Brahim & Rachida (af)

#36

Rachida

Langzaam open ik me ogen met moeite. Zo stil mogelijk stap ik het bed uit.

Ik ga naar mijn moeder, ik heb haar zolang niet gezien.

Ik keek om me heen en ging rustig op de rand van het bed zitten. Ik kijk naar Brahim, hij is nog in diepe slaap. Ach beter.

Waarom moet mij dit gebeuren? Ik heb me deze vraag al duizend keer gesteld, en kan er maar geen antwoord op krijgen.
(#1 irritatie uitdelen)

Het enige dat ik nu nog hoop dat ik ooit nog is gelukkig word, want op dit moment ben ik verre van gelukkig.

Ik sta op en loop naar de douch en kleed me daar snel om. Nadat ik me heb omgekleed en heb ontbeten, zoek ik snel nog even mijn schoenen en loop dan zachtjes naar de buiten deur.

Als ik net de deur dicht wil doen, bedenk ik me opeens dat ik iets van een berichtje moet achterlaten want zijn nummer heb ik niet. In mijn tas zoek ik een pen en scheur uit mijn agenda een blaadje.

Hey ik ben even naar mijn moeder ben om 2 uur ongeveer terug. X Rachida.

Ik kijk rond in het huis waar zal ik het papiertje achterlaten? Waar komt hij het meest. Heel rustig loop ik naar de woonkamer op mijn tenen, en leg het papiertje op tafel en vertrek dan naar mijn moeder.

Als ik buiten kom voel ik de koude wind door mijn haren. Zo dat is wennen, in Maleisië was het heerlijk 36 graden! Ik loop de straat uit naar de tram halte.
 
Hier sta ik dan, de laatste keer dat ik hier stond was er een groot feest. Allemaal blije mensen, allemaal dansen, zingen, lachen. En ik, ik ging kapot van binnen, elke seconde elke minuut dacht ik aan wat me vader me had aangedaan.

Elke keer dat ik daaraan dacht hoe meer ik hem haatte. En loop dan naar binnen.

Ik kijk op mijn horloge ik zie dat het 10 uur is.

Na een tijdje ben ik dr eindelijk. Met trillende handen druk ik op de bel, op dat moment bedenk ik dat ik sleutels heb.

Snel zoek ik mijn sleutels in mijn tas, net als ik mijn sleutel in het sleutelgat wil doen gaat de deur open. Daar stond mijn moeder.

'Yemma!' roep ik hard en vlieg dan in haar armen.

Ik liet mijn tranen zn gang gaan en liet haar niet meer los.

'Hoe gaat het met je?' vraagt mijn moeder met rode ogen 'hamdoulillah' en kijk dan naar beneden.

'kom' zegt mijn moeder, en loop dan achter haar aan.

Ik heb alles verteld wat we hebben gedaan op vakantie, bijna alles dan.

Niemand was thuis de kinderen waren op school en mijn vader op zijn werk.

Mijn moeder is aan de telefoon met mijn tante, en hoor haar lachen en praten.

Ik loop de kamer uit, even naar boven naar mijn kamer. Langzaam doe ik de deur open. Alles is netje opgeruimd. Ik ga op mijn bed zitten.

Woow wat heb ik deze kamer gemist, ik heb hier zo veel meegemaakt, ik heb hier gehuild, gelachen, gedroomt, gehoopt.

Elke nacht zat ik hier over mijn toekomst na te denken, en die was heel anders dan dat ik had gehoopt, ik zou wachten op mr 'right'.

Hoe grappig kan het leven zijn. Ik sta op en pak een foto waar we allemaal op staan, die was genomen bij ons thuis in Marokko, toen was ik echt gelukkig.

Ik doe de foto in mijn tas en loop dan naar beneden. Ik zeg me snel gedag en loop het huis uit, opweg naar de tram halte. Ik ga eerst naar Brahim en dan ga ik boodschappen doen.