HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
ᴅᴀʏ ғɪғᴛᴇᴇɴ
Είμαι δειλή. Δεν μπορώ να το κάνω. Δεν θέλω να μπλέξει. Δεν θέλω να βασανιστεί εξαιτίας μου.
"Άπλα ήθελα να σου πω πως θέλω να τελειώσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται αυτό που αρχίσαμε. Νομίζω ότι ήταν πολύ κακή ιδέα να μπω στα σπίτια των κοριτσιών, μην ξεχνάμε πως κάποτε ήταν φίλες μου. Δεν έπρεπε να σκεφτώ έτσι. Ήταν λάθος. Επηρεάστηκα από τις ταινίες που έβλεπα, ξεχνώντας οτι δεν ζούμε μια φανταστική κατάσταση, αλλά σε—"
Άρχισα την πολυλογία μου, χωρίς να ξέρω αν βγάζουν καν νόημα τα λόγια μου.
"Αυτό ήθελες να μου πεις;"
Με ρώτησε σηκώνοντας το φρύδι του.
Φυσικά και κατάλαβε ότι κάτι κρύβω. Με ξέρει καλύτερα από τον καθένα.
"Ναι."
Θα τον αποχαιρετήσω με έναν δικό μου τρόπο και θα τον αφήσω να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Κανείς δεν αξίζει να αφήσει την τελευταία του πνοή όπως εγώ, ούτε καν ο χειρότερος εχθρός μου.
Θέλω να με θυμάται σαν μια όμορφη ανάμνηση. Δεν θέλω να με θυμάται σαν μια φίλη του που πέθανε. Θα είμαι πάντα δίπλα του. Ακόμα και όταν φύγω.
Προσπάθησα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου και τα κατάφερα.
"Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως ακυρώνεται το αυριανό. Τον Δημήτρη δεν τον λυπάμαι καθόλου."
Χαμογέλασε και επικράτησε μια γλυκιά σιωπή ανάμεσα μας.
"Νόμιζα πως ήταν κάτι πολύ πιο σημαντικό αυτό που ήθελες να μου πεις. Φαινόταν η ανησυχία στο βλέμμα σου."
Είπε και χαμήλωσα το κεφάλι μου, νιώθοντας απαίσια που ψεύδομαι.
"Τέλος πάντων, πάμε, θα κρυώσεις."
Ήταν το τελευταίο πράγμα που ξεστόμισε εκείνη την κρύα νύχτα, προκαλώντας μου έντονο πόνο στο στήθος.
