17 YAŞIM

#37-İzin Vermem-

Yanında olmayabilirim sevgilim...
Yanında olmayabilirim
Fakat bu kadar uzaklık , bu kadar hasretlik seni deliler gibi sevmeme engel değil anlıyor musun?
Çünkü gerçekten "seven kalbin"mazereti yoktur mesafelere karşı.
Biliyor ki bir gün sahibine kavuşacak.
Biliyor ki bir gün kavuştuğunda bu sensiz geçirdiği günlerin acısını doyasıya çıkartacak.

Yazarlar;
Bugün bir değişiklik yapalım dedik. Önce biraz sohbet edelim eee nasılsınız. Biz mi? Psikolojisi bozuk iki yazar olarak yola devam ediyoruz o kadar. Allaha şükür başka sorunumuz yok. Sanırım bölümleri yazarken içimizdeki kopan fırtınaları anlatmaya çalışıyoruz. Biraz duygusal biraz yorgun belki biraz da aşık. Siz ne derseniz. Sanırım en iyisi yorulmuş olur. Ama size söz veriyoruz bölümlerde yorgunluğumuzu anlamıyacaksınız . İnsanlar öyle şeylere alışıyor ki bazen farkına bile varmıyoruz. Meğer ne çabuk alışmışız diyoruz. Bu ben değilim diyoruz . Oysa biz de değişmişizdir zamanla ona da alışıyoruz.
Şimdi sizden istediğimiz okumaya devam edin. Ben olsam bizim kitabı okumayı bırakmam. Yanlış anlamayın biz yazdık diye değil. Bazen içinizde biriken ve bir türlü anlatamadığınız kırılmışlığı kitapta buluruz. Biz yazarız sizde bizim en değerli okurlarımız sınız. Ortak yönümüz kim bilir belki de kırılmışlığımız dır. Bunu göz önüne alın ve keyfini çıkararak okuyun.
Bu arada okurken "Vur yüreğim "şarkısını dinlerseniz sevinirim. Biz onu dinleyerek yazdık eminim sizde dinleyerek okumaktan zevk alacaksınız. Neyse çok konuştum
Size iyi okumalar umarım çoook beğenirsiniz...

Nefes alamıyorum baba. Dünyanın en kolay işini bile yapmayı beceremiyorum. Ne nefes alabiliyorum nede sana gelebiliyorum. Neden bu kadar çaresizim . Baba lütfen bişey söyle neden susuyorsun. Senin cümlelerin bana yol gösterirdi şimdi neden susuyorsun.

Konuşsana baba. Lütfen baba senin sessizliğin korkutuyor beni. Hem senin ellerin neden bu kadar soğuk. Bana umut dolu bakan gözlerin şimdi neden soluk. Kalksana baba senin kolların sarmayınca ısınamıyorum ben. Lütfen baba duy sesimi. Sence de bu kadar korku yetmez mi?
Ben yokluğunu istemiyorum senin yokluğun benim ölümüm olur. Beni sensiz bırakma . Gitmeyeceksin değil mi bırakmıyacaksın. Hani ben hep çocuk kalacaktım. Hani seninle büyüyecektim. Korkularım vardı ya onu seninle yenecektim. Nereye gidiyorsun baba burdayım ben. Yine mi sensizlik yine mi çaresizlik.

Korkuyorum baba karanlıktan , sensizlikten , kalan ömrümü sensiz geçirmekten çok korkuyorum. İmkansızlıklar bana kadermi baba. Çok şey istememiştim oysa. Her çocuk gibi babam yanımda olsun beni bırakmasın istedim. Baba gitme gidemezsin ben varım . Beni bırakamazsın. Lütfen baba. Şimdi sırası değil. Hem ben kötü müyüm baba . Senin kızınım babalar kızlarını bırakıp gider mi gitmez baba gitme benden. Ben sensizliği bilmiyorum bırakma beni.

Yine kabustan terleyerek uyandım. Babam defalarca kez bırakıp gitti beni. Her seferinde canım daha fazla yanıyor . Çakan şimşekle bir hışım odadan çıktım. Nereye gidecektim bilmiyorum. Dış kapıyı açıp üskata çıktım. Binanın terasına gelip en uca oturdum. Bağırmak istiyorum içimde ne var ne yoksa bağırarak boşaltmak.

-Yağmur yağıyorsun da neden içimde ki ateş yanmaya devam ediyor. Neden her bir damlada alevleniyorum. Babam nerde yağmur neden gelmiyor. Benim canım yanıyor yağmur babam gelsin .

Gözyaşlarım yağmur damlalarına karışırken . Ben yine sustum. Bağırmak da işe yaramıyor. Ben susunca bir şimşek daha çaktı. Neydi bu şimdi bana birileri karşılık mı veriyordu. Daha çok ağlamaya başladım. Babama gitmek istiyorum.

-Yağmur babama de ki kızın seni çok özlemiş dayanacak gücü kalmamış yanına gelmek istiyormuş de.

Bir şimşek daha ben şimşeklerden korkan kız şimdi onlarla konuşuyorum. Anlıyorlar beni. Sona mı gelmiştim şimdi. Tek yapmam gereken kendimi boşluğa bırakmaktı. Hem sonra babama kavuşacaktım .