Bedirhan açtığı kapıdan hızla içeri girdi ve tekrardan kapattı kapıyı arkasından. Kalp atışları hızlanırken yavaşça arkasını döndü. Göğüsü hızlı bir şekilde aldığı soluklarla inip kalkarken yatakta kendisine güzel yüzünde yorgun bir tebessümle bakan karısına bakarak yutkundu zorla. Gözleri büyük bir hızla dolup taşarken, tek tek yanaklarına düştüler. Ağzından tek kelime çıkmazken ıslak kara gözleri yoğun bir duyguyla bakıyordu karısına. Bir kez daha yutkunarak sertçe burnunu çekti ve yanaklarını sildi elleriyle. Ağlamak istemiyordu şu an ama elinde değildi. Yatakta yatan kadın hayatıydı, canıydı. Dahası biricik yareniydi. Nefes alma sebebiydi. Onun acılar içinde kıvrandığını bilmek ve kaybetme duygusuyla doğumhanenin önünde cebelleşmişti saatlerdir.
Genç adam, "Yaren.." diyerek ufak bir adım attı Yaren'e doğru ağzından kaçan hıçkırığa engel olamadan. Hızla başını eğerken eliyle de ağzını kapattı. Engel olamıyordu gözlerinden akan yaşlara. Aklından geçen onca kötü düşüncelerden sonra karısını iyi görmenin verdiği rahatlıkla ağlıyordu. Bu bir kaç saattir içinde biriktirdiği duyguları dışarı dökmeydi aslında onun için.
Yaren yüzü soluk bir şekilde içeri giren kocasına gülümseyerek baktı ama onun ağlamasıyla kendi zeytin gözleri de dolmuştu. Zaten karışık duygular içindeyken Bedirhan'ın bu hali kendisini iyice üzüyordu. Ayakta bekleyen adama aşkla bakan Yaren onun ağlıyor olmasına rağmen kendisine bakarken gözlerinin ışıldaması içini titretiyordu. Koskoca adamın kendisine böyle çaresizce bakmasını sevmiyordu. İnsanın sevdiğini çaresiz görmeye yüreği dayanmıyordu.
Kalbi yerinden çıkacakmış gibi atarken Yaren usulca kollarını iki yana açtı ve, "Gel yanıma sana sarılayım." dedi kocasına kısık bir sesle. Biliyordu ki dışarıda beklerken, etrafında arkadaşları ve Ahmet babası olmasına rağmen yalnız hissetmişti kocası. Kaybetme duygusuyla kendini yiyip bitirdiğine adı gibi emindi.
Bu komutu bekliyormuşçasına ufak ama seri adımlarla yaklaştı karısına Bedirhan. Yatağın kenarına oturdu ve küçük bir çocuk gibi karısının kolları arasına girdi, "Yaren'im.." diye mırıldanarak.
Başını karısının boyun girintisine koyduğu gibi daha şiddetli ağlamaya başladı. Çok korkmuştu. Yaren'e bir şey olacak diye ödü kopmuştu. Doğumhanenin önünde saatler geçmek bilmemişti. Omuzları sarsılırken karısının küçük kolları sıkıca sarmıştı kendisini. Yaren küçüktü ama Bedirhan gibi kendisinden epeyce büyük, uzun bir adama yuva olmuştu. Derin bir nefes alarak kokusunu ciğerlerine çektiği kadının boynuna yakıcı bir öpücük bıraktı. Yanağından Yaren'in boynuna düşen göz yaşlarını umursamadan sevdiğinin sıcaklığına, kollarına sığındı, "Rabbime şükürler olsun iyisin, iyisiniz.. " diye mırıldanarak kısık sesiyle.
Kocasının bu haline içi giden Yaren derin bir iç çekerek sıkıca sardı kollarını kocasına. Hafif canı yanıyordu ve yorgundu ama Bedirhan'ın bu hali de içini yakıyordu. Sancılar içindeyken bile aklı zaten hep dışarıda kalan kocasında kalmıştı. Onun kendini yiyip bitirdiğini tahmin ediyordu ki zaten onun şimdi böyle ağlaması da kendisini haklı çıkarıyordu. Dolan gözlerini kırpıştırarak yaşları geri yolladı ve kocasının daha fazla ağlamasını istemediği sesinin güçlü çıkmasını sağlayarak, "Betin benzin atmış Bedirhan. Bak iyiyim hadi ağlama.." dedi kaşlarını çatarak.
Başını karısının boynundan ayırmadan burnunu çeken Bedirhan, "Çok korktum. Sensizdim.." diye mırıldandı boğuk çıkan sesiyle.
Islanan boynuyla sesli bir şekilde iç çeken Yaren, "Sinirlendirme beni hadi kaldır başını da bir bakayım sana.." dedi ama kocasının, "Yanına da almadı o adam.." demesiyle iki eliyle Bedirhan'ın yanaklarını kavradı ve kaldırdı. Gördüğü kızarmış ve ıslak gözlerle kendi gözleri de dolarken, "Canımsın benim sen, ağlama lütfen.." diyerek sevdiği adamın yanaklarını kuruladı elleriyle.
