Brahim & Rachida (af)

#58

Rachida

Het is stil in huis, Noura ligt eindelijk in haar bed te snurken. Ze stond stijf van de zenuwen. Ik heb vanavond ongeveer 1999 keer de naam Amine gehoord. Ze was een uur bezig met cremetjes en zalfjes, ze moet er morgen natuurlijk goed uitzien. En de jurken heeft ze 3 keer aan gehad en bekeken of er geen vieze vlekjes op zaten. Ik moest erom lachen, ze was echt gelukkig. Ik kan mijn slaap maar niet vatten en draai me voor de 1000ste keer om. Ik denk aan Brahim die 2 deuren verder op ligt, het liefst loopt ik nu naar zijn kamer toe en ga bij hem liggen, alleen jammer dat ik dat gewoon niet kan maken.
Precies op dat moment, alsof hij mijn gedachtes kon lezen, kreeg ik een appje van hem:

Brahim; jammer dat je niet bij me bent 😢❤.

Bij het lezen van dat berichtje, voelde ik me zo vreemd. Ik moest lachen, ik vond het echt leuk dat hij me dit stuurde. Ik appte hem nog snel

Ik: ik weet wat je bedoeld 😗.

Ik haalde diep adem, en bleef naar mijn telefoon kijken. Afwachtend op een berichtje bleef ik aandachtig naar mijn telefoon kijken, zo aandachtig dat ik schrok van mijn telefoon toen ie overging. Snel nam ik op
'Jaa?' fluisterde ik, 'bonjour madame' riep hij dat ik hem gewoon hoorde in zijn eigen kamer, "haha sttttt niet zo hard straks maak je ze nog wakker' zei ik lachend. 'Oh kom naar beneden, ik zie je zo in de keuken' zei hij wat zachter nog voor ik kon protesteren had hij al neer gelegd.

Ik stond op en pakte een trui van Noura en liep naar beneden.
Heel voorzichtig, ik wou niemand wakker maken. Ik zag door een kiertje dat het licht aan stond, Brahim is er dus al. Ik deed zachtjes de deur open en zag Brahim die met zijn rug naar me toe stond. 'Hey' zei ik zachtjes.
'Oh hey' zei hij toen hij zich omdraaide. Ik ging naast hem staan, ik sloeg mijn armen over elkaar heen, het was zo koud in de keuken.
'ben thee aan het maken moet je?'
'ja lekker'. Ik wou net mijn 1ste stap zetten om naar de woonkamer te gaan , om warm te blijven, maar Brahim trok me naar zich toe en omhelsde me, hij had blijkbaar door dat ik het koud had. Ik leun met mijn hoofd tegen zijn borst en luisterde naar zijn hartslag. Ik werd er zo rustig van, zo rustig dat ik in bijna inslaap viel. Net wanneer ik mijn ogen dicht wil sluiten gaf Brahim me een kus op mijn voorhoofd, waardoor ik weer wakker werd, ik maakte me los en ging op een stoel zitten. Brahim gaf me een kopje thee aan 'danku' en pakte het gretig aan. Ik nam een kleine slokje, want als ik een grote slok nam, dan zou me tong kunnen verbranden (zovaak heb ik dat) en keek naar Brahim die naar me aan het staren was, ik keek hem vragend aan. Hij moest lachen en keek weg.

Het was zo stil, dat ik me ongemakkelijk begon te voelen.
'Dus..' begon Brahim, en we moesten allebij lachen, ik wist niet zelf niet waarom. 'Heb ik je net wakker gemaakt?' vroeg Brahim me, 'nee, was nog wakker, ik kon niet slapen' 'ja ik ook niet' , 'Noura die viel meteen inslaap die praatte aan 1 stuk door over morgen', hij keek bedroeft weg. 'Wat is er?' Hij haalde zijn schouders op 'ik weet het niet, ik wil niet dat ze trouwt. Ze moet mijn kleine Noura nog blijven, ik had niet eens door dat ze volwassen werd en dat zij ook aan haar toekomst dacht. Ik zie haar nog steeds als de kleine Noura waar ik helemaal gek op was, die ik altijd overal mee naartoe nam. De kleine Noura die altijd naar me toe kwam rennen als ik binnen kwam lopen, en me altijd vertelde over haar dag, over haar nieuwe schoenen die ze had gekregen van mijn moeder. Die blik in haar ogen als ik haar wat gaf, die Noura is er niet meer' bij die laatste zin keek hij op, ik las de pijn in zijn ogen, ik vondt dit zo zielig en kreeg een brok in mn keel. Ik stond op en ging naast hem zitten. 'Ik begrijp best dat het moeilijk is, maar het is nu eenmaal zo, ze houd van hem en hij van haar. Ze is nog altijd jouw kleine Noura alleen is ze nu wat volwassener Probeer het te accepteren want je kan het niet veranderen' Ik pakte zijn hand vast. 'Jij wilt toch ook dat ze gelukkig word?' 'Jaa tuurlijk' en keek me aan pijnlijk aan. 'Maar ik wil dat ze op een andere manier gelukkig word. Ze kan toch ook tot haar 90ste bij mijn moeder blijven wonen, mannen zijn rare wezen' ik moest erom lachen 'haha, niet alle mannen zijn zo, probeer het te accepteren,
kijk naar haar, ze is zo gelukkig, ze straalt'. Hij keek me lachend aan, 'dankjewel Rach' zei hij zachtjes.