Brahim & Rachida (af)

#79

Rachida

Redouan en ik lopen lachend achter moeder aan. Zo die heeft trek zeg,
snel loop ik achter Redouan het restaurantje binnen waar mijn vader al besteld heeft. We gaan rustig achterin de hoek zitten met z'n viertjes. Na het eten heeft me vader het over Marokko, de dochter van zijn neef gaat trouwen, maar het is in een ander stadje en aangezien Redouan en ik haar niet kennen weten we onze ouders te overtuigen om niet met hen mee te gaan. Ik zie hoe Redouan me glurend aankijkt. Ik draai me nu zijn richting op en fluister zachtjes
'Als je het maar uit je hoofd laat' en hij begint keihard te lachen en kijkt me met ondeugende pretoogjes aan.
Ik zie hoe me moeder ons aankijkt en zuchtend laat ze haar ogen rollen, hierdoor moeten Redouan en ik nog harder lachen. We praten nog wat verder met onze ouders over de gang van zaken en snel genoeg komen we erachter dat Redouan en ik 2 weken het huis voor ons zelf hebben.

Al gauw dwalen mijn gedachtens weer af naar Brahim. Ik voel hoe me keel wordt dichtgeknepen als ik aan Marokko en Brahim denk. Hij woont gelukkig niet in dezelfde stad als wij. Opgelucht haal ik adem. Ik begon me al af te vragen hoe ik hem moet vergeten als hij naast mij of iets in die richting zou wonen. Na lang gezeten  hebben, besloten we om maar verder te gaan met onze reis. Ik zie hoe mij vader wilt gaan afrekenen, maar snel pak ik mijn pinpas en betaal. Hij tovert een klein glimlachje op zijn gezicht. Nadat ik heb betaald zeg dat ik me even ga opfrissen. Nadat ik me heb opgefrist, werk ik even snel mijn gezicht bij.
Ik camoufleer mijn wallen en zet snel wat mascara op. Zo die heeft goed zijn werk gedaan. Ik zie er heel wat frisser uit. Ik pak me tas op en loop richting de uitgang.

Ik loop het restaurantje uit en plots voel ik een hand om mijn arm. Geschrikt kijk ik op en kijk in 2 mooie bruine ogen, de ogen die me voor eventjes de wereld deden vergeten. Ik kon niets uitbrengen en bleef hem aankijken. Als hij met zijn ogen knippert wordt ik weer terug gehaald in realiteit. Ik kijk weg van zijn ogen en kijk naar de hand die nog steeds om mijn arm rust. Ik kijk vervolgens weer naar zijn ogen die dit keer naar zijn hand kijken. Snel voel ik hoe de greep om mijn boven arm weg trekt en hoe hij zijn hand weg haalt. 'Rachida' ik voel hoe zijn ogen op mijn gezicht branden, ik voel hoe de warmte naar mijn gezicht trekt en durf hem nu helemaal niet aan te kijken. Ik weet haast wel zeker dat ik hier met een rode hoofd. Ik kijk nog steeds naar zijn borstkast en voel hoe een zeer bekende gevoel terug keert naar mijn buik. Als zijn vinger mijn kin raakt, wordt dit als een startteken voor de vlinders in me buik en al gauw voel ik een rilling over mijn rug lopen. Ik voel hoe Brahim me hoofd naar boven duwt en als snel voel ik me gevangen in zijn ogen, die boekdelen spraken. 'Het spijt me' fluister hij haast onverstaanbaar.
Ik sluit me ogen en geniet nog even van de aanraking van zijn vinger die nu over mijn wang streelt. 'Ik wil je niet nog eens kwijt' Ik voel hoe de tranen achter mijn ogen prikken en hoe ze hun weg naar buiten zochten.

Ik open me ogen en kijk hem weer aan. 'Geef me nog een kans, alsjeblieft. Ik beloof je dat ik je niet teleur zal stellen' Ik zie hoe hij de woorden met pijn in zijn ogen uitsprak. Gevangen tussen 2 vuren, weet niet wat ik moet beantwoorden. Mijn hart schreeuwt JAA, maar gedachte schreeuwt NEE! Waarom kunnen ze het nou nooit eens met elkaar zijn. Als ik mijn blik afwend voel ik hoe het gestreel op mijn wang ophoud en hoe hij me weer dwingt om naar hem te kijken. 'Alsjeblieft' herhaalt hij zachtjes.
Ik knik langzaam me hoofd. Gelijk spoken er allerlei gedachtes door me hoofd. Ik heb zojuist mijn man een kans gegeven. Ik zie hoe Brahim mij met pretoogjes aankijkt, snel tovert hij een glimlach op zijn gezicht.
Ik zie dat hij niet weet hoe hij moet reageren, maar gelukkig worden we uit deze nare situatie gehaald door iemand die in de verte mijn naam roept. Verbaast draai ik me om en zie hoe Redouan naar me gebaard dat ik moest komen. 'Uh, ik, uh, moet gaan' kon ik er net stamelend uit brengen.
Ik zie hoe hij me nog steeds glimlachend aankijkt en zachtjes knikt. Ik draai me snel om en loop terug naar de auto.

