HR: #1 in Teen Fiction
«Σου δίνω είκοσι μέρες.»
Η δεκαεπτάχρονη Ζωή λαμβάνει ένα προσωπικό της βίντεο που έχει διαρρεύσει σε όλους τους μαθητές του σχολείου της, με αποτέλεσμα να βρεθει στο επίκεντρο της προσοχής.
Δέχεται απειλές από τον πατριό της...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Να είστε ήσυχοι. Μπορεί κάποιος να είναι ήδη εδώ."
Ψιθύρισε ο Αχιλλέας και όλοι έγνεψαν καταφατικά, ακόμα και η Αριάδνη.
Ουάου. Αυτή και αν είναι μεγάλη πρόοδος. Της χαμογέλασα και χαχάνισε, με αποτέλεσμα να κερδίσουμε ένα δολοφονικό βλέμμα από την μεριά του Τεό.
Τον κοίταξα αθώα και συνεχίσαμε να περπατάμε κατά μήκος του στενού διαδρόμου, ο οποίος έιχε φθαρμένους, μαύρους τοίχους και μερικές πόρτες οι οποίες δεν νομίζω να οδηγούσαν πουθενά.
Άνοιξα προσεκτικά μια από αυτές και δυστυχώς για εμένα, έτριζε πολυ και καρφώθηκα.
"Τι κάνεις; Μπορεί να είναι παγίδα!"
Τσίριξε ψιθυριστά η Αριάδνη και έριξα μια ματία προς το εσωτερικό του δωματίου.
"Συμφωνώ, για πρώτη φορά είπες κάτι έξυπνο."
Της είπε ειρωνικά ο Τεό και την φίλησε πεταχτά.
Λίγες μπουνιές και φασαρίες αργότερα, φτάσαμε στην κεντρική είσοδο, από όπου θα έμπαινε ο Μιχάλης.
"Είσαι σίγουρος οτι είμαστε στην σωστή είσοδο;"
Ρώτησα κοιτάζοντας με γουρλωμένα μάτια τον χώρο.
"Ναι. Έχω έρθει και άλλες φορές εδώ."
Ξεφύσηξα.
"Και μου το λες τόσο χαλαρά;"
Ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του.
"Λοιπόν, εμείς θα ανέβουμε επάνω. Μην το κουνήσετε από εδώ."
Τους ενημέρωσε, αν και έδειχναν να βρίσκονται και οι δυο τους σε κάποιον άλλο πλανήτη.
