After (Nederlands/Dutch)

Hoofdstuk 17

"Waarom vraag je me dit?" Vuurt hij terug.

"Ik weet het niet.. omdat ik alleen maar aardig tegen je ben en jij altijd gemeen. Ik dacht dat we vrienden konden worden." Hoe dom dat ook klinkt. Mijn hand wrijft over de brug van mijn neus als ik op zijn antwoord wacht.

"Wij? Vrienden?" Hij lacht. "Is het niet logisch waarom we geen vrienden kunnen zijn?"

"Niet voor mij."

"Nou, om te beginnen ben je te gespannen, je bent waarschijnlijk opgegroeid in een perfect gezin in een perfect huis en je ouders kochten alles wat je nodig had en alles wat je wilt. Met je vreselijke geplooide rokken, ik bedoel, wie in godsnaam draagt dat op zijn achttiende?" Zegt hij en mijn mond valt open.

"Je weet niets over mij! Mijn leven lijkt daar helemaal niet op! Mijn alcoholistische vader verliet mij en mijn moeder toen ik tien was en mijn moeder heeft zich kapot gewerkt zodat ik naar de universiteit kon gaan, toen ik 16 werd nam ik gelijk een baan om te helpen met het betalen van de rekeningen en ik vind mijn kleding leuk, sorry dat ik me niet kleed als een slet zoals al die meisjes om jou heen! Voor iemand die heel hard probeert om anders en uniek te zijn ben je wel heel vooroordelend!" Schreeuw ik en ik voel tranen prikken achter mijn ogen. Ik draai me om, om ze weg te vegen voor hij het ziet. "Weet je wat? Ik wil niet eens vrienden met jou zijn Harry!" Zeg ik en ik pak de deurklink. De vodka heeft me net genoeg moed gegeven om tegen Harry te schreeuwen.

"Waar ga je heen?" Vraagt hij. Hij is zó onvoorspelbaar en chagrijnig.

"Ik ga naar het bushokje zodat ik terug kan naar mijn kamer en hier nooit maar dan ook nooit hoef terug te komen. En ik ben klaar met het proberen vrienden te worden met jullie allemaal."

"Het is te laat om een bus te nemen in je eentje."

"Je wilt nu toch niet serieus doen alsof het je uit zou maken dat er iets met me gebeurt, of wel soms?" Lach ik. Ik kan hem echt niet bijhouden. 

"Ik zeg niet dat ik om je geef. Ik waarschuw je gewoon. Het is een slecht idee."

"Nou, Harry, ik heb geen andere opties. Iedereen is dronken, inclusief mezelf." Zeg ik en de tranen komen. Ik ben gefrustreerd dat uit alle mensen op dit feest, Harry me - weer - moet zien huilen.

"Huil je altijd op feestjes?" Vraagt hij met een kleine glimlach.

"Kennelijk, sinds dit de enige feestjes zijn waar ik ooit heen ben geweest." Ik pak de deurklink weer en open de deur. 

"Theresa," Zegt hij zo zacht en liefjes dat ik hem bijna niet hoor. Zijn gezicht is onleesbaar. De kamer begint weer te draaien en ik pak de kast naast me vast om niet te vallen. "Gaat het?" Vraagt hij. Ik knik, ondanks dat ik me vreselijk voel. "Waarom ga je niet even zitten, voordat je naar de bus gaat."

Ik knik weer. Ik loop de kamer weer in en hij roept mijn naam weer. "Je kan hier zitten.. denk ik." Zegt hij en hij zucht diep. 

"Ik dacht dat niemand in je kamer mocht komen?" Vraag ik hem en ik ga op de vloer zitten.

"Dit zal niet meer gebeuren," Snauwt hij. Dus. Hij is zijn gemene zelf weer. Hij lacht een beetje. "Als je kotst op mijn vloer.."

"Ik heb alleen wat water nodig." Zeg ik en probeer op te staan.

"Hier," Zegt hij, en hij geeft me zijn rode bekertje. Ik rol mijn ogen en duw het weg.

"Ik zei water, geen bier." 

"Het is water, ik drink niet." Ik hap naar adem en begin te lachen. Het kan niet waar zijn dat Harry niet drinkt. Ik kan me niet herinneren dat hij gedronken heeft van de fles vodka, maar toch. "Verrast?" Vraagt hij en ik knik. 

"Je gaat me niet babysitten of wel?" Ik wil gewoon heel graag alleen zijn, zeker nu ik dronken ben. Ik voel me schuldig dat ik naar hem schreeuwde. "Je brengt het slechtste in me naar boven." Zeg ik hardop, wat dus niet de bedoeling was.

"Dat is gemeen." Zegt hij serieus. "En ja, ik blijf hier zitten babysitten. Je bent voor het eerst in je leven dronken en je hebt een gewoonte om mijn spullen aan te raken als ik niet in de buurt ben." Zegt hij en hij gaat op zijn bed zitten. Ik pak zijn bekertje water en drink. Ik proef een beetje mint op de rand en ik kan het niet helpen om te bedenken hoe Harry's mond zou smaken. God, ik drink nooit meer. Dat beloof ik mezelf als ik weer op de vloer ga zitten.