Yaren'in bedeni korkudan titrerken sıkıca tutunmuştu Bedirhan'ın gömleğine. Bir dağ misali saklamıştı adamın gövdesi kendini. Geçen saniyeler kendisine asır gibi gelirken, "Beni nasıl buldun?" diye sessizce sordu.
"Bulurum ben."
Pes etmeyen Yaren, "Niye geldin ki?" diye bir daha sordu.
Derin bir nefes alan Bedirhan, "Canım istedi geldim şimdi çok konuşma, gittiler." dedi ve iki adamın gittiğinden emin olduktan sonra geri çekilerek derin bir nefes daha aldı, o güzel kokunun etkisinden çıkmak istercesine. Onların geri gelme ihtimali ve hatta birisinin Yaren'i fark edip onlara söylemesi an meselesiydi, bu nedenle kızın yanında duran valizini aldığı gibi yürümeye başladı. Arkasından kendisine şaşkınca bakan kıza, "Yürüsene." diye seslenerek.
Adamın tok sesiyle şaşkınlığını üzerinden atarak arkasından yürüdü Yaren. Hızlı attığı adımları adamın yanına varınca yavaşladı. Boğazını temizleyerek, "Dokunma bana bir daha." dedi Yaren kısık çıkan sesiyle. Korktuğunu belli ederek söylemişti bunları. Adam ona çok yaklaşmıştı ve bunun bir daha olmasını istemiyordu.
İşittiği sözlerle bakışlarını kıza çeviren Bedirhan onun gözlerindeki korkuyu fark ederek sadece başını salladı. Korumak için sarılmıştı başka niyeti yoktu zaten ama o iki pislikten duyduklarından sonra ona hak veriyordu.
Ana yola doğru yürüyen Bedirhan gördüğü ilk takisiyi durdurdu. Kızın valizini bagaja koydu. Yaren arka koltuğa geçerken kendisi de ön koltuğa, şöförün yanına geçti ve evinin adresini verdi.
Adamın evine geri dönmek istemeyen Yaren sessizce, "Ben başına bela oldum.." diye mırıldandı ön koltuğa doğru.
Bedirhan kızın ne diyeceğini bildiği için, "Sonra konuşuruz." dedi hemen. Tanımadığı bir adamın yanında konuşmak istemiyordu. Eve gidince konuşurlardı.
Adamın kendisini dinlemeyeceğini anlayan Yaren taksiciye dönerek, "Beni yakınlardaki bir pansiyona bırakır mısın abi?" diye konuştu.
Taksici, "Olur." diye cevap verirken Bedirhan adamın sözünü gür ve itiraz istemeyen tok sesiyle böldü, "Dediğim adrese sür sen." diye.
"Ben seninle gelmek istemiyorum." dedi utana sıkıla Yaren. Daha bir kaç saat önce adam mahalleden duyduğu şeylerle ne hale gelmişti. Şimdi onları yan yana görenler neler demezlerdi ve bu da adamı daha da delirtirdi. Yaren böyle bir şeye bir daha şahit olmak istemiyordu. Çok korkutmuştu onu Bedirhan.
"Geliyorsun." diyen adamla Yaren, "Gelmek istemiyorum ya, zorla mı?" dedi kaşlarını çatarak. Aslında gitse bile nereye gideceğini bilmiyordu ama gururu izin vermiyordu işte. Daha fazla yük olmak istemiyordu adama.
Sinirlenen Bedirhan hızla arkasını döndü ve sert, kararmış kara gözlerini kızın gözlerine dikti ve dişlerini sıkarak, "Evet zorla." dedi üstüne basa basa. Bir daha aynı hataya düşmeyecekti. Kız eğer bugün yakalansaydı kesinlikle vicdan azabına dayanamazdı. Hata etmişti bağırmakla, kızın hiçbir suçu yoktu.
Yaren korkarak yerine sindi. Yutkunarak bakışlarını adamdan kaçırıp camdan dışarıyı izledi. Korkmuştu. Adamın o gözleri nasıl sert bakmıştı ona öyle, sanki cevap verse onu taksiden aşağı atacaktı.
Kızın ses çıkarmaması Bedirhan'ın hoşuna gitti. Sert çıkmak istememişti ama dinlemesi için böyle olması gerekti. Onun masum olduğuna kanaat getirmişti, belliydi çok çekmişti abisi denen şerefsizden Yaren ama hala ona güvenemiyordu. Ve bu güvensizliğin kızla hiçbir alakası yoktu. Bu güvensizlik küçüklükten geliyordu. İhanetin onda bıraktığı bir tür mirastı. Bir türlü peşini bırakmayan miras..