'Kon het nog langer duren?' schreeuwt Redouan als ik in de auto stap. Ik geef hem helemaal geen aandacht want mijn aandacht is nog steeds bij de gebeurtenis van daarnet. Ik start mijn auto en langzaam rij ik achter mijn vader aan. 'Kerel, wij maar wachten en madame was even nummers aan het uitwisselen met een jongen bazt bazt'
Ik wou bijna antwoorden dat het niet zomaar een jongen was, maar Brahim, maar snel besloot ik dat maar niet te doen, aangezien Redouan Brahim niet mag, alhoewel hij toch vond dat ik hem een tweede kans moest geven.
Nu pas dringen de woorden van Redouan tot me door "nummers wisselen" Shitt! Hoe ga ik Brahim weer tegen komen als hij mijn nummer niet eens heeft. De gedachte blijft door me hoofd heen spoken. We zullen daar wel wat voor verzinnen.

Brahim

Met het fijnste gevoel dat ik in het afgelopen jaar heb gevoeld loop ik terug het restaurantje in waar Jaouad me met een trotste glimlach aankijkt. 'Zie je broertje, jullie zijn voor elkaar gemaakt, Allah (swt) heeft haar weer op je pad gezet en zorg er voor dat ze nooit van die pad afgaat' Ik schiet in de lach en kijk Jaouad aan met een grote glimlach. 'Zo zo, heel mooi gezegd schat' Ik zie hoe Jaouad mij geïrriteerd aankijkt. 'Mohiem vertel wat was er allemaal gebeurd?'
Ik begin hem te vertellen over de gebeurtenis van daarnet.
'Ze heeft vergeven en heeft me nog eens kans gegeven' antwoord ik blij.
'Als ik jou was zou ik haar nu meteen bellen' Snel vertrekt mijn gezicht.
'Shit! Ik heb haar nummer niet eens gevraagd' antwoord ik verslagen.
'Hoe kon je haar nummer nou niet vragen ah homo' antwoord Jaouad hikkend van het lachen. Mijn boze blik doet hem zwijgen.
'Maak je niet druk, ome Jaouad heeft overal een oplossing voor'
Ik kijk hem onbegrijpelijk aan als ik zie hoe Jaouad in zijn broekzak graait.
'Waar ben jij mee bezig?' Ik zie hoe hij een klein papiertje tevoorschijn haalt. 'Ik heb een telefoonnummer die jij vast wilt hebben' ik kijk hem met grote ogen aan. 'Hoe kom jij aan die nummer' 'Toen ik even ze3ma (zogenaamd) ging wandelen met jou schoonbroertje, zijn we erachter gekomen dat we beide het zelfde wouden, namelijk dat jij en Rachida weer bij elkaar komen en aangezien het niet van jullie zou komen, namen wij deze taak op ons' Ik kijk heb ongelovig aan, is Redouan ziek ofz? 'Ohzo. Mohiem kom we gaan Jaouad'
En ga naast hem lopen en plaats me arm om zijn nek. Zachtjes wordt de greep strakker. 'Ah wat doe je ah aap?' 'Hoelang heb je dat papiertje in je zak zitten?' vraag ik als ik de greep nog strakker om zijn nek zet. 'Sinds die ene avond' antwoord Jaouad met een piepstemmetje. 'En wanneer was je van plan om mij te vertellen dat je het nummer van Rachida in je broek zak had. Je zag me lijden en toch zei je er niks over?' 'Het spijt me ah aap' jammert Jaouad van de pijn. Ik ruk het papiertje uit zijn hand en berg die veilig op. Vervolgens laat ik Jaouad los, die meteen naar zijn nek grijpt.
'Ahh mijn nek ah aap. Kowed'  antwoord Jaouad boos.
'Awh zine inou, je weet dat ik van je hou he' roep ik tegen Jaouad terwijl ik me lippen tuit. Ik zie hoe bepaalde mensen ons raar aankijken
'Yeh schande Brahim, mensen denken nu dat we homos zijn.'
Waardoor we allebei in de lach schoten.

-----------------------------------------------------------Woow, tussen Brahim & Rachida is het eindelijk weer goed yoeyoeyoey🎉

Stemmen graag babess! xFaarttje❤