Είκοσι Μέρες

×46×

Τα βλέμματα μας συναντήθηκαν.Το γνωστό, πλεον, συναίσθημα με κατέκλυσε. Εκείνο το γλυκό σφίξιμο στο στομάχι.

Οι χτύποι της καρδιάς μου αυξήθηκαν απότομα. Δεν μπορούσα να διακρίνω καλά το πρόσωπο του, αλλά η μυρωδιά του με αναστάτωνε.

Ο Μάριος τον σκούντηξε για να φύγουν, μα έμεινε εκει. Έμεινε ακίνητος και με κοιτούσε.

Το ιδιο έκανα και εγω. Ήθελα να πάρω την δόση μου για σήμερα. Δεν ξέρω αν θα μου δωθεί ξανά η ευκαιρία να τον παρατηρήσω ετσι.

Πρέπει να θύμωσε πολύ μαζί μου οταν βρήκε τα ναρκωτικά στο σπίτι μου.

Ψιθύρισε κάτι στον Μάριο που φυσικά δεν μπόρεσα να ακούσω με τίποτα, λόγω της απόστασης. Ο Μάριος χαμογέλασε και μπήκε μέσα στο club.

Ο Αχιλλέας με πλησίαζε.

Κούνησα μπερδεμένη το κεφάλι μου. Όντως τώρα; Ήταν κάτι που δεν το περίμενα και δεν ήξερα πως να αντιδράσω.

Ανασηκώνομαι στιγμιαία απο την θέση μου αγχωμένη. Πριν προλάβω καν να σκεφτώ πως να συμπεριφερθώ, είχε φτάσει ακριβώς μπροστά μου.

Σήκωσα με δισταγμό το κεφάλι μου για να ειδωθούν τα βλέμματα μας.

Ένιωσα την καυτή του ανάσα να γαργαλάει ελάχιστα το πρόσωπο μου. Εκείνη της στιγμή ένιωσα πως είμαστε φτιαγμένοι ο ενας για τον άλλον.

Τα βλέμματα μας μπορούσαν να μείνουν παγωμένα, έτσι, για αρκετή ώρα χωρίς να λέμε τίποτα. Χωρίς να πει τίποτα, άπλωσε το χέρι του.

Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Να τον πιάσω και να τον αφήσω να με πληγώσει ξανά;

Μπορεί να μην σε ξαναπληγώσει.

Γάμα το. Οταν αναλύω τόσο πολύ τα πράγματα στο κεφάλι μου, παίρνω λάθος αποφάσεις.

Θα ζήσω την στιγμή.

Έτεινα το χέρι μου προς το μέρος του και χαμογέλασε αμέσως πλατιά.

Με έπιασε σφιχτά και σηκώθηκα απο το παγωμένο, από το κρύο, παγκάκι. Έστρωσα το φόρεμα μου και τον ακολουθούσα καθώς προχωρούσε μπροστά μου.