17 YAŞIM

#27-Hiç Niyetim Yok-

Seni o kadar çok sevdim ki;

"Senin gibiler kaldı mı"dediler
"Evet benim gibiler kaldı" dedim.
Yalnız kaldı
Yarım kaldı
Yarı yolda kaldı
Tüm umutları kursağında kaldı...

(Multi Efe)

Bereeen! Kuzen kurtar beni.

-Jay neredesin Jay! Jaaayy!

Salak kuzenimin adını bağırarak kalktım yattığım yerden. Gördüğüm bu rüya yok yok rüya değil kabus o kadar korkunçtu ki ter içinde kalmışım. Jay hala ortalıkta yok ve Sarp da hala haber vermedi. Ayça da ortalıkta gözükmüyor. Elimi yüzümü yıkayıp hemen Sarp'ı aradım.

-Sarp neden haber vermedin Jay'i buldunuz mu? Bak doğruyu söyle lütfen.

-Beren sakin ol Jay iyi bulduk onları. Aşağıda kahvaltı yapıyoruz uyandığına göre gel hadi bekliyoruz." deyip kapattı Sarp telefonu. Hemen odadan çıkıp onların yanına geldim. Jay'i görür görmez boynuna atladım ve sımsıkı sarıldım. Tek kalan akrabamı da kaybetmemiş olmanın verdiği mutlulukla sarıldım ona.

-Kuzen sakin ol sakin. Boğacaksın beni, açlıktan ölüyorum bırak da yemeğimi yiyeyim.

Jay'in koluna sert bir yumruk geçirip,

-Nereye kayboldun kaç saattir sizi arıyoruz deli olduk hepimiz..

-Kuzen biraz gezelim dedik yolu kaybedince de geri gelemedik işte ben Efe'ye doğru yolu tarif ettim ama o aksini söyleyince kaybolduk.

-Hiç alakası yok Beren. Sen Egemene inanma ben doğru yolu tarif ettim ama o inatçılık etti sonunda kaybolduk"dedi Efe.

Onlar kendi aralarında tartışırken bende Sarplara selam vererek masaya oturdum. Jay ve Efenin bulunmasına sevinmiş olmalıyım ki hayatımda hiç bu kadar güzel kahvaltı etmemiştim. Kahramanımla ettiğim kahvaltının yerini tutamazdı ama yine de onunla aynı sırada yer alabilecek cinstendi. Kahvaltımızı bitirdikten sonra ben Jay'e olanları anlatsın diye tekrar sordum:

-Neredeydiniz Jay anlat çabuk.

-Yaa kuzen biraz gezelim dedik ama buraların yabancısıyız gezerken kaybolduk. Ben doğru yolu tarif ettim ama Efeyi de yalnız bırakmak istemedim onun gittiği yoldan gelmeye çalıştık ama yol yanlış olunca gelemedik haliyle"dedi.

-Beni yalnnız bırakmak istememiş miş. Tek başıma korktuğum için peşinden gittim demiyorsun da suçu bana mı atıyorsun Egemen dürüstçe söylesene korktuğunu yeme bizi burda şimdi."diye söylenen Efeye bakarak:

-Jay korktu mu yani Efe emin misin Jay ve korkmak..

-Ya evet Beren. Hava kararmaya başlayınca yanıma iyice yanaştı az kalsın korkudan elimi falan tutacaktı ondan korktum. Hatta ben yanlışlıkla bir şeyin üzerine bastım çıkan sesten o kadar korktu ki yanlış yola saptı bende onun arkasından gelince kaybolduk yani suç Egemende sen bana güven.

Efenin dediklerinden sonra Jay de dahil hepimiz gülmeye başladık. Bir müddet güldükten sonra Jay birden gülmeyi bırakıp ciddileşti ve bana sert bir bakış attı. Güldüm diye küsmüş olamaz. O bana küsmez. Bende onun aksine daha çok gülerek onu da güldürmeye çalıştım.

Uzun zamandan beri ilk defa bu kadar çok güldüğümü hatırlıyorum. Hayat beni o kadar yordu ki bırak gülmeyi yaşamayı unuttum. Her şeyi bir kenara bırakıp sadece Kahramanımı düşünür oldum. Oysa babam bunları yaptığımı görse hoşnut olur muydu? Ya da kızar mıydı bana? Bilmiyorum... Kafam çok karışık.

Ne ara bu hale geldim ben. Babamın dedikleri şeyleri verdiği öğütleri ne zaman unuttum. Unutmadım ama bunu babama yapamam. Onun ölmüş olmasını yediremiyorum zaten bunu babama borçluyum. Babam ya da bir başkası öyle düşünmese bile ben kendimi babama borçlu hissediyorum.