After (Nederlands/Dutch)

Hoofdstuk 46

Een onbekend zoemend geluid maakt me midden in de nacht wakker. Ik was bijna vergeten dat Harry in mijn kamer is. Hoe komt het dat we uiteindelijk altijd samen zijn? En nog belangrijker, waar komt dat irritante geluid vandaan? Ik volg het geluid en het leidt naar Harry's broekzak, natuurlijk. Het stopt wanneer ik bij mijn bed sta dus ik neem een seconde om te kijken hoe vredig Harry eruit ziet wanneer hij slaapt. Ik zucht en draai me om net op het moment dat het geluid weer begint. Ik probeer zijn mobiel te pakken, als zijn broek nou niet zo strak was had ik het kunnen pakken, maar ik heb niet veel geluk.

"Wat doe je?" Gromt hij. Ik neem een stap naar achteren.

"Je telefoon ging af en het maakte me wakker." Fluister ik, ondanks het feit dat wij de enige personen in de kamer zijn. Ik kijk stilletjes toe hoe hij in zijn broekzak graait, zijn grote handen worstelen om zijn mobiel te pakken. Wanneer het hem lukt neemt hij de telefoon op.

"Wat?" Snauwt hij in de telefoon. Een seconde later rolt hij zijn ogen en haalt hij zijn hand door zijn haar.

"Ik kom niet terug vannacht, ik ben bij een vriendin." Zijn we vrienden? Natuurlijk niet, hij geeft degene aan de telefoon gewoon een excuus om niet terug te komen. Ik sta er ongemakkelijk bij en verwissel mijn gewicht van mijn ene naar mijn andere been.

"Nee, je kan niet in mijn kamer. Dat weet je, ik ga nu weer slapen, maak me niet nog eens wakker. Mijn deur zit op slot, dus verspil je tijd niet." Hij hangt op en meteen neem ik nog een stap naar achteren, hij is in een slecht humeur en ik wil daar niet het slachtoffer van zijn. Wanneer ik bij Steph's bed aankom pak ik haar deken van de grond, ik heb het laten vallen in mijn zoektocht naar het geluid.

"Sorry dat mijn telefoon je wakker heeft gemaakt." Zegt hij stilletjes. "Het was Molly." De irritatie die ik voor haar voel laat me nooit in de steek.

"Oh." Verzucht ik en ik ga op mijn zij liggen, met mijn hoofd naar Harry toe. Harry geeft me een klein glimlachje alsof hij weet wat ik denk over Molly. Ik kan het blije gevoel in mijn buik niet negeren, dat hij hier is met mij in plaats van met Molly.

"Je mag haar niet echt, of wel?" Hij rolt op zijn zij om naar me te kijken en ik schudt mijn hoofd.

"Niet echt nee, maar zeg dat alsjeblieft niet tegen haar. Ik heb geen zin in een ruzie of drama." Smeek ik. Ik weet dat ik hem niet kan vertrouwen maar hopelijk houdt hij dit voor zich.

"Doe ik niet, ik mag haar ook niet." Mompelt hij en ik rol mijn ogen.

"Ja daar lijkt het echt op." Ik klink net zo sarcastisch als dat ik het bedoel.

"Het is zo, ik bedoel, ze is leuk en alles maar eigenlijk ook best irritant." Geeft hij toe.

"Nou, misschien moet je niet meer met haar kloten." Stel ik voor en rol op mijn rug zodat hij mijn gezicht niet kan zien.

"Is er een reden waarom ik niet met haar zou moeten kloten?"

"Nee. Ik bedoel, als je haar irritant vindt, waarom doe je het dan?" Ik weet dat ik het antwoord niet wil horen, maar toch vraag ik het. 

"Om mezelf bezig te houden denk ik."

Ik sluit mijn ogen en haal diep adem. Praten over Harry met Molly doet meer pijn dan het zou moeten doen.

"Kom bij me liggen," Onderbreekt hij mijn jaloerse gedachten.

"Nee."

"Kom op, kom gewoon naast me liggen. Ik slaap beter wanneer je bij me bent." Geeft hij toe en ik ga rechtop zitten om naar hem te kijken.

"Wat?" Ik kan mijn verraste toon niet verbergen. Of hij het nou meent of niet, het laat mijn hart een beetje smelten.

"Ik slaap beter als je bij me bent, vorig weekend heb ik beter geslapen dan dat ik in een hele tijd heb gedaan." Hij verbreekt het oogcontact en kijkt naar beneden.

"Het was waarschijnlijk de whisky, niet mij." Ik weet niet wat ik anders moet zeggen.

"Nee, het kwam door jou." Verzekert hij me.

"Slaap lekker, Harry." Ik draai me om, als hij dit soort dingen blijft zeggen en ik blijf luisteren, trap ik weer in zijn val.

"Waarom geloof je me niet?" Fluistert hij bijna.

"Omdat je dit altijd doet, je zegt een paar lieve dingen en dan draai je alles om en uiteindelijk eindig ik huilend."

"Laat ik je huilen?" Hoe kan hij dat niet weten? Hij heeft me meer zien huilen dan iedereen die ik ken.

"Ja, vaak." Ik voel me weer emotioneel worden.

Ik hoor mijn bed kraken en ik sluit mijn ogen. Zijn vingers pakken voorzichtig mijn arm wanneer hij op de rand van Steph's bed komt zitten. Het is te laat, nouja, te vroeg hiervoor. Het is vier uur.

"Het is niet mijn bedoeling om je te laten huilen."

"Ja, dat is het wel. Dat is precies wat je wilt bereiken, elke keer dat je pijnlijke dingen tegen me zegt. En wanneer je me dwong om Noah over ons te vertellen. Om een voorbeeld te noemen, je vertelde me net dat je beter slaapt wanneer ik er ben maar als ik bij je ga liggen, wordt ik morgen wakker en vertel je me hoe lelijk ik ben of dat je me niet uit kan staan. Je hebt me vernederd nadat we bij het beekje waren geweest, ik dacht dat.. laat ook maar. Er zijn zo weinig momenten waarop ik zoiets kan zeggen."

"Ik luister deze keer." Zijn ogen zijn onleesbaar.

"Ik weet niet waarom je zo veel van dit spelletje houdt, je speelt kat en muis met me. Je bent eerst lief en dan opeens gemeen. En ik hoorde je tegen Steph zeggen dat je me kapot zou maken als ik bij je in de buurt zou blijven, daarna wilde je me naar huis rijden. Je bent zo moeilijk te begrijpen."

"Ik bedoelde het niet zo. Dat ik je kapot zou maken, ik.. ik weet gewoon niet hoe ik dingen soms moet zeggen." Verdedigt hij zichzelf.

"Waarom heb je literatuur laten vallen?" Vraag ik uiteindelijk.

"Omdat je me uit je buurt wilt hebben, en ik uit jouw buurt moet blijven."

"Waarom doe je dat dan niet?" Op de een of andere manier zitten we nu dichter bij elkaar, onze lichamen nog maar een paar centimeter van elkaar af. Er lijkt altijd een soort magnetische kracht tussen ons te zijn, wat ons samenbrengt.

"Ik weet het niet." Hij wrijft in zijn handen en legt ze op zijn knieën.

Ik wil iets zeggen, iets, maar ik kan dat niet zonder hem te zeggen dat ik niet wil dat hij uit mijn buurt blijft en dat ik elke seconde van de dag aan hem denk.

"Mag ik je iets vragen, en beloof je eerlijk te zijn?" Verbreekt hij eindelijk de stilte. Ik knik.

"Heb je.. heb je me gemist deze week?" Dat is wel de laatste vraag die ik had verwacht.