Campus Hunter (Hunter Series #1)

Chapter 35: Let the Game Begin

"If you hear the bell ring again, it signifies a group has already discovered the true treasure; but, if no one has found the main treasure, you will all be expelled from school," pahayag ng emcee na ikinagimbal ng lahat.

Natahimik kami sa sinabi ni Miss Consolacion. Wala na kami magagawa sa kalokohan ng paaralan na ito kaya walang nag protesta. Isa-isa nang pinakuha ng piece of map ang lahat ng grupo. Si Kurt ang leader namin.

The emcee raised the red flag. "Ready, set, go!"

Everyone started running subalit ako ay nanatiling tulala. Sino ba naman kasing matinong eskwelahan ang nagnanais na mapalayas ang mga matatalino nilang studyante? At first I didn't want to study at IA, now I don't want to be separated from my friends. Kung kailan ngayon lang ako nagkaroon ng mga kaibigang babae saka pa ako mapapalayo?

"Hey what's the problem?" Cloud asked. I just smiled at them. Dapat mag focus ako sa game na ito.

Sinimulan na namin sundan ang mapa at pansin ko na wala kaming kasabay. Talagang pinaglayo kaming mga grupo.

Naglakad kami sa isang kakahuyan na puno ng mga tuyong dahon at sanga. Nasa unahan si Kurt at nasa likod ko naman si Cloud. We followed the direction of the first map so we could trace the destination.

Nakatayo na kami sa sinasabing X point ng mapa at wala naman kaming matagpuan na kakaiba.

Hanap dito hanap doon pero wala talaga. There is no trace left on the map but only X.

"Ouch!" Cloud shouted. Natawa ako sa kalagayan niya. Ang laki ba naman niyang tao pero nakasubsob siya sa lupa.

"Tawa ka ng tawa diyan di mo na lang ako tulungan," inis na sambit niya habang sinusubukang tumayo.

Kurt approached in his direction. I thought he was going to help him but he pulled something to the ground. Inaalis niya ang mga dahon.

"Paasa," lalo akong natawa kay Cloud. Busangot ang mukha habang tumatayo.

Lumapit na ako sa kanila at inusisa namin ang gingawa ni Kurt.

"There's something here," saad ni Kurt habang may kinakapa sa lupa. Hinukay namin ito upang makita ito. Lumitaw sa amin ang isang panandang kahoy na nakaturo sa bandang silangan.

'May sense din pala ang pagkadapa ko," mayabang na wika ni Cloud. "But look." Pinapagpag niya ang kahoy. "I think something is written here." Pinagpag niya muli ang panandang kahoy and tried to read what was written.

Naawa ako sa kanya kaya kinuha ko ang isa sa mga survival kit ko, ang lapis. I scratched the pencil on the wood at lumabas ang mga salita.

"Wow Stella you're great," Cloud said in amazement. Lalo siyang lumapit sa akin at binasa ang nakasulat sa kahoy.

"I have a name, but it isn't my name. My face shows signs of age. I always mean the same thing, no matter what I say. I'm born in mourning, and I last 'til the end of days. Men plant me, but I never grow. They run from me, but I never move. They look at me and see their future, rotting in the fields where I bloom. What am I?"

It's a riddle. Hinawakan ko ang wood upang mas makita ito but Cloud pushed me. Ang likot talaga ng Ulap na ito.

"Teka I'll read it again, hindi ko na gets," sambit niya.

"No need, the answer is tombstone," Kurt said seriously.

Wow ang galing nasagot niya agad 'yun? Pansin ko kanina pa siya seryoso. It looks like the cold and serious Kurt I met on my first day at the academy is back.