
Ik zie hoe haar lange zwarte haren over haar rug valt. Als ik niet beter wist zou ik denken dat het Rachida was. Ik loop snel naar de toonbank en zeg mijn bestelling. Ik had echt honger, want heb sinds gisterenavond niets gegeten. Ik wacht mijn bestelling rustig af en loop vervolgens naar de auto. Ik ga in de auto zitten en besluit maar om naar huis te rijden. Ik heb slaap nodig en mijn rug doet pijn van het slapen in de auto. 

Ik stop de sleutels in de deur en draai de deur open. Ik hoor stemmen uit de woonkamer komen en ik loop snel naar de woonkamer. Als ik het gezicht van mijn zusje Noura zie kijk ik snel teleurgesteld weg. Hoe kon ik denken dat ik hier Rachida zou treffen. Ik zie hoe me Nour snel naar me toeloopt en me stevig omhelst. Ik hoor mijn moeder uit de keuken roepen en voel hoe me keel word dichtgeknepen. Hoe moet ik haar uitleggen dat Rachida me verlaten heeft. Dat de vrouw met wie ze zo goed kon opschieten me verlaten heeft. Dat het niet mijn schuld was. Mijn gedachtes gaan over naar de laatste zin die Rachida tegen me heeft gezegd. 'Dus daar was je de avond dat ik bijna vermoord werd door een inbreker' Ik schrik wakker als me moeder me blij aankijkt. Snel loopt ze naar me toe en omhelst me stevig.
Als ik voel hoe mijn moeder me stevig vasthoud, barst ik uit in tranen.
Me moeder duwt me een stukje van zich af en kijkt me geschrokken aan. Als ik zie hoe mijn Noura's ogen zich vullen met tranen, laat ik me in mijn moeders armen vallen. Zachtjes huil ik als een klein kind waarvan het snoep is afgepakt. Mijn moeder houd me nog steviger tegen zich aan..

-----------------------------------------------------------Stemmen graag! xFaarttje ❤