HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
اوووه! هذه الصورة لا تتبع إرشادات المحتوى الخاصة بنا. لمتابعة النشر، يرجى إزالتها أو تحميل صورة أخرى.
"Ώστε αυτό είναι το μαγαζί που δουλεύεις."
Διαπίστωσε, καθώς καθόμασταν σε ένα γωνιακό τραπέζι δίπλα στο παράθυρο. Επεξεργαζόταν τον χώρο.
"Ναι, ωραίο, ε;"
Έγνεψε καταφατικά. Η αμηχανία είναι έντονη, δεν έχω βγει ποτέ με την μητέρα μου και μετά από τόσους μήνες δεν ξέρω τι να της πρωτοπώ.
"Για πες, πως πηγαίνει η σχολή; Σου αρέσει εδώ;"
Ρωτούσε την ώρα που προσπαθούσε να διαλέξει κάτι να παραγγείλει από το μενού.
"Μια χαρά. Το κτίριο είναι τεράστιο και καλά εξοπλισμένο. Το δωμάτιο μου είναι επίσης καλό."
Χαμογέλασε στιγμιαία.
"Γνώρισες κανένα παιδί;"
Ρώτησε λίγο πονηρά και ξεφύσηξα. Ευτυχώς ο Άρης διέκοψε αυτή την αμήχανη στιγμή.
"Έτοιμες;"
Μου έσκασε ένα πλατύ χαμόγελο και έβγαλε το μπλοκάκι του. Αφού παραγγείλαμε δύο καφέδες, η μητέρα μου έτεινε το χέρι της προς το μέρος του.
"Μυρτώ, μητέρα της Ζωής, χάρηκα."
Έκαναν μια πρόχειρη χειραψία και ο Άρης της συστήθηκε. Μιλήσαμε ελάχιστα και επέστρεψε στην δουλειά. Ήλπιζα η μητέρα μου να είχε ξέχασει την προηγούμενη ερώτηση της.
"Μένεις σε κάποιο ξενοδοχείο;"
Ρώτησα την πρώτη ερώτηση που πέρασε εκείνη την στιγμή από το μυαλό μου.
"Ε, ναι. Αύριο φεύγω."
Είπε και την κοίταξα απορημένη.
"Είχες πει οτι θα κάτσεις παραπάνω."
Το βλέμμα της σοβάρεψε και ξερόβηξε.
"Ο πατέρας σου δεν είναι και πολύ καλά."
Ξεκίνησε να λέει, αλλά μας διέκοψε ο Άρης που μόλις άφησε τους καφέδες. Έγνεψα προς το μέρος του και απομακρύνθηκε αφήνοντας την επόμενη παραγγελία σε ένα άλλο τραπέζι.
