HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ξύπνησα με έναν απαίσιο πονοκέφαλο.
Νιώθω πως από λεπτό σε λεπτό θα πέσω πάνω σε κάποιον και δεν θα ξανασηκωθώ.
Άνοιξα την βαριά πόρτα του γηπέδου και κατευθύνθηκα προς τις κερκίδες. Δεν έχω μάθημα τώρα και δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω.
"Σήμερα το βράδυ, γύρω στις εννέα, θα σε χρειαστούμε στην δουλειά."
Αναστέναξα διαβάζοντας το μήνυμα της Μπέλλα.
"Εντάξει, θα είμαι εκεί."
Έβαλα τα ακουστικά μου για να απασχολήσω τον εαυτό μου. Το γήπεδο είναι άδειο και χάρηκα ιδιαίτερα για αυτό, επιτέλους λίγη ησυχία.
"Πως νιώθεις;"
Ρώτησε η Αριάδνη, η οποία με πλησίαζε και στράφηκα προς το μέρος της.
"Καλύτερα από εχθές."
Γέλασε.
"Δεν ξέρεις τι τράβηξα για να γυρίσεις στο δωμάτιο σου."
Ζήτησα συγγνώμη. Δεν μου αρέσει να γίνομαι βάρος σε κανέναν.
"Σιγά, δεν έκανα τίποτα. Λοιπόν, θα παρακολουθήσεις το παιχνίδι;"
Την κοίταξα απορημένη.
"Δεν είναι τίποτα σπουδαίο, οι πρωτοετείς παίζουν με τους δευτεροετείς. Θα κάτσω και εγώ εδώ."
Τέλεια. Σημειώστε την ειρωνία. Νόμιζα οτι θα ήμουν τελείως μόνη μου.
Άφησε τα πράγματα της δίπλα μου.
"Θέλεις καφέ;"
Έγνεψα καταφατικά και απομακρύνθηκε από το γήπεδο.
Τύλιξα τα ακουστικά μου γύρω από το κινητό μου και το έβαλα στην τσάντα μου.
Παιδιά που δεν γνώριζα έμπαιναν μέσα στο γήπεδο και ύστερα ακολούθησαν τα αγόρια που έπαιζαν και στον προηγούμενο αγώνα. Ανάμεσα τους ήταν και ο Αχιλλέας.
"Δεν επιτρέπεται να κάθεσαι εδώ."
Μια κοπέλα που ανηκει στις μαζορέτες, ίσως λίγο μεγαλύτερη από εμένα, μίλησε δείχνοντας την θέση μου.
