After (Nederlands/Dutch)

Hoofdstuk 70

Wanneer ik wegrijd van Zayn's appartement moet ik me gaan bedenken wat ik nu ga doen. Ik weet dat ik bij Zayn wegging om Harry te vinden, maar ik moet me echt gaan realiseren wat er straks gaat gebeuren. Harry gaat vreselijke dingen tegen me zeggen, en me laten weggaan. Of hij geeft toe dat hij wat voor me voelt en dat al deze spelletjes die hij met me speelde zijn manier van gevoelens uitten was omdat hij niet weet hoe hij ermee om moet gaan. Als het eerste gebeurt, wat ik eigenlijk verwacht, zal ik me nog vreselijker voelen dan ik me nu al voel. Maar, als het tweede gebeurt, ben ik dan klaar om hem te vergeven voor alle dingen die hij heeft gezegd en gedaan? Als we allebei toegeven wat we voelen, zal alles dan veranderen? Zal hij veranderen? Is het mogelijk dat hij voelt wat ik voel, en is het mogelijk voor mij om om te gaan met zijn gedrag?

Het probleem is, dat ik geen van de vragen kan beantwoorden, geen één. Ik haat het hoe hij steeds in mijn hoofd zit, het maakt me onzeker. Ik haat het dat ik niet weet wat hij gaat doen of zeggen. Ik kom aan bij zijn huis, het verdomde studentenhuis waar ik veel te veel tijd heb doorgebracht. Ik haat dit huis. Ik haat heel veel op dit moment en mijn boosheid neemt me over. Ik parkeer mijn auto en haast me het huis binnen. Ik ga meteen naar de bank waar Harry meestal zit, maar ik zie hem niet, ik duik achter een grote jongen zodat Steph of iemand anders me ziet en haast me de trap op naar zijn kamer.

Ik bonk tegen zijn deur, geïriteerd dat hij zijn deur op slot heeft gedaan.

"Harry, ik ben het! Open de deur!"  Roep ik en ik bonk weer. Geen antwoord. Waar is hij? Ik wil hem niet bellen, al is dat natuurlijk veel makkelijker maar ik ben boos en ik wil boos blijven zodat ik ga zeggen wat ik wil en me niet schuldig voel.

Ik bel Liam om te vragen of Harry bij zijn vader is, maar dat is niet zo. De enige plek waar ik nog kan kijken is het vreugdevuur, maar er is weinig kans dat hij daar is. Ik heb geen andere optie, dus rijd ik  naar het veld waar het kampvuur is. Ik herhaal de boze woorden die ik voor Harry in petto heb zodat ik zeker weet dat ik ze niet vergeet - als hij al hier is. Bijna iedereen is al weg, het veld is bijna leeg en ook het vuur is uit. Net als ik besluit te stoppen met zoeken, zie ik dat hij tegen een schutting leunt. Hij is alleen, en lijkt me niet op te merken als ik naar hem toeloop, hij gaat op het gras zitten en veegt zijn mond af met zijn hand, en zie dat het rood is. Bloedt hij? Zijn hoofd schiet op alsof hij eindelijk ziet dat ik er ben, de hoek van zijn mond bloed en de schaduw van een blauwe plek vormt al op zijn wang. 

"What the fuck?" Zeg ik en ga op mijn knieën voor hem zitten.

"Wat is er met je gebeurd?" Vraag ik hem. Hij kijkt op en zijn ogen kijken me op een manier aan waardoor mijn boosheid meteen wegsmelt.

"Waarom maakt het je uit? Waar is je date?" Gromt hij. Ik rol mijn ogen en haal zijn hand weg van zijn mond om zijn lip te bekijken. Hij leunt weg maar ik bijt om mijn tong. 

"Vertel me wat er is gebeurd." Beveel ik. Hij zucht en haalt zijn hand door zijn haar. Zijn knokkels zijn bloederig. De snee op zijn wijsvinger ziet er diep en pijnlijk uit.

"Heb je gevochten?" Vraag ik.

"Hoe kom je daarbij?" Snauwt hij.

"Met wie? Gaat het?" 

"Ja, het gaat. Laat me met rust."

"Ik kwam hier om je te vinden." Vertel ik hem en ik sta op en veeg het dode gras van mijn jeans.

"Oké je hebt me gevonden, ga."

"Je hoeft niet zo'n klootzak te zijn, ik denk dat je naar huis moet gaan en je schoon moet maken. Misschien moet je die snee op je hand wel laten hechten."

Hij geeft geen antwoord maar staat op en loopt langs me heen. Ik kwam hier om hem te vinden om tegen hem te scheeuwen dat hij een idioot is en te vertellen hoe ik me voel en hij maakt het erg moeilijk zo, ik wist wel dat het zo zou gaan.