HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αγχώνομαι τόσο.
Ίσως επειδή θα είναι η πρώτη φορά που θα δω τον Πάρη μετά την μετακόμιση μου και φοβάμαι την αντίδραση του ή ισως επειδή δεν ξέρω που στον διάολο είναι ο Αχιλλέας.
Μάλλον και τα δύο. Ανάσες Ζωή, βαθιές ανάσες.
Καθώς πλησίαζα στην πολυκατοικία, το κινητό μου δονήθηκε και το έβγαλα βιαστικά από την τσέπη μου, ελπίζοντας πως θα είναι ο Αχιλλέας.
"Αχιλλέα;"
Ρώτησα ενθουσιασμένη, χωρίς καν να κοιτάξω τον αριθμό που καλεί.
"Ζωή μου!"
Άκουσα την φωνή της μητέρας μου και γούρλωσα τα μάτια μου. Πέρασαν δύο μήνες από την τελευταία φορά που μιλήσαμε, τότε πήρε μόνο και μόνο για να μάθει που βρίσκομαι.
"Γεια σου μαμά. Τι κάνεις;"
Νιώθω τόσο άβολα για κάποιον ανεξήγητο λόγο μιλώντας με την ίδια μου την μάνα.
"Καλά είμαι. Θέλαμε να σε ειδοποιήσουμε οτι θα σε επισκεφτούμε με τον πατέρα σου."
Σταμάτησα να περπατώ και πάγωσα παρατηρώντας το κινητό μου.
"Τ-τι;"
Θα πρέπει να αστειεύεται. Σιγά μην ξοδέψει χρήματα και ταξιδέψει έως εδώ για εμένα.
"Ναι, δεν είναι υπέροχο;"
Είπε με φανερά ψεύτικο ενθουσιασμό και καθάρισα τον λαιμό μου.
"Ναι."
Δεν το περίμενα αυτό.
"Στείλε μου την διεύθυνση σου και θα είμαστε εκεί σύντομα. Μας έλειψες γλυκιά μου."
Ένιωσα ένα σφίξιμο στο στήθος μου. Και εμένα μου έλειψε. Τον τελευταίο χρόνο της ζωής μου είχαμε έρθει κάπως πιο κοντά και δεν θέλω να χαλάσει αυτός ο δεσμός.
"Και μένα. Θα τα πούμε μετά."
Τερμάτησα την κλήση, απορώντας ακόμη γιατί τηλεφώνησε και πως της ήρθε έτσι ξαφνικά η ιδέα να με επισκεφτεί.
