Brahim & Rachida (af)

#88

Rachida

Samen loop ik met Souhaila de zaal binnen. We gaan aan een tafeltje zitten dat dicht bij de troon van het bruidspaar is gevestigd. Chakir is even weg, want hij werd geroepen door zijn moeder. Er komt een lief vrouwtje naar ons toe, ik ken haar ergens vandaan. Maar ik zou niet weten waar vandaan. Ze groet ons met de gebruikelijke vier kusje.
Ze richt zich volgens tot Souhaila en fluistert wat in haar oor. Door de drukte hoor ik niet waar ze over praten, maar al snel weet ik waar ik haar vandaan ken. Het is de moeder van Jaouad. Souhaila staat op en wenkt me met zich mee. Als we op de gang staan vertelt ze me waarom we op moesten staan. 'Ghizlane, verveelt zich en ze wou dat wij haar gezelschap kwamen houden' ik knik begrijpend en loop achter Souhaila de trap op. We komen aan op de 2e verdieping van de zaal en het lijkt alsof we op een ander planeet zijn beland. Het was zo rustig, in tegenstelling tot de onderste verdieping. Rustig loop ik achter Souhaila aan die verdwijnt achter een deur. Aangekomen in de kamer zien we hoe Ghizlane gespannen op haar stoel blijft zitten terwijl de negaffa haar kapsel bijwerkt. Ik kijk de kamer rond en wat is het mooi. 'Dames, ik ga even de rest van het gebouw bekijken, want dit is werkelijk prachtig' zegt ik bewonderend. Souhaila en Ghizlane schieten in de lach. 'Ik ga trouwen en ik heb je mening nodig over mijn haar, jurk etc. En niet over het raadsel of de tegels goed bij de kroonluchters passen' antwoord Ghizlane arrogant. Ik steek me neus arrogant in de lucht en loop de deur uit.

Ik doe langzaam de deur achter me dicht en loop de gang in. Mijn hand raakt de koude oppervlakte van de tegels waarmee het gebouw versierd is. Het licht lijkt af te nemen, naar mate ik de gang verder inloop. Ik kijk naar beneden en het lijkt alsof ik op kleine kristalletjes loop. Ik richt me blik naar het plafond en zie al snel waar het effect vandaan komt. De kroonluchters weerspiegelen het licht dat aanwezig is naar de grond. Als ik aangekomen bent bij het einde van de gang, sta ik tegenover 2 grote deuren. Ik kan het niet laten en open de deuren. Ik stap naar binnen en ik voel hoe de zuurstof uit me longen trekt.
Ik sta op een balkon, die met glas is bedekt en kijk uit op de zee. Ik kijk naar de horizon en Subhan'Allah, de wereld lijkt daar op te houden.
Hier sta ik dan in de kou, op een glazen balkon, kijkend naar de zee.
Ik voel me net een prinsessje in mijn takshita. Wel een prinsessje dat het heel koud heeft, maar ondanks de kou blijf ik staan. Ik voel hoe de rillingen over me rug lopen en ik besluit maar om toch terug naar binnen te gaan.
Ik loop de gang weer in richting de kamer waar Ghizlane en Souhaila zijn. Ik doe de deur open en al snel word ik uit me rust gehaald, waar ik me net in verkeerde. 'Ghizlane, gaat nu met haar eerste jurk naar binnen en wat doet mevrouwtje? Ze gaat wandelen' roept Souhaila quasi boos. 'Mevrouw Souhaila, voor zover ik me kan herinneren ben ik niet de bruidegom en hoef ik Ghizlane ook niet naar binnen te begeleiden. Maar ben toch blij dat ik op tijd terug ben zodat ik haar eerste jurk niet mis.' kaats ik terug. Ik richt me tot Ghizlane en ik ga verder met praten. 'Je ziet er prachtig uit lieverd' 'dankjewel, liefje' antwoord ze op haar zoetst.
We nemen afscheid van Ghizlane. Souhaila en ik lopen de trap af richting de zaal waar de bruiloft gehouden word en gaan rustig op ons plekje zitten. Niet veel langer horen we hoe het bruidspaar de zaal binnenkomt.

----------------------------------------------------------Stemmen graag! ❤❤