HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Oops! Questa immagine non segue le nostre linee guida sui contenuti. Per continuare la pubblicazione, provare a rimuoverlo o caricare un altro.
"Που είσαι; Θα αργήσεις πολύ;"
Ξεφύσηξα. Έστειλα μήνυμα στον Αχιλλέα δύο ώρες πριν, αλλά δεν απαντάει ούτε στις κλήσεις, ούτε και στα μηνύματα μου.
Η Αριάδνη είχε μόλις φτάσει και περίμενε, ένιωθα άσχημα που την άφηνα κάτω μόνη της επειδή ο Αχιλλέας ήταν ανίκανος να δώσει σημεία ζωής.
"Φεύγεις;"
Άκουσα την φωνή της γιαγιάς. Είναι από τις πιο καλές γυναίκες που έχω γνωρίσει. Έδειχνε απίστευτα ταλαιπωρημένη και ξέρω οτι περιμένει τον Αχιλλέα πριν πέσει για ύπνο.
"Ναι. Δεν μπορώ να καθίσω περισσότερο, με περιμένει μια φίλη μου κάτω."
Σπάνια χαμογελούσε η γιαγιά Λίτσα. Ανταπέδωσα το χαμόγελο και την αγκάλιασα.
"Θα έρχομαι συχνά, μην ανησυχείτε."
Έγνεψε καταφατικά.
"Ο Αχιλλέας θα έρθει σε λίγο, δεν χρειάζεται να τον περιμένετε. Μπορείτε να ξεκουραστείτε."
Ψέματα. Δεν έχω ιδέα που είναι. Ο Πάρης χώθηκε ξανά στην αγκαλιά μου. Μερικές φορές όμως τα ψέματα κάνουν την δουλειά τους, θέλω να κοιμηθεί ήσυχα.
"Τα λέμε μικρέ."
Ανακάτεψα τα μαλλιά του και βγήκα από το διαμέρισμα κρατώντας την βαλίτσα μου.
Το ροζ μίνι κούπερ της Αριάδνης ήταν παρκαρισμένο απ'έξω. Χαμογελούσε πλατιά.
Τοποθετήσαμε την βαλίτσα μου στα πίσω καθίσματα και έκατσα στην θέση του συνοδηγού.
"Είσαι έτοιμη να ζήσεις την πιο υπέροχη εμπειρία της ζωής σου;"
Ανασήκωσε παιχνιδιάρικα τα φρύδια της.
Μάλλον είμαι. Σε αυτή την μικρή διαδρομή ήμουν βυθισμένη στις σκέψεις μου, ενω η Αριάδνη σιγοτραγουδούσε. Μια μόνο σκέψη βασάνιζε το μυαλό μου. Που μπορεί να είναι ο Αχιλλέας;
"Ξέρεις τι έγινε μετά τον αγώνα;"
Ρώτησα δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου. Βιαζόμουν να πάρω τα κλειδιά μου και να εξαφανιστώ από το γήπεδο μετά από αυτό το φιλί. Είχα γίνει κατακόκκινη.
