Bedirhan sanki olacakları tahmin etmiş gibi, içine doğmuş gibi aramıştı sevdiğini fakat onun hıçkırıklarını duymak en son istediği şey bile değildi. Hele onun kısık sesle ismini söyleyerek yardım istemesi içini parçalamıştı. Onu bıraktığı için kendine küfür ederek pastaneden çıktığı gibi ciğerlerini ve bacaklarını zorlayarak hızla koşmuştu eve. Yaren'e bir şey olmuştu, hissetmişti. Hem de çok kötü bir şey olmuştu. Onu evde bıraktığına bin pişman oldu.
Yüreğine yerleşen o korku içini yakıyordu. Karısının başına gelebilecek her şeyi düşünürken daha da hızla koştu. Etrafta kendisine merakla bakanları aldırmadan koştu. Nefes nefese kaldığı an bile durmadı. Hatta arkasından Demir ve Emir'in de geldiğini ve ismini bağırdıklarını bile ne duydu, ne de gördü. Hızla inip kalkan göğüsü ve ağrımaya başlayan kasları kendini ne kadar zorladığının kanıtıydı ama duramazdı. Onu şu an durdurmaya kalkanı bile acımadan öldürür yine de giderdi karısının yanına. Vicdanı sızlıyordu zaten onu yalnız bıraktığı için.
Evinin önüne gelen Bedirhan vakit kaybetmeden kapıyı sertçe yumrukladı, "Yaren!" diye bağırarak, bir yandan da cebinde evin anahtarını arıyordu.
Açılmayan kapı sabrını zorlarken küfür ede ede bulmuştu anahtarını. Hızlı bir şekilde cebinden ev anahtarını çıkaran Bedirhan eve adımını atar atmaz tekrardan bağırdı, "Yaren!" diye.
Evden bırakın bir sesi, çıt çıkmaması ile iyice korkmaya başlayan Bedirhan, "Yaren ses ver!" diye kükreyerek hızla kendine en yakın odadan başlayarak her yere baktı.
Boş bulduğu her odada yüreği ağzına gelen adam en girdiği salonda gördüğü manzara karşısında bir duvara toslamış gibi bir adım geriye doğru sendeledi. Kanı çekildi çünkü kan dondurucuydu gördüğü manzara. Kaskatı kesildi bedeni. Kaynar sular başından döküldü. Gördükleriyle ruhu acı içinde kavruldu.
Yaren'i, sevdiği kadın kanlar içinde, hırpalanmış şekilde sehpanın yanında yerdeydi.
Vahşetin görüntüsü şu an gözlerinin önündeydi. Onun o dokunmaya kıyamadığı karısına birisi kıymıştı. Dokunmuştu. Eli ayağı titremeye başlayan Bedirhan anca arkasından gelen seslerle kendine gelip acı içinde, "Yaren.." diyebildi sessizce ve hızla karısının yanına koştu ve yanına dizlerinin üstüne çöktü, "Yaren.. Yaren'im aç gözlerini.." diye fısıldayarak karısının saçlarını yüzünden çekti usulca ve omuzlarından tutarak kucağına çekti onu incitmemeye özen göstererek.
İçeri giren Demir ve Emir'de kalakalmıştı. Gördükleriyle ikisi de şok geçirdiler. Emir, "Ne olmuş lan burada!" diye kükredi yerde yatan Yaren'i kanlar içinde görünce. Demir gördüklerini kaldıramayınca, gözleri kararınca hemen yutkunarak arkasını döndü. Gördüğü kanla kendine gelmeye çalışırken diğer bir gerçek, Yaren'i öyle görmek içini sızlattı.
Karısının hareketsiz ve cansız haliyle iyice korkmaya başlayan Bedirhan, "Cevap ver kurban olduğum. Duyayım sesini.." dedi çaresizce, iri iri açılan gözleri dolup dolup taşarken. İçi yandı. Gözleri karısının bacaklarından akan kana takılınca ağzından kaçan hıçkırığa engel olmadı. "Yaren'im.." diye acı çekiyormuş gibi inledi Bedirhan gözlerinden akan damlalar sevdiğinin üstüne düşerken. Titreyen eliyle tekrardan karısının yanağını okşadı. Yaren'in solgun yüzü yutkunmasına sebep oldu ama boğazındaki o düğüm bir türlü çözülmedi. Kaybetme korkusu canını yakarak boğazına bir kez daha yılan gibi dolandı.
Korku dolu gözlerle kardeşi gibi gördüğü kadına bakan Emir arkadaşının şokta olduğunun farkına varınca hemen, "Ha-hastaneye götürelim. Ambulans.." dedi ama kendi bile ne dediğinin farkında değildi. Arkası dönük olan Demir hemen kendini toplayarak hızla, "Ben arabayı getiriyorum kucağına al kızı çabuk!" deyip zaman kaybetmeden evden koşarak çıktı. Kanı görünce gözleri karardığı için şimdi orada durup diğerlerinin bir de kendisiyle uğraşmasını istemiyordu.
