TEHLİKELİ İNTİKAM

34. BÖLÜM "DOSTLUK"

Bölüm şarkısı; Jonas Blue - Mama & William Signe

34. BÖLÜM "DOSTLUK"

●

Yaşamak bazen çok zordu.

Çoğu kişi herkesin aynı şeyleri yaşadığını, tek olmadığını söyler ancak içten içe en zorunun kendisini bulduğunu, karanlığın ta içinde olduğunu düşünürdü. İnsan anlaşılmak istiyordu, sessizliğin içindeyken bile anlaşılmak, anlatabilmek.

Bu yüzden yalnız olmak istesekte bir süre sonra insan da kendini anlayamıyordu. Birilerine ihtiyaç duyardı insan, onu koruyan bir insana, onu seven bir insana ve en önemlisi anlayan bir insana.

Elvan'ın irileşen gözleriyle ne yapacağını anlamıştım. Hemen elimi dudaklarının üstüne kapattım ve çığlık atmaması için onu önledim. Korkuyla omzumun üstünden kapıdan dışarıya baktığımda kafede ki insanların tümünün bize şok olmuş gözlerle baktığını gördüm. Elvan da fark etmiş olacak ki gözlerini etrafta gezdirmeye çalışarak en sonunda dudaklarının üstündeki elimi işaret etti. Doğrulacağım anda Buğra'nın sesini duydum ve korkup tekrar yere uzandım. Ayak sesleri uzaklaştığında onun gittiğini anlamıştım. Rahatlayarak bir nefes verdiğimde Elvan yanımda doğrulup kolumu tuttu ve bana kalkmam için yardım etti.

Hâlâ gözlerimi kafenin dışarısından -sokaktan- çekemiyordum, Elvan büyük ihtimalle bir şeyler olduğunu anlamıştı ancak bunu nasıl izah edecektim? Mafya olan eski sevgilim beni kaçırdı ve beni tehdit eden adamı bulmak için kendisiyle birlikte beni de bara götürdü mü? Ah! Ne yapacaktım ben!

Elvan'ın yanına, saçını üstten dağınık bir topuz yapmış, önlüğünden anladığım kadarıyla garson olan bir kız geldi ve nefes nefese "Patron duymadan kaç Elvan!" Dedi.

Elvan korkuyla bir bana birde kıza baktığında yutkundu ve başını sallayarak aniden beni kendiyle birlikte kapıya doğru götürdü, şimdi ne yapacaktım? Buğra bizi görürse her şey biterdi ve asıl onu boşverdim Elvan'ın başı derde girer, Buğra onu da bırakmazdı. Saklayamayacaktım, evet Elvan duyarsa başı derde girecekti ancak asıl şimdi buradan çıkarsak ölebilirdi. Dudaklarımı birbirine bastırdım ve korkuyla sesim titrerken "Dur!" Dedim kolumu kendime doğru çekerken. "Kaçtığım adam bizi görürse bir daha kurtulamayız!"

Elvan irileşen gözleriyle bana doğru döndüğünde çok fazla tepki vermemesi için dua ediyordum, ve öyle de oldu. İrileşen gözleri sonradan yüzüyle birlikte normale dönerken "Tamam," dedi. Onun da korkmaya başladığını anlamıştım. Kolumu bırakmadan beni tezgaha doğru götürdü ve bizim yanımıza gelen kız parayı ödeyen müşteriyle ilgilenirken bizi uyaran gözlerle baktı. Elvan ona sorun yok der gibi başını iki yana salladığında "Çabuk ol!" Diye kısıkça bağırdım ve tezgahın arkasına geçtiğimizde koltuk ve askılıktan başka bir şey olmayan küçük bir odaya girdik.

Odanın giriş kapısını kapattığında kolumu bırakmıştı. Gözlerim karanlık odayı taradı ve kırık sayılacak, sağlam olmayan siyah bir kapı gördüm. Elvan bana doğru döndüğünde hızla kapıya doğru koştum ve kulpu tuttuğumda hızla açtım. Elvan "Oh, açıkmış!" Diye rahatlayan bir sesle arkamda konuştuğunda kendimi çöp konteynırlarının konulduğu uzun dar yola attım ve Elvan kapıyı arkamızdan kapattığında yolun sağına ve soluna bakındım. Buradan çıkmalı ve eve gitmeliydik.

Elvan'a doğru dönüp planımı anlatacağım anda cebinden çıkardığı telefonunu kulağına bastırdığını gördüm ve hâlâ korkuyla atan kalbim yüzünden sırtımı kapıya verip eğildim. Buğra bizi burada bulamazdı, değil mi?

"Alo, Gizem! Nevra yanımda çabuk bizi almaya gelin!"

Başımı kaldırıp irileşen gözlerimle ona baktım. Kaç gündür Buğra'nın yanındaydım bilmiyordum açıkçası. Birkaç gün olmuştu ancak sayıyı bilemiyordum. Beni bayılttıktan sonra uzun bir süre uyanmamış olabilirdim. Telefonun karşısından gelen Gizem'in güçlü sesiyle birlikte Elvan başını salladı ancak Gizem'i duymamıştım. "Bilmiyorum, bir anda ortaya çıktı. Kaçmış! Hemen buraya gelmezsen Buğra bizi bulabilir!"