HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"Ζωή."
Γρύλισα νευριασμένη.
"Έλα τώρα, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου."
Ο Τεό συνέχιζε να μιλάει από πίσω μου.
"Σε παρακαλώ;"
Τον αγνόησα και αναποδογύρισα τον χάρτη μου.
Πρέπει να βρώ την αναθεματισμένη αίθουσα Β-13 και δεν μπορώ. Έχω και τον Τεό να με φωνάζει. Τι έχω κάνει και με μισεί τόσο το σύμπαν;
"Τεό, σε ικετεύω. Σκάσε."
Που στον διάολο είναι και αυτή η τάξη τώρα; Θα αργήσω. Ξεκίνησα να περπατάω προς μια άγνωστη κατεύθυνση. Αυτό το κτίριο είναι γιγαντιώδες και δεν πρόκειται να το συνηθίσω ποτέ.
Με έπιασε γύρω από τον αγκώνα και σταμάτησα απότομα να περπατάω, με αποτέλεσμα να πέσω κάτω.
"Τεό!"
Γκρίνιαξα και με πλησίασε γελώντας.
"Μπορείς να μου πεις για ποιό λόγο δεν πήγες στους αγώνες και έμεινες εδώ, ε; Για να μας πρήζεις;"
Ρώτησα αγανακτισμένη καθώς προσπαθούσα να ισιώσω τον τσαλακωμένο, πλέον, χάρτη μου.
Είχε προσφέρει το χέρι του για βοήθεια, αλλά οχι, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις δεν τον εμπιστεύομαι. Είναι ικανός να με αφήσει να ξαναπέσω.
"Δεν είμαστε όλοι τόσο καλοί στην μπάλα σαν τον Αχιλλέα. Δέχτηκαν πολύ λίγα άτομα από τους πρωτοετείς. Τέλος πάντων, άλλο είναι το θέμα μας."
Ξεφύσηξα.
"Απλά βοήθησε με, γιατί δεν πρόκειται να βρω ποτέ τον σωστό δρόμο και υπόσχομαι ότι όταν τελειώσω το μάθημα, λίγο πριν φύγω στην δουλειά μου, θα μιλήσουμε. Εντάξει;"
Ρώτησα μιας και βρισκόμουν σε αδιέξοδο.
"Μα πρέπει να-"
"Δεν έχει μα. Δέχεσαι;"
Δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό το υπερβολικά σημαντικό και σοβαρό θέμα που θέλει να λύσουμε. Η αλήθεια είναι οτι καίγομαι για να μάθω τώρα.
