2 saat sonra
Saniyeler, dakikalar, zaman su gibi akmıştı ve tam iki saat geçmişti. Bedirhan tam yüz yirmi dakikadır duvar dibinde hareketsizce oturuyordu. Donup kalmıştı sanki. Kafasında sorular fır fır dönerken ne yapacağını bilmiyordu. Hayat durmuştu sanki onun için. Terk edilmişlik hissiyle başbaşa kalmıştı. O boğucu his boynuna kalın bir ip gibi dolanmıştı. Tekrardan yalnız kalmıştı. Karısının gidişiyle yuvası yeniden içi soğuk, dört tarafı beton olan bir ev olmuştu.
Dağıttığı odada boş bakışlarını gezdirdi. Dışı donukken içi acıyordu, kanıyordu. Canı yanıyordu. Hem de çok. Daha önce acımadığı kadar acıyordu yüreği. Canından can almışlardı sanki. Etinden et koparmışlardı sanki. Yaren'in yüreğindeki yerinden bi kez daha emin oldu. Yüreği tamamen Yaren olmuştu. Bu farkındalıkla zorla yutkundu. Acıyordu kendine, düştüğü duruma.
Bu durumda olmasının tek sebebi ise annesiydi, onun küçükken kendisine yaşattığıydı. Ne yapmıştı da bunlar başına geliyordu bilmiyordu ama kaderiydi işte terk edilmek. Yalnız kalmak.
Daldığı derin düşüncelerden aniden duyduğu ayak sesleriyle çıkan Bedirhan hızla başını kaldırdı ve salonun girişinde duran kişiye baktı. Gözleri gördüğü kişiyle irileşti. Karşısındaki kişi hayal mi, değil mi diye gözlerini hızla kapatıp açtı.
Korkarak tekrardan açtığı gözleri gördüğü kişiyle resmen parladı. İki saattir duran kalbi yeniden canlanarak atmaya başladı o an. Hayat devam etti. Kalbi bir kuş gibi hızla kanat çırptı göğüsünden çıkmak istercesine. Ağzını bir şeyler söylemek için açıp kapattı ama ses çıkmadı.
Evi dağınık ve sevdiği adamı duvarın kenarında perişan bir halde gören Yaren korkuyla, "Bedirhan." diyebildi. Sesinden korkusu, endişesi belli oluyordu. Ne olduğunu bilmiyordu ama bir şeylerin olduğu kesindi. Kocası boş boş etrafa bakıp sayıklıyordu. İçin saran korkuyla, endişeli bir şekilde kocasına baktı.
Dün Emir abisinin hatırlatmasıyla kocasının doğum günü olduğu öğrenmişti Yaren. Sabah da Bedirhan evden çıkar çıkmaz Filiz'in araması ve ısrarıyla onların evinde küçük bir kutlama planlamışlardı. Bu şekilde hem kendisi biraz olsun korkusunu unutacaktı hem de kocasının doğduğu günü kutlayarak onu mutlu edeceklerdi. Adı gibi emindi Yaren Bedirhan annesinin gidişinden sonra doğum gününü kutlamamıştı ve bu yüzden kocası işe gider gitmez aceleyle bir kağıt parçasına kocasına Filiz'lerin evine gelmesini yazıp hızla bulduğu zarfa koymuştu. Süpriz yapmak istemişti. Bu nereden aklına gelmişti bilmiyordu ama neye sebep olduğunu öğrenince çok pişman olacaktı.
Herkes toplanmış Bedirhan'ı beklemişti ama o bir türlü gelmemişti. Yaklaşık bir saate yakın kocasını aradı Yaren belki zarfı görmedi diye ama Bedirhan ne onun, ne de diğerlerinin telefonlarını cevaplamıştı. Bu nedenle Yaren içini saran sıkıntıyla eve gelip kocasını kontrol etmek istemişti.
Ne olduğunu almayan Yaren odaya girdiği zaman kocasının titreyen bir sesle, "Gitti, o da gitti.." demesiyle her şeyi anlamıştı. İçi burkulurken yüreğine çöken ağırlıkla gözleri dolmuştu. Kocası gittiğini düşünüp sinir krizi geçirmişti. Bedirhan'ın kendisine ne kadar çok bağlandığını daha iyi anladı o an. Kocasının içindeki acıyı hissetti kendi kalbinde. Onun da yüreği yandı. Dağ gibi adam yıkılmıştı.
Sesi titreyerek, "Yaren." diyebildi Bedirhan çaresizce ve nereden geldiğini bilmediği bir hızla ayağa kalkarak karısına yaklaştı ve hızlı bir şekilde kollarının arasına çekti. Hareketsizce oturmaktan uymuş bedenini aldırmadan sıkıca sardı sevdiği kadını bir daha bırakmak istemezcesine. Usulca o güzel, eşsiz kokusunu içine çekerek ciğerlerine bayram ettirdi. Korkusu toz bulutu olup yok olurken bir tek ikisi kaldı. Bir tek sevdaları kaldı.
