HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ᴅᴀʏ sᴇᴠᴇɴᴛᴇᴇɴ, ᴇɪɢʜᴛᴇᴇɴ, ɴɪɴᴇᴛᴇᴇɴ
Ξάπλωσα απελπισμένη στο κρεβάτι μου. Τελευταία νύχτα στο σπίτι μου. Αύριο θα φύγουμε στο πατρικό της μάνας μου.
Παρατηρούσα το λευκό ταβάνι. Από μικρή έλεγα στην μητέρα μου να το βάψουμε, δεν ημουν ποτέ λάτρης του λευκού χρώματος. Τώρα ομως μου αρέσει. Είναι αδειο. Είναι απλό, λιτό.
Είχα ανοίξει ελάχιστα το παράθυρο. Ζεσταινόμουν.
Πρέπει να ετοιμαστώ αλλά βαριέμαι. Δεν εχω ούτε την όρεξη, ούτε την δύναμη για να το κάνω αυτό.
"Ζωή;"
Η πόρτα του δωματίου μου άνοιξε και ανασηκώθηκα ελάχιστα.
"Ακόμα ξαπλώνεις; Πρέπει να ετοιμαστείς!"
Φώναξε η μητέρα μου και σηκώθηκα βαριεστημένα. Άρχισα να μαζεύω τα πράγματα μου.
Εκτός από ρούχα, πήρα και διάφορα μικρά αντικείμενα που ήθελα να εχω να μαζί μου. Το κινητό μου ήταν στην δόνηση και δεν με άφηνε σε ησυχία.
Ένα σωρό μηνύματα και κλήσεις από τον Αχιλλέα, αλλά και τρία μηνύματα από την Εύα.
Αποφάσισα να μην δώσω σημασία και τα αγνόησα.
Τέλεια.
Με δυσκολία, του έκανα φραγή κλήσεων και απενεργοποίησα το κινητό μου. Πρέπει να βάλω ενα τέλος στο κεφάλαιο Αχιλλέας.
Με το μυαλό μου κολλημρνο σε εκείνον, πέρασε το βράδυ μου. Δεν μπορούσα να βολευτώ, ούτε και να κοιμηθω. Έτσι και πέρασα την τελευταία μου μέρα στο σπίτι μου. Έφυγα με δάκρυα να κυλούν πρόσωπο μου.
Υπέροχο, ε;
"Ζωή, φεύγουμε! Κατέβα!"
Φώναξε η μητέρα μου και κατέβαινα τις σκάλες βαριεστημένα, παρατηρώντας για τελευταία φορά τον χώρο.
Δεν θα ξαναδώ το σπίτι μου, το δωμάτιο μου, τον υπολογιστή μου, την κουζίνα, τίποτα.
