Brahim & Rachida (af)

#32

Rachida

Ik ben alvast in de auto gaan zitten. Brahim en Jaouad zijn bezig met de koffers in de kofferbak te doen.

'Ik begrijp het niet' zegt Jaouad als hij achter het stuur gaat zitten.

Brahim is ondertussen ookal komen gaan zitten.

'Wat begrijp je niet?' vraagt Brahim hem.
'Nou het heet een kofferbak heet, waarom geen boodschappenbak' 
'heb je gemist man!' zegt Brahim als hij hem een stoot geeft tegen zijn arm.

'Ewa sahbie laat je dat zo zien door me te slaan?'
'Zied zied richting Den haag' hij starte de auto en reed weg.

We reden de stad in. Dat ene gevoel wanneer je gewoon in je eigen stadje bent.

Brahim en Jaouad zijn de hele weg druk aan het praten, terwijl ik de heletijd naar buiten keek en nadacht over van alles en nog wat.

Ik moet mijn leventje oppakken. Ik moet zo veel doen, ik weet niet of ik dit wel wil.

Ik vind het moeilijk om bij hem in de buurt te zijn, maar aan de ene kant voel ik me soms wel goed bij hem. Maar ik zou nooit gelukkig kunnen zijn met hem, nooit.

We stopte voor een grote huis, geen villa dat wou ik liever niet.

Brahim opent het portier voor me, en langzaam stap ik uit en loop naar de deur toe waar Brahim al staat met zijn tas.

Jaouad volgt hem met mijn koffer. Ik probeer naar de deur te lopen, maar het leek net alsof mijn benen verlamd waren. Ik kan geen stap zetten.

Ik voel het bloed razen door mijn lichaam. Ik ben hier niet klaar voor ik kan het niet.

Ik blijf kijken naar Jaouad die op me wacht bij de deur.

Hij kijkt me vreemd aan, ik blijf voor me uitstaren.

Jaouad zet mijn koffer voor de deur om de deur nog open te houden, en loopt dan naar me toe.

'Gaat het?'  'Mhh' mompel ik als ik de tranen naar boven voel komen.

'Ik weet dat het zwaar voor je is, het  zal moeten wennen, het zal je leven veranderen, maar Brahim is echt een goeie man. Ik ken geen betere man, hij zal je nooit wat aan doen'.

Ik blijf voor me uit kijken en voel een traan langs mijn wang gaan.

'kom' zegt Jaouad en slaat zijn arm om me heen en samen lopen naar binnen.

Ik kom zo in een huis waar ik niet eens weet waar de wc is.

Ik ken Brahim niet zo goed, stel je voor hij slaat me in of weet ik veel ik wat..

Hier sta ik dan voor mijn nieuwe 'thuis'.

Jaouad ziet dat ik het moeilijk heb.

Wanneer ik eindelijk binnen ben, wat 5 jaar duurde, kijk een beetje om me heen.

Ik volg Jaouad naar de woonkamer. Woow! Alles is zo mooi ingericht.
(Zie hier onder)

Ik zie Brahim al meteen zijn redbull opdrinken.

We hebben nog niet met elkaar gesproken.

Ik ga op de bank zitten en kijk een beetje voor me uit, ik voel me ongemakkelijk.

'Eey Brahim kom is ff' zegt Jaouad als hij de kamer uitloopt, en zie Brahim hem volgen. 

Op het dresior staan allerlij foto's, uit nieuwsgierigheid sta ik op en bekijk de foto's.

Ik zie een foto van een jongere versie van Brahim, zijn broertje, foto's van Jaouad en ook zijn ouders.

Maar dan zie ik 1 foto van Brahim samen met een dame, heel mooi dame, ik weet dat het geen zus of zusje van hem is, vast zijn nicht ofzo. 'Emh kom dan laat ik het huis wel even zien'

Ik stond op en liep  ongeinterreseerd achter Brahim aan.

Het viel me wel op dat het een mooi huis is, hij heeft 4 kamers, en allemaal even mooi ingericht.

Hij heeft een grote werkkamer maar die ziet er niet echt gebruikt uit.

En dan de slaapkamer. Het is een grote kamer met een 2 persoonsbed en een grote inloopkast.

'Ik zal wel wat ruimten zo vrij, maken zo dat je jouw spullen kwijt kan'  'Oke'.

Ik zie verder niks bijzonders. Jaouad komt de kamer binnen en roept;

'ik moet gaan, moet ff wat doen, Rachida take care' en gaf een knipoog 'Ow ja je weet het he' zegt hij serieus tegen Brahim en verdwijnt.

Nu zijn we nog maar met z'n tweeen. Ik ben erg moe dus besloot eerst te douchen en dan te gaan slapen.

-----------------------------------------------------------
Stemmen graag! ❤ ~Farah