HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"Φτάνει, αρκετά. Σε ικετεύω, τι έχω κάνει και με βασανίζεις τόσο;"
Φώναξα και με κοίταξε έκπληκτος.
"Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εξάπτεσαι."
Είπε παραπονεμένος και άνοιξε τον υπολογιστή μου. Τον αγριοκοίταξα.
"Έχεις κάνει άνω-κάτω όλο το δωμάτιο μου. Μην αγγίζεις το λάπτοπ μου!"
Ξεφύσηξα, αρπάζοντας το από τα χέρια του. Το άφησα το γραφείο μου.
"Καταρχήν, αυτό είναι το κρεβάτι μου."
Έδειξα προς το μέρος όπου είχε βολευτεί. Βασικά ήταν σαν να χοροπηδούσε ένα μικρό παιδί στο κρεβάτι των γονιών του.
"Νομίζω οτι πρέπει να επιβάλλω μερικούς κανόνες."
Γέλασε.
"Εγώ δεν υπακούω κανέναν."
Είπε κουνώντας επιδεικτικά τον δείκτη του χεριού του.
"Κρίμα, αν δεν σου αρέσει να φύγεις από εδώ. Νομίζω οτι θα είναι η πιο ικανοποιητική λύση και για τους δυό μας."
Χαμογέλασα.
"Εσύ θα έπρεπε να είσαι αυτή που θα φύγει."
Είπε με θάρρος και γούρλωσα τα μάτια μου.
"Δεν γνώριζα οτι επιτρέπεται να μένει ένα αγόρι με ένα κορίτσι."
Δήλωσα και χαμογέλασε πονηρά.
"Φυσικά και δεν επιτρέπεται, χαζούλα. Απλά δεν υπάρχουν άλλα διαθέσιμα δωμάτια και δεν υπάρχει άλλη λύση."
Δεν με πείθει.
"Εντάξει. Οχι κανόνες, όχι καυγάδες. Απλά δεν θα με ενοχλείς. Μπορείς να συμβιβαστείς με αυτό τουλάχιστον;"
Γρύλισα προσπαθώντας να αποφύγω έναν ακόμη καυγά και έγνεψε.
"Έχω την καλύτερη συγκάτοικο."
Είπε με έναν ψεύτικο τόνο και γέλασα, ενώ με αγκάλιαζε.
