Brahim & Rachida (af)

#45

Brahim

Ik probeerde zo zacht mogelijk binnen te komen om Rachida niet wakker te maken. Ik neem aan dat ze al slaapt aangezien het al half 3 is. Ik ben zo de kluts kwijt ik weet niet wat ik moet doen, het is zo moeilijk, want die gevoelens die ik voor Samira had, zijn nu terug gekomen nadat ik haar had gesproken. Terwijl dat helemaal niet de bedoeling was, ik zou met haar praten om dat hoofdstuk van mijn leven af te sluiten en door gaan naar het volgende hoofdstuk.

Maar vanavond had ik dat hoofdstuk bijna opnieuw beleefd toen we bijna gezoend hadden. Ik ben er denk ik nog niet aan toe. Ik loop stilletjes naar de woonkamer binnen loop en zie ze daar zitten, Jaouad en Rachida.
Jaouad mijn beste vriend en mijn vrouw die in elkaars armen liggen en in slaap zijn gevallen.

Ik voel een steek van jaloerzie. Ik geloof mijn ogen niet! 'Hebben jullie het gezellig?' roep ik hard zo dat ze wakker worden. Ik zie Jaouad geschrikt op kijken en me recht in de ogen keek, maar als Rachida zich omdraai en me aankijkt, schrik ik, ik blijf haar verstijft kijken.

Haar ogen zijn helemaal rood en opgezwollen en ze ziet er helemaal bleek uit. Ze maken zich los van elkaar en gaan recht zitten. Ik kijk terug naar Jaouad die een beetje ongemakkelijk zat.

'Ze3ma mijn beste vriend toch? Ik beschouw je als mijn eigen broer! Ik kom een keertje laat thuis en zie meteen mijn beste vriend in de armen van mijn vrouw liggen' schreeuwde woedend tegen hem. Jaouad stond op en wou langs me weg lopen.

Maar ik hield hem tegen en duwde hem terug. Ik keek hem aan, ik was woedend, ik kon niet meer helder nadenken. 'Praat dan! Beste vrienden yek, brada's 4 life toch? Hoe kun je me dit dan flikken!'schreeuwde ik. Hij keek me emotieloos aan en zei niks. 'Wollah he ik vertrouwde je man, hoe kun je me dit aan doen'

Hij heeft letterlijk geen 1 seconde weggekeken. 'Luister, je weet niet eens wat er gebeurd is, dus kom niet hier zomaar mij beschuldigen van iets' hij begon steeds harder te praten 'vraag je vrouw eerst waarom ze rooie ogen heeft en ga dan verder schreeuwen wat je wilt!' schreeuwde hij terug. Ik keek naar Rachida die aan het huilen was en keek weer terug naar Jaouad die me vol afschuw aankeek.

'Waarom nam je je telefoon niet op?' vroeg ze schor 'hij lag op mijn kantoor en ik was bezig met een project en hoorde het niet' 'weet je dat zeker?' vroeg Jaouad zacht, zo zacht dat ik het net kon horen. Ik keek hem aan. Ik had hem niks verteld over wat ik zou doen, hij zou me dan niet laten gaan, net als de vorige keer. Hij schudde met zijn hoofd en liep langs me. 

Hij stopte en draaide zich om 'Owja, wat ik net heb gedaan, was echt voor jou Brahim, mohiem ik zie je later Rachida en let goed op jezelf' en liep richting de deur en hoorde de daarna de deur dicht gaan. Ik draaide me naar Rachida toe. Als blikken konden doden dan was ik wel 4 keer vermoord. Ze stond op en liep langs me zonder ook maar een woord te zeggen.

05;00

Ik hoor haar de douch uitkomen, ik loop dan snel naar de slaapkamer om te vragen wat er is gebeurd. Als ik de deur open doe, schrikt Rachida en laat de handdoek die ze omzich heen had gewikkeld, half langs haar lichaam vallen waardoor ik haar naakte deel van haar lichaam zag. Snel pakt ze de handdoek wikkeld het om zich heen en trekt daarna haar badjas aan. Ik ga op het bed zitten met mijn rug naar haar toe zodat ze zich rustig kan omkleden. Ik leun met mijn armen op mijn knieën en denk aan Jaouad. Soms kan ik echt dom zijn, hoe heb ik Jaouad boos kunnen maken. Jaouad die nooit boos werd, ookal reed je zijn auto kapot? 'Gelukkig ben ik verzekerd' zegt hij dan.

Ik bel hem morgen wel , eerst moet ik het met Rachida oplossen.

'Rachida?” vraag ik zachtjes 'hmm' hoor ik achter me. Langzaam draai ik me om, om haar niet te laten schrikken. 'wil je me uitleggen wat er is gebeurd?' 'kan dat niet morgen?' zegt ze als ze in bed stapt.

Ondertussen had ik mijn broek en shirt al uit gedaan.  Ik stapte ook in bed 'eigenlijk wil ik het nu wel weten, want ik kan niet slapen als je boos op me bent' als ik het nachtlampje naast mijn bed aan wil doen zie ik dat tie weg is. 'waar is mijn nachtlampje' vraag ik aan Rachida'.

Door de tranen heen moet ze eigelijk wel lachen. Ze vertelde me het hele verhaal, en bij elke zin die ze uitsprak voelde ik me meer schuldiger, omdat ik 1. tegen haar had gelogen, en mijn telefoon niet had opgenomen, 2. dat ik bij Samira was, 3. dat ik ruzie heb met Jaouad en 4. omdat ik haar alleen had gelaten. Maar toen ze het verhaal vertelde keek ze me niet niet eens 1 keer aan.

Tfoee had ik die k'nker telefoon maar opgenomen, dan was dit allemaal niet gebeurd! Ik werd boos om mezelf.

'Zo nu je het weet, ga ik proberen te slapen' en draaide zich met haar rug naar me toe. Ik probeerde ook te slapen, maar het kon gewoon niet. Het schuld gevoel zat me gewoon in de weg. Ik pakte mijn telefoon en stuurde een appje naar Jaouad: sorry, ik wist niet wat me bezielde. Shokran wollah zonder jou was ze misschien wel dood! 😳'

Ik staarde naar het plafond, morgen ga ik niet werken, ik denk dat Rachida ook niet naar school gaat.

Ik ga het goed maken morgen, met Rachida en Jaouad, In'Shaa'Allah.
Ik kan hier niet er meeleven.

-----------------------------------------------------------
Stemmen graagg💞