Brahim & Rachida (af)

#44

Rachida

'Ik denk dat ik maar naar huis ga, voor mijn moeder zich zorgen maakt ik heb haar niks verteld' zei Assia. Ik keek naar de klok en zag dat het al 11 uur s'avonds was.

'Ja, beter' ik liep met haar mee tot de deur. 'Bel of stuur een appje als je bent aangekomen' zei ik bezorgd. 'Is goed. Volgende keer wil ik Brahim ontmoeten he' 'tuurlijk, beslama'. Ik liep terug naar binnen en sloor de deur.

Het is al laat en Brahim is er nog niet, moet hij dan zo laat werken. Ik liep naar de woonkamer en ruimde de boel op, na dat ik had opgeruimt, liep ik naar de slaapkamer, om mezelf in een pyjama te hijsen.

Als ik me heb omgekleed kijk ik bezorgt naar de klok 'half 12' zeg ik zachtjes. Waar kan hij zolaat uithangen als er maar niks ergs is gebeurd.

Ik lig te woelen in bed, ik kan maar niet in slaapvallen en lig al een tijd in bed te piekeren.

Ik dacht weer aan Mohsin. Mister perfect gewoon. Zijn uiterlijk, zijn gedrag. Precies wat je in een man zoekt. Alleen komt hij net te laat. Ik probeer als 'vrienden' met hem om te gaan, hoe moeilijk het ook is.

Elke keer als ik in zijn ogen kijk maakt mijn hart een sprongetje, en als hij me aanraakt dan ben ik al helemaal niet meer te houden, zou ik verliefd zijn op Mohsin? Oeff ik haat liefde, kijk wat het met je doet..

Ik kijk op het klokje dat op het nachtkastje '01.30'. Het was doosstil in huis tot ik opeens iets hoorde, zou Brahim dat zijn? Ik hoorde iets breken.

'Shit' hoorde ik in de gang. Het was niet de stem van Brahim, of die van Jaouad. Ik hoor gerommel in de gang. Zou het een inbreker zijn? Ik hoor dat hij naar boven loopt.

Ik raak een beetje in paniek. Ik ga naast het bed zitten en pak mijn telefoon. Ik probeer Brahim te bellen maar die neemt niet op, en probeer het daarna nog een keer.

Ik voelde de tranen over mijn wangen glijden. 'Klootzak' waarom neemt hij niet op. Ik wist niet wat ik moest doen. Het eerste wat in me opkwam was Jaouad, zonder na te denken zocht ik het nummer van Jaouad op en belde.

'Hallo' hoorde ik hem slaperig zeggen. 'Jaouad?' zei ik zachtjes 'jaa wa- ' voor hij verder kon praten onderbrak ik hem 'Jaouad kom snel please , er is een inbreker in huis en Brahim is het er niet' zei ik huilend. 'Blijf waar je bent, niks doen ben er in 5 minuten!' zei hij vluchtig en hing op. Ik bleef ongeduldig op Jaouad te wachten achter het bed en liet mijn tranen de vrije loop.

Na een tijdje hoorde ik opeens zijn voetstappen dichterbij komen, ik schrok op, ik bleef naar de deur kijken, ik zie het handvat langzaam naar beneden gaan.

Ik beet op mijn lip om niet te schreeuwen. Aan de bouw van het lichaam zag ik dat het een man was, hij was helemaal in het zwart gekleed. Ik probeerde weg te duiken in de hoop dat hij me niet zag te laat.

'He!' schreeuwde hij opeens. Ik schrok en stond op, ik keek naar mijn telefoon en gooide die naar zijn hoofd, ik raakt hem, en goed ook.

'Hoer' schreeuwde hij. Snel pakte ik de lamp die op het nachtkastje stond en gooide die ook naar zijn hoofd maar belande op zijn schouder.

Ik sprong op het bed in de hoop dat ik de deur zou halen. Toen ik op het bed stond liep hij eng naar me toe, ik zag dat hij iets glimmends in zijn handen vast hield.

Het was een mes..  ik verstijfde en voelde mijn tranen over mijn wangen glijden. Hoe dichterbijer hij kwam, hoe ik banger ik werd, en amper adem kreeg, hij richte zijn mes naar mijn keel en net wanneer hij mij wou steken, kwam Jaouad binnen rennen.

Hij duwde hem weg waardoor het mes door de kamer vloog. Jaouad begon op hem te slaan en leek niet te stoppen 'stop Jaouad stop! Straks vermoord je hem nog!' zei ik huilend. De man lag nog te kreunen van de pijn op de grond. En bewoog niet.