HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Δευτέρα σήμερα, άλλη μια βαρετή μέρα που ξημερώνει με εμένα να ξυπνώ στο δωμάτιο μου.
Δεν περίμενα πως θα έβρισκα όντως τον δρόμο για το σπίτι μου μετά από όλα αυτά που κάπνισα τις τελευταίες δυο μέρες.
Γέλασα και κατέβηκα στον κάτω όροφο παραπατώντας συνεχώς. Σε μια ώρα έχω μάθημα.
Άνοιξα την τηλεόραση και έβαλα δυνατή μουσική. Πρέπει να ξυπνήσω τελείως.
Βούρτσισα τα δόντια μου και έβαλα μερικές κρέμες στο πρόσωπο μου. Τα μάτια μου για έναν ανεξήγητο λόγο είναι κατακόκκινα. Γέλασα.
Χτένισα τα μαλλιά μου. Έχουν μακρύνει πολύ.
Φόρεσα μια κοντομάνικη μπλούζα και ένα απλό ψηλόμεσο τζιν με σκισίματα. Πήρα την ζακέτα που φορούσα εχθές και την φόρεσα.
Τα τσιγάρα βρίσκονται ακόμη στην τσέπη της ζακέτας μου. Πανικοβλήθηκα. Που να τα κρύψω;
Μετά από αρκετή ώρα αποφάσισα να τα κλειδώσω στο τελευταίο συρτάρι του γραφείου μου. Κλείδωσα και τοποθέτησα το κλειδί στο μπρελόκ με τα κλειδιά του σπιτιού.
Έτοιμη.
Άρχισα να ψάχνω το τηλεχειριστήριο στους καναπέδες. Αφού έκλεισα την τηλεόραση, βγήκα έξω.
Ο ήλιος με ενοχλούσε αφάνταστα. Τσούζουν τα μάτια μου.
Πέρασα τον δρόμο αγνοώντας μερικές φωνές οδηγών. Τι θέλουν πρωινιάτικα; Θα αργήσω.
Άρχισα να τρέχω, αλλά επειδή κουράστηκα στα πρώτα δυο λεπτά σταμάτησα. Πρέπει να αρχίσω να γυμνάζομαι περισσότερο.
Βαθιές ανάσες.
Έκατσα σε ένα παγκάκι. Έχω πέντε λεπτά ακόμη.
Περπάτησα και το σχολείο άρχισε να αχνοφαίνεται από το σημείο που βρίσκομαι.
Χαλάρωσα και περπατούσα πιο αργά πλέον. Μπήκα στο σχολείο και αντιλήφθηκα πως αρκετά γνώριμα πρόσωπα με κοιτούσαν. Τι έχω;
