Bu sabah sanki her şey daha bir güzeldi Bedirhan için. Evi bile gözüne sabah ilk defa güzel görünmüştü. Erkenden uyanmıştı. Gerçi heyecandan toplasan en fazla dört saat uyumuştu, geri kalan zaman da yatağında dönüp durmuştu. Evleniyordu ama bu normal bir evlilik değildi. Kendisi de normal değildi ki evliliği doğru düzgün olsundu. Fakat yine de mutluydu çünkü sevdiğiyle evlenecekti. Sevdiği onun olacaktı. Yaren'in bundan haberi yoktu ama bilmemesi şu an adam için daha iyiydi. Onu kaybetmek istemiyordu. Kaybedemezdi. Uzaktan sevmeyi öğrenirdi ama açılmayı göze alamazdı. İçindeki canlı bomba gibi patlamayı bekleyen korkularıyla yapamazdı bunu. Çaresizce bir anda kendini bulduğu bu sevdanın kollarında yaşayabilmenin tek yolu Yaren'in yanında olmasıydı.
Şimdi Ahmet babasının salonunun ortasında, karşısında beyazlar içindeki hazır bekleyen meleğe baktıkça nefessiz kaldığını hissediyordu. Gelinlik bir insana bu kadar yakışabilirdi. Muhteşemliğin resmi gibiydi Yaren adamın gözlerinde.
Ensesinde toplanmış saçları, makyajla öne çıkmış siyah gözleri ve kabarık dantelli gelinliğiyle çok güzel olmuştu Yaren. Bedirhan gözlerini alamıyordu ondan. Bu güzel, elleri kınalı gelin onundu. Bu hayatına giren melek onundu.
Ondan önce ki hayatını düşününce şimdi ne kadar değiştiğini görüyordu. Karamsar, sert ve soğuktu eskiden. Her an geçmişi düşünüp kendini üzüp yaşıyordu. Ama şimdi hep yüzünde bir gülümseme vardı. En önemlisi geçmişi düşünmüyordu. Korkularını da yenebilirse geleceğini düşünebilirdi. Hiç tatmadığı mutluluğu tatmak istiyordu ilk defa. Yarım yamalak değil tam olarak tatmak istiyordu mutluluğu. Yaren'le yaşamak istiyordu. İçinde pır pır eden kalbi, düzensizce alıp verdiği nefesi hepsi karşısındaki sevdiğinin eseriydi. Daha önce hissetmediği duyguları hissediyordu. Çok garipti. Bir gece bahçesine giren kızın kısa sürede kendisini bu kadar değiştirmesi çok garipti. Aklı almıyordu. Gerçi aklının almaması normaldi çünkü kalbi Yaren'i almıştı.
Ne kadar süre öylece duvağın arkasından bakışlarını kaçıran sevdiğine baktı hiç bilmiyordu, anca Emir'in Yaren'in beline kırmızı kurdelesini bağlayıp, "Kardeşime iyi bak yoksa fena olur Bedirhan." demesiyle kendine geldi Bedirhan ve arkadaşına dönüp baktı. Aslında Emir'in sözleriyle salondaki herkes şaşırmıştı. Emir normalde kimseyi öyle hemen sahiplenmezdi ama Yaren'i sahiplenmişti ve bu da onun Yaren'i ne kadar çok sevdiğini gösteriyordu.
Yaren duyduğu sözlerle duygulandı. Gözlerinden akan yaşlarla fısıldayarak, "Sağ ol abi." dedi.
Emir sıkıca sarıldı genç kıza. Bu kızı ilk gördüğü an anlamıştı kardeşinin ilacı olacağını. Onu ilk gördüğü an kanı ısınmış, öz kardeşi gibi sevmişti onu. Geri çekilen Emir tüm gözlerin dolu dolu kendisine ve Yaren'e baktığını görünce, "Bakmayın öyle kız tarafıyım ben." dedi tebessüm ederek. O da duygulanmıştı ama bugün ağlamak yoktu. Bugün mutlu olacaklardı. Bedirhan hakkettiği mutluluğu bulmuştu ve bugün bunu kutlayacaklardı.
Emir'in sözleriyle gülümseyen Ahmet baba gözlerini evlatlarının üzerinde gezdirdi. İçinden dua etti mutlu olmaları için. Dışarıdan gelen davul zurna sesiyle karışan mahallenin sesiyle düğün evi olduğu belli oluyordu.
"Bu kadar duygusallık yeter hadi gidelim.." diyerek kocasının koluna girip evden çıktı Filiz, biraz daha durursa yüzündeki makyajı aldırmadan salya sümük ağlayacaktı yoksa.
Bedirhan gözlerinden taşan sevdayla gelinine yaklaştı ve kolunu uzattı. Yaren ilk önce Ahmet babasına sarılmış sonra da elini öpüp kocasının koluna girerek evden çıkmışlardı. Büyük bir mekan olmasa da Bedirhan küçük bir salon tutmuştu düğünleri için. Ve süslemelerle çokta güzel olmuştu. Her şeyin en iyisi olması için çok uğraşmıştı Bedirhan çünkü sevdiği en iyisini hak ediyordu.
