HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Είπα και την πέταξα στον καναπέ, γνέφοντας συνεχώς σαν χαζό. Με κοιτούσε με μισό μάτι. Γιατί να μην το εχω καθόλου με την υποκριτική; Είμαι τόσο ατάλαντη στα πάντα.
"Μα σου είναι τεράστια. Και μυρίζει αντρική κολώνια."
Εκνευρισμένη πήρα την ζακέτα του και την φόρεσα.
"Ε είναι άνετη μπαμπά. Βλέπεις;"
Την φόρεσα και έκανα μια σβούρα λες και βρίσκομαι στο shopping star και τον κοίταξα ξανά.
"Ωραιά, ε; Την πήρα όταν είχε εκπτώσεις."
Ελπίζω να πείστηκε.
"Και γιατί μυρίζει αντρική κολώνια;"
Ρώτησε καχύποπτος.
"Την είχα δανείσει σε έναν φίλο μου γιατί, όπως είπες, μου είναι και αρκετά μεγάλη."
Απάντησα.
"Αφού δεν έχεις φίλους Ζωή."
Τον κοίταξα σοκαρισμένη και προσπάθησα να πνίξω το γέλιο μου. Τι γελοία κατάσταση.
"Τέλος πάντων. Έλα να φάμε, κρύωσε το φαγητό."
Με κοίταξε απορημένος εξαιτίας της περίεργη συμπεριφοράς μου και κάθισε ξανά στην θέση του. Εγω θα έπρεπε να είμαι αυτή με το περίεργο βλέμμα, οχι εκείνος.
Άκου εκεί δεν έχω φίλους..
Πάλι καλά δεν το αναλύσαμε περισσότερο, θα είχα τρελαθεί.
"Παω τουαλέτα."
Είπα στο άκυρο και ανέβηκα γρήγορα πάνω. Τον εχω αφήσει μισή ωρα πάνω.
Άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου. Ο Αχιλλέας τινάχτηκε προς τα πίσω και γέλασα πνιχτά.
"Εγω είμαι."
Ψιθύρισα και κλείδωσα την πόρτα μου. Με αγριοκοίταξε, ξανά. Με κοιτούσε εξονυχιστικά.
