Είκοσι Μέρες

×72×

"Σου είπα να φορέσεις μαύρα και όσο πιο διακριτικά ρούχα μπορείς. Δεν ζήτησα κάτι τόσο δύσκολο."

Είπα αντικρίζοντας το συνολάκι της Αριάδνης. Φορούσε ένα έντονο ρόζ φόρεμα.

"Μα θα πάμε σε πάρτυ μετά. Δεν μπορώ να εμφανιστώ μπροστά στον Τεό με τις φόρμες"

Σταύρωσε τα χέρια της.

"Πριν το παρτυ όμως συμφώνησες να έρθεις μαζί μου. Αριάδνη, καλύτερα να μείνεις πίσω."

Χαμογέλασε.

"Μην ξεχνάς οτι οδηγάμε το αυτοκίνητο μου αυτή την στιγμή και δεν πρόκειται να σε αφήσω μόνη σου."

Ξεφύσηξα. Είχαμε ήδη φτάσει έξω από την πολυκατοικία.

"Τέλος πάντων. Όπου νά'ναι θα βγεί από το σπίτι του."

Γέλασε.

"Πως είσαι τόσο σίγουρη;"

Την κοίταξα με ένα υπεροπτικό βλέμμα.

"Το πάρτυ ξεκινάει στις έντεκα. Ο Αχιλλέας είναι συνεπής και δεν αργεί ποτέ. Σε τρία λεπτά θα είναι έξω."

Φόρεσα τα γυαλιά ηλίου μου.

"Νιώθω οτι το έχεις ξανακάνει αυτό."

Δήλωσε και γέλασα. Που να 'ξερες καημένη.

"Συγκεντρώσου, έχω μια πολύ σοβαρή δουλειά να κάνω αυτή την στιγμή και με αποσπάς."

Αναστέναξε και άνοιξε το ραδιόφωνο, την ώρα που είχα καρφώσει το βλέμμα μου στην πόρτα της εξόδου.

"Με ενοχλεί."

Το έκλεισα και μούγκρισε.

"Είσαι τόσο εκνευριστική. Απλά θα τον ακολουθήσουμε."

Παραπονέθηκε και ξεκίνησε να παίζει ενα σπαστικό παιχνίδι στο κινητό της.

"Να τος!"

Τσίριξε και κάλυψα με το χέρι μου το στόμα της.

"Μην φωνάζεις μπάρμπι, δεν πρέπει να μας ανακαλύψει."