Brahim & Rachida (af)

#87

Rachida

Als we getoeter horen is het zover.
De bruidegom is voor Ghizlane gekomen. Ik voel hoe ze hard in me hand knijpt. 'Je bent beeldschoon lieverd, je man zal blij met je zijn' fluister ik bijna onverstaanbaar.
Ik zie hoe ze me met stralende ogen aankijkt. Je kon de blijdschap van haar gezicht lezen. Dit was het moment dat ze voor eeuwig verbonden zal zijn met haar grote liefde. Ik liep met de menigte mee achter de bruid aan, de trap af. Automatisch moest ik terug denken aan mijn "grote" dag. Het was een dag met vele betekenissen. Het was het ergste moment van mijn leven, maar ergens ook het mooiste moment van me leven. Dat was de dag dat ik Brahim voor het eerst zag. Ondanks alles ben ik Allah (swt) dankbaar dat hij me die dag aan Brahim heeft gekoppeld. Ik voel hoe een brok zich in me keel vormt en hoe een pijnlijke steek door me hart gaat. Ik kijk snel in de spiegel die in de hal staat om te controleren of ik er niet verdrietig uit zie. Mijn ogen glinsteren van de tranen die een weg naar buiten zoeken. Ik voel een klein gerust stellend kneepje in me hand. Ik kijk naar de hand die de mijne langzaam los laat. Ik volg de weg naar boven en kijk in de ogen van Jaouad die me geruststellend terug aankijken. Ik zie hoe hij naar voren loopt om zijn zusje een kus op haar voorhoofd te geven. Ik zie hoe Ghizlane verdrietig naar haar grote broer kijkt. Het zal vast een moeilijk moment voor hem zijn. Zijn kleine zusje is nu een vrouw. Hij is niet meer de gene die over haar moet waken en ik zie dat hij het moeilijk heeft om zijn taak over te dragen aan haar man. Hij geeft de bruidegom een stevige hand en fluistert wat in zijn oor. Ik durf te wedden dat hij tegen hem zegt 'Zorg goed voor me zusje of je krijgt met mij te maken!' Dat is een typische Jaouad's zin. Ik moet lachen om mijn gedachtes, maar al snel sterft de glimlach weg, als ik zie wie er met een schouderklop Jaouad troost.
Wat ziet hij er mooi uit. In zijn zwarte pak met een witte das eronder. Zijn pak valt mooi over zijn brede schouders. Zijn haar kort is geknipt. Hij draagt het sinds ik met hem getrouwd ben altijd kort, omdat hij weet dat ik daar van hou. Ondanks het feit dat hij het zelf niet mooi vind en ze haar liever iets langer heeft.
Ik voel hoe het gemis door mijn bloed stroomt. 'Lieverd, als we niet snel doen dan hebben wij geen plek meer in de auto' schreeuw Souhaila in me oor. Ik schrik wakker en kijk haar geschrokken aan. Ik krijg de tijd niet om op haar geschreeuw te reageren en ze trekt me achter zich aan. Buiten aangekomen voel ik hoe de kou zich langs me heen snijd. Ondanks dat het zomer is in Marokko is het vrij koud. Ik ben mijn sjaal boven vergeten en als straf dat ik zo vergeetachtig ben moet ik maar in de kou staan. In de verte zie ik hoe de auto van Brahim achter de andere auto's aanrijdt.
'Gaan we met jou auto? vraag ik aan Souhaila. 'Nee daar zijn mijn ouders mee gegaan, wij rijden met Chakir mee' zegt ze grinnikend. Er stopt een mooie auto voor ons en Chakir stapt uit, gekleed in een grijze pak, met een zwarte blouse eronder. 'Hmm das niet mis' zegt een stemmetje in me hoofd.
'Blijf gefocus, Brahim is hier' zegt mijn gevoel. Chakir loopt om de auto heen en houd lief het portier voor ons open. Ik zie hoe Souhaila niet op haar broer wacht en zich op de achterbank settelt. 'Dankjwel.' Hij zend me een knipoog en stapt vervolgens zelf in.

Brahim

Ik stap uit me auto en loop met Jaouad de zaal in. De moeder van Jaouad komt ons tegemoet lopen en beide kussen we haar hoofd. Ze begint druk te praten over hoe erg ze het wel niet vind dat mijn ouders niet aanwezig konden zijn etc. Maar de laatste zin die ze uitsprak bezorgde me een raar voorgevoel
'Liefde overwint alles, zelfs koppigheid.' Ik wist dat die zin over Rachida en mij ging. Jaouad en zijn moeder lopen weg omdat er nog wat dingen gedaan moeten worden. Ik kijk de zaal rond en zie bijna alleen vrouwen. Ik zie hier en daar wel wat mannen lopen, maar dat is voornamelijk familie. Een benauwd gevoel bekroop me en ik wist ook niet waarom. Ik voelde me hart harder kloppen en had nu echt behoefte aan frisse lucht. Bewegend langs de mensen zoek ik een uitweg naar buiten. Met een kleine zucht kom ik tot stilstand, wat was het benauwd binnen. Met mijn handen in mijn zak ga ik op de hoek van de zaal staan. er arriveren allerlei auto's. Het zijn zowat alleen maar auto's uit Nederland. Mijn aandacht word getrokken door een zilveren BMW in de verte. Er stap een jonge man uit en loopt om de auto heen en houd de deur open voor 2 dames. Ik zie hoe 1 van de dames haar voet verkeerd op de grond plaats en hoe de jonge man haar snel vast pakt. Ik voel een golf van jaloezie door me heen stromen. Waarom was ik nou jaloers? Maar naarmate ze naderen weet ik waarom. Ik voel hoe me hartslag in me keel klopt en hoe mijn lichaamstemperatuur toeneemt.
Ik knoop me stropdas wat losser, want ik heb het veels te benauwd. Het is Rachida die lachend met de jonge man aan het praten is. Ik voel hoe een gemengd gevoel me bekruipt. Het is een gevoel van jaloezie, woede, verdriet, blijdschap en voornamelijk pijn. Ik ben jaloers op het feit dat die klootzak Rachida zomaar vast pakt.
Ik voel woede dat ze het ook nog toelaat. Ik voel bijdschap want ik haar gezichtje zo gemist en het doet pijn dat ze mij zo snel vervangen heeft. Het doet pijn dat ze in blijdschap leeft, terwijl ik dagelijks om haar getreurd heb. Ik denk terug aan de woorden van Jaouad's moeder. Ik zal Rachida weer de mijne maken, wat daar ook maar voor nodig zal zijn.

-----------------------------------------------------------
Laatste deel voor vandaag!
En stemmen zou lieff zijn. xFaarttje❤