HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
اوووه! هذه الصورة لا تتبع إرشادات المحتوى الخاصة بنا. لمتابعة النشر، يرجى إزالتها أو تحميل صورة أخرى.
"Που πας τώρα;"
Άκουσα την φωνή του, την ώρα που κατέβαινα τα σκαλιά.
"Μας περιμένουν τα παιδιά."
Είπα με δυσκολία. Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού και βγήκα έξω σαν κηνυγημένη. Μπήκα βιαστικά στο αυτοκίνητο και φόρεσα την ζώνη μου.
"Επιτέλους."
Ψιθύρισε ο Τεό και άναψε την μηχανή, περιμένοντας τον Αχιλλέα να μπει στο αυτοκίνητο, ο οποίος μιλούσε με κάτι παιδιά. Η Αριάδνη με κοιτούσε με ένα πονηρό βλέμμα.
"Τι έγινε; Τα βρήκατε;"
Ξεκίνησε τις ερωτήσεις και έκλεισα τα μάτια μου.
"Λέγε βρε, μην ντρέπεσαι. Πως έγινε;"
Με σκούντηξε και χαμογέλασε ενθουσιασμένη.
"Αυτός σε πήγε στο δωμάτιο; Πως βρεθήκατε να κοιμάστε μαζί;"
Ξεφύσηξα.
"Είπατε κάτι η μπήκατε κατευθείαν στο ψητό;"
Άνοιξα την πόρτα.
"Το κάνατε!"
Τσίριξε και βγήκα από το αυτοκίνητο.
"Θα επιστρέψω με τα πόδια. Τα λέμε μετά."
Βγήκα από το αυτοκίνητο, αφήνοντας την απορημένη.
"Περίμενε Ζωή!"
Με έπιασε από τον αγκώνα και έκατσα ξανά στο κάθισμα.
"Κάτσε, θα σας πάμε εμείς."
Η μπροστινή πόρτα άνοιξε και ο Αχιλλέας έκατσε στην θέση του συνοδηγού.
"Θέλω να περπατήσω."
Ύψωσα τον τόνο της φωνής μου και βγήκα από το αυτοκίνητο.
Πνίγομαι.
Έριξα μια σύντομη ματιά στον Αχιλλέα που έδειχνε να βρίσκεται σε κάποιο παράλληλο σύμπαν.
Ξεκίνησα να περπατάω προς μια άγνωστη για εμένα κατεύθυνση. Δεν ξέρω ακριβώς που βρισκόμαστε, αλλά δεν είναι δύσκολο να προσανατολιστείς εδώ.
