HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Εδώ θα κάτσεις;"
Ρώτησε γελόντας. Έγνεψα καταφατικά.
"Έλα τώρα, σήκω. Δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι."
Μάζεψα το ελάχιστο θάρρος μου και βγήκα από το αυτοκίνητο μου.
"Εγώ; Με βλέπεις αγχωμένη; Γιατί να αγχώνομαι; Επειδή τα αγγλικά μου είναι σκατά και ντρέπομαι να μιλήσω; Επειδή το σχολείο είναι τεράστιο και θα χάνομαι συνεχώς; Επειδή-"
Στριφογύρισε τα μάτια του.
"Μην γίνεσαι τόσο δραματική. Είμαι και εγω εδώ."
Του χαμογέλασα αδύναμα. Ξέρω οτι δεν πρόκειται να βρίσκεται συνεχώς μαζί μου και ούτε το θέλω αυτό. Δεν θέλω να τον πιέζω τόσο πολύ.
"Άργησες ρε."
Μια μεγάλη παρέα μας πλησίασε και ορμήξανε φιλικά στον Αχιλλέα, ενώ έγω στεκόμουν αμήχανα παρακολουθώντας το σκηνικό.
Κανένας δεν ξέρει πόσο μισώ αυτές τις μικρές, αλλά άβολες, στιγμές της ζωής σου που εύχεσαι να εξαφανιστείς, να ανοίξει η γη να σε καταπιεί.
Αφού σταμάτησαν να χτυπιούνται ξεφύσηξα. Αγόρια, τι να πεί κανείς;
Η προσοχή τους στράφηκε επάνω μου και κατακοκκίνησα. Νιώθω εκτεθημένη μπροστά σε οχτώ ζευγάρια μάτια που με παρατηρούν εξονυχιστικά.
Ένα χέρι τυλίχτηκε γύρω από την μέση μου και ανακουφίστηκα.
"Εμείς πάμε μέσα, θα σας βρώ μετά."
Μετά από αρκετά χυδαία σχόλια και σφυρίγματα από την παρέα του Αχιλλέα μπήκαμε μέσα.
"Συγγνώμη γι'αυτό."
Έξυσε αμήχανα τον αυχένα του. Χαμογέλασα.
Καθώς περπατούσαμε προς τα γραφεία, χιλιάδες άτομα χαιρετούσαν τον Αχιλλέα και αρκετά κορίτσια με κάρφωναν με το δολοφονικό βλέμμα τους.
"Αχιλλέα!"
Μια κοπέλα τσίριξε ενθουσιασμένη και χώθηκε στην αγκαλιά του.
