HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Αχιλλέας
Μόλις μπήκαμε στην τάξη την άφησα και έκατσα σε ένα τυχαίο θρανίο.
Δεν μπορώ να σταματήσω να την σκέφτομαι—μαλακία μου, το ξέρω. Αν δεν ήμουν τόσο χαζός θα ήμουν δίπλα της και θα την προστάτευα και τίποτα απο ολα αυτά δεν θα είχαν συμβεί.
Όταν κοίταξα πίσω την είδα να κλείνει το κινητό της και να σηκώνεται για να φύγει.
Ήμουν σίγουρος οτι είδα δάκρυα στα μάτια της. Μόλις βγήκε έκλεισε με δύναμη την πόρτα. Θα ήθελα να ήξερα τι σκέφτεται.
Εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου, δεν ήμουν ποτέ ετσι. Μόνο με εκείνη ένιωθα αυτό το συναίσθημα—αυτή την έντονη επιθυμία να την προστατεύω.
«Το έπαιζε αθώα και πήγε με τον Γιάννη, ε;»
«Τι πουτάνα.»
«Τραγικό.»
Στριφογύρισα τα μάτια μου.
Δεν μπορώ να φανταστώ πως νιώθει αυτη τη στιγμή. Μάζεψα την τσάντα μου από το πάτωμα και βγήκα από την αίθουσα.
Προσπάθησα να σκεφτώ που έχει πάει.Έψαξα στις τουαλέτες, έψαξα έξω. Δεν ήταν πουθενά.
Κινήθηκα προς την πτέρυγα του γυμνασίου—θυμήθηκα οτι συνηθίζαμε να καθόμαστε μαζί εκεί.
Αν δεν είναι και εκεί, σημαίνει οτι έχει φύγει σίγουρα από τον χώρο του σχολείου—τι ηλίθιο κορίτσι.
Αν και εκείνο το μέρος είναι κλειδωμένο, είμαι σίγουρος οτι έχει μπει από το παράθυρο, όπως κάναμε παλιά.
Πήδηξα από το παράθυρο και μπήκα μέσα. Ελπίζω να είναι εδώ, είναι το μόνο μέρος που δεν έχω ψάξει.
Ζωή
Αν είναι καθηγητής την έχω βάψει.
Τόσα χρόνια δεν έχω πάρει αποβολή και πιστέψτε με, δεν θέλω να πάρω τώρα. Προσπάθησα να κρυφτώ πίσω απο ένα γραφείο. Είμαι αρκετά μικρόσωμη για να περάσω απαρατήρητη.
