After (Nederlands/Dutch)

Hoofdstuk 66

Songs for this chapter:

You Belong With Me - Taylor Swift

Broken Hearted Girl - Beyoncé

—————————————————————

Als ik wakker word kost het me een moment om te herinneren dat ik niet in bed lig met Harry. De zon schijnt door het raam en ik ga rechtop zitten. Als ik mijn kamer inkijk weet ik zeker dat ik gek ben geworden.

"Harry?" Zeg ik stilletjes en ik wrijf in mijn ogen.

"Hey." Zegt hij. Hij is hier echt.

"Wat doe je hier in godsnaam?" Snauw ik. Hij zit op een stoel met zijn ellebogen op zijn knieën.

"Tessa, we moeten praten." Zegt hij, ik zie de wallen onder zijn ogen zitten.

"Heb de hele tijd gekeken hoe ik sliep?" Vraag ik.

"Nee, natuurlijk niet. Ik ben hier pas een paar minuten." Zegt hij. Ik vraag me af of hij zonder mij in bed nachtmerries heeft gehad. Als ik er niet bij was geweest had ik gedacht dat dat ook een spelletje van hem was, maar ik herinner me zijn bezwete hoofd tussen mijn handen en de angst in zijn ogen.

Ik blijf stil. Ik heb geen zin om ruzie te maken. Ik wil gewoon dat hij weggaat. Ik haat het dat ik niet écht wil dat hij weggaat, maar hij moet wel.

"Kunnen we praten?" Herhaalt hij en ik schud mijn hoofd. Hij haalt beide handen door zijn haar en haalt diep adem.

"Ik moet naar de les." Vertel ik hem.

"Liam is al weg, ik heb je wekker uitgezet. Het is elf uur."

"Wat?!"

"Je ging laat slapen en ik dacht dat je.." Begint hij.

"Hoe durf je om.. ga." Ik ben boos dat hij mijn wekker uitgezet heeft, hij weet dat ik nooit lessen wil missen.

"Je bent in mijn kamer." Ik klim uit het bed, het maakt me niet uit dat ik alleen een t-shirt aan heb. Zijn t-shirt.

"Je hebt gelijk, ik ga al." Zeg ik, ik voel al een brok in mijn keel.

"Nee, ik bedoel.. je bent in mijn kamer.. waarom?"

"Ik weet het niet.. gewoon ik.. ik kon niet slapen." Geef ik toe. Ik moet stoppen met praten. "Niet dat dit echt je kamer is, ik heb hier even vaak geslapen als jij. Eigenlijk, meer nu."

"En je shirt paste niet meer?" Zegt hij, zijn ogen gefocust op het witte shirt dat ik draag. Natuurlijk zet hij me voor gek.

"Ga je gang, plaag me." Zeg ik, ik voel de tranen opkomen.

Hij maakt oogcontact met me maar ik kijk weg.

"Ik plaagde je niet." Hij staat op en loopt naar me toe. Ik loop naar achteren. "Luister alsjeblieft naar wat ik te zeggen heb, oke?"

"Wat kan je nog meer zeggen Harry, dit doen we altijd. We hebben dezelfde ruzies, keer op keer, alleen worden ze elke keer erger. Ik kan dit niet meer, echt niet."

"Ik heb gezegd dat het me speet dat ik haar zoende." Verdedigt hij zichzelf.

"Dat is niet waar het om gaat, nouja, een deel, maar er is zoveel meer. Het feit dat je niet begrijpt dat we onze tijd verdoen. Je zal nooit de persoon worden die ik wil zien, en ik ben niet de persoon die jij wilt dat ik ben." Ik veeg een ontsnapte traan van mijn wang als hij uit het raam kijkt.

"Je bent de persoon die ik wil dat je bent." Zegt hij.

Ik wou dat ik hem kon geloven.

"Jij niet." Is alles wat ik kan zeggen. Ik weet dat hij weet dat ik huil, maar ik kan niet stoppen. Sinds ik hem heb ontmoet huil ik zo vaak, en als ik in zijn web verstrikt blijf, is dit hoe het altijd zou zijn.