Brahim & Rachida (af)

#22

Rachida

Ik heb 2 dagen in mijn kamer gezeten, en niks gedaan. Ik wou hem niet zien en het beste kon ik dat doen door in mijn kamer te blijven. Ik begrijp mezelf niet, waarom ik hier zo moeilijk over doe.

Ik word moe, moe van deze gedachtes. Ik heb de eerste nacht hier geen oog dicht gedaan. Ik heb de hele nacht liggen te piekeren. Ik dacht steeds van; zou hij nu wel met haar bellen of smsen. Ik weet nog steeds niet wat ik ga doen. Als ik in Nederland ben, ik kan niet naar Laila.

Waarom weet ik niet, maar kan het niet. Ik denk dat ik wel daar gewoon op de bank ga liggen slapen of hij..
Ik sta op en loop naar het balkon. Het is misschien een uur of 11. Ik kijk naar de zee. Ik heb genoeg binnen gezeten. Ik ga mijn kans niet verpesten om van Maleisië te genieten. 'Ik ga naar het strand' zeg ik 'damnn ik begin nu ook al tegen mezelf te praten, zo emo ben ik dus'
Ik pak snel mijn spullen en loop naar beneden.

Het zand is ongeloofelijk heet en huppel een beetje over het zand. Snel leg ik mijn handdoek neer en ga er op staan. Ik voel dat ik wordt bekeken en kijk onopvallend om me heen, maar zie niemand staan. Ben ik echt gek aan het worden, denk ik in mezelf. Ik kleed me uit en smeer mezelf in en ga liggen.

Heerlijk, de zon, de zee, het zand. Ik doe mijn oordoppen in en doe 'SBMG - ik wil alleen jouw' op en ontspan. Denk nergens aan en blijf zo heerlijk liggen. Ik merkte dat het opeens wat donkerde werd. Ik deed langzaam mijn ogen open keek omhoog en zag Nouafal staan. 'mag ik even storen?' ik had er eigelijk geen zin in, maar vond het anders zielig voor hem. 'ja tuurlijk' en schuif een beetje op 'en hoe gaat het madame?' 'Alhamdoulillah, met jou?' 'rustig' en stil was het.

Ik had gewoon het gevoel dat hij over de vorige keer wou weten toen ik wegging toen Brahim naast Nafoual stond. 'Ehmm.. mag ik vragen wat er was de vorige keer?' ik ging recht op zitten en deed mijn zonnebril goed.

Op een of andere manier vertrouw ik hem toch wel en moet ook bij iemand wel mijn verhaal kwijt. 'ik weet niet echt, hoe ik het uit moet leggen. Het is namelijk nogal persoonlijk en pijnlijk' 'luister' terwijl hij mijn hand vast pakt 'je kan me echt vertrouwen. Ik zal je niet beoordelen. Als je het niet wilt hoeft niet, ik zal je niet dwingen.'

Het klinkt raar maar die woorden stelde me toch gerust. Hij keek me vragend aan. Ik deed mijn zonnebril af en vertelde hem het hele verhaal van het begin tot het eind het voelde goed. Er ging een last van mijn schouders af.

Het lukte me natuurlijk niet om het droog te houden, maar voelde ook dat ik de hele tijd bekeken werd. Maar was te druk bezig met mijn verhaal te vertellen dus daar lette ik niet zo op. Ik vertelde hem alles van mijn vader, Redouan, Ismail, Samira, Laila en van Jaouad en tot slot natuurlijk Brahim, die mijn leven gewoon heeft verpest..

----------------------------------------------------------Stemmen graag! ❤