HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Βρίσκομαι λίγα μέτρα μακριά από την είσοδο του σχολείου.
Μπορώ να ακούσω και να αναγνωρίσω τις φωνές των συμμαθητών μου. Πίστευα οτι δεν θα ξαναβρισκόμουν εδώ. Τελικά δεν έχει έρθει η ώρα για να φύγω από αυτόν τον κόσμο ακόμη.
Δεν έχω ιδέα τι πρέπει να κάνω αυτή την στιγμή. Έχω καταστρέψει κυριολεκτικά την ζωη μου—μόνη μου.
Έδιωξα όλους τους ανθρώπους από κοντά μου και αυτό έχει ως απόρροια την απόλυτη μου μοναξιά.
Τέλεια.
Δεν υπάρχει άλλη λύση, δεν μπορεί έτσι ξαφνικά να βρω μια καινούργια φίλη. Όλοι ξέρουν για το παρελθόν μου. Όχι οτι το έχω τεράστια ανάγκη, αλλά δεν θα ήταν κακό να είχα ένα άτομο να μου κάνει παρέα.
Κατευθύνθηκα προς το γραφείο για να ρωτήσω για τις απουσίες μου. Περίμενα στην αίθουσα αναμονής αρκετή ώρα. Υπήρχαν πολλά παιδιά πριν απο εμένα στην σειρά.
Μια κοπέλα που δεν είχα δει ξανά, κάθισε στην άδεια θέση δίπλα μου. Οι υπόλοιπες ήταν καλυμμένες. Κανένας δεν ήθελε να κάτσει δίπλα μου.
Γιατί είμαι τόσο αποκρουστική;
Δεν της μίλησα, ντρεπόμουν. Ούτε αυτή έκανε κάποια κίνηση. Νομίζω οτι είναι καινούργια, δεν μου λεει κάτι η εμφάνιση της.
Βέβαια έχω να πατήσω και ένα μήνα στο σχολείο, που να τους θυμάμαι ολους αναλυτικά. Αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο είναι οτι το δημοφιλέστερο θέμα της ημέρας είναι η επιστροφή μου. Φυσικά και τους τράβηξε την προσοχή.
Όλοι με κοιτούσαν περίεργα και με σχολίαζαν. Δεν έχουν καθόλου ζωή και ασχολούνται με την δική μου, ε;
"Ζωή, πέρνα μέσα."
Είπε ο υποδιευθυντής που μόλις βγήκε απο το γραφείο του με δύο παιδιά.
Έκανε νόημα και στην κοπέλα από πίσω μου να περάσει και κάθισε στην καρέκλα του.
